π. Αλέξανδρου Σμέμαν
Είναι η αγάπη και πάλι που αποτελεί το θέμα της
Κυριακής της Απόκρεω. Ευαγγελικό ανάγνωσμα της μέρας είναι η παραβολή
του Χριστού για την Τελευταία Κρίση (Ματθ, 25, 31‐46). Όταν ο Χριστός θα έρθει να μας κρίνει ποιο θα είναι το κριτήριο Του; Η παραβολή μας δίνει την απάντηση∙ η αγάπη – όχι ένα απλό ανθρωπιστικό ενδιαφέρον για μια αφηρημένη δικαιοσύνη και για κάποιους, ανώνυμους «φτωχούς», αλλά
η συγκεκριμένη και προσωπική αγάπη για τον άνθρωπο, για κάθε ανθρώπινο
πρόσωπο με το οποίο ο Θεός με φέρνει σε επαφή στη ζωή μου. Αυτη η
διάκριση είναι πολύ σημαντική γιατί σήμερα όλο και περισσότεροι
χριστιανοί έχουν την τάση να ταυτίζουν τη χριστιανική αγάπη με τις
πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές φροντίδες.[…]
Η χριστιανική αγάπη
είναι η «δυνατή αδυνατότητα» να βλέπω το Χριστό στο πρόσωπο κάθε
ανθρώπου, οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός, και τον οποίο ο Θεός, μέσα στο
αιώνιο και μυστηριώδες σχέδιό Του, έχει αποφασίσει να φέρει μέσα στη
ζωή μου έστω και για λίγες στιγμές να τον φέρει κοντά μου, όχι σαν μια
ευκαιρία για «καλή πράξη» η για εξάσκηση της φιλανθρωπίας μου, αλλά σαν
αρχή μιας αδιάκοπης συντροφιάς μέσα στον ίδιο το Θεό.[…]
Από αυτή την άποψη η χριστιανική αγάπη είναι
μερικές φορές τα αντίθετο από την «κοινωνική δραστηριότητα» με την οποία
συχνά σήμερα ταυτίζεται ο Χριστιανισμός. Για έναν άνθρωπο με κοινωνική
δραστηριότητα το αντικείμενο της αγάπης δεν είναι το «πρόσωπο» αλλά ο
«άνθρωπος, μια δηλαδή αφηρημένη μονάδα μιας, όχι λιγότερο, αφηρημένης
Ανθρωπότητας». Αλλά για το Χριστιανισμό, ο άνθρωπος είναι «αξιαγάπητος»
ακριβώς γιατί είναι πρόσωπο. […]
Η κοινωνική δραστηριότητα είναι πάντοτε
«φουτουριστική» στην προσέγγιση της. Ενεργεί πάντα στο όνομα της
δικαιοσύνης, του νόμου, της ευτυχίας που πρόκειται να έρθει, να
κερδιθεί. Ο Χριστιανισμός ελάχιστα
ενδιαφέρεται γιʹ αυτό το προβληματικό μέλλον αλλά βάζει όλη την έμφαση
στο τώρα, που είναι ο μόνος αποφασιστικός χρόνος για αγάπη. Οι
δυο αυτές στάσεις δεν αποκλείουν η μια την άλλη αλλά δεν πρέπει να
συγχέονται. Οι χριστιανοί βεβαιότατα, έχουν ευθύνες απέναντι «στον κόσμο
τούτο» και πρέπει να τις εκπληρώσουν. Ακριβώς αυτή είναι η περιοχή της
«κοινωνικής δραστηριότητας που ανήκει εντελώς στον «κόσμο τούτο».
Οπωσδήποτε όμως η χριστιανική αγάπη σκοπεύει πέρα από τον «κόσμο τούτο».
Είναι αυτή η ίδια μια ακτίνα, μια εκδήλωση της Βασιλείας του Θεού
υπερβαίνει και συντρίβει όλους τους περιορισμούς, όλες τις «συνθήκες»
του κόσμου τούτου διότι το κίνητρο της, ο σκοπός της καθώς και η
ολοκλήρωση της είναι στο Θεό. Και ξέρουμε ότι ακόμα, και σʹ αυτόν τον κόσμο που «εν τω πονηρώ κείται» η μόνη νίκη που διαρκεί και μεταμορφώνει είναι η νίκη της αγάπης.
Η πραγματική αποστολή της Εκκλησίας είναι να υπενθυμίζει στον άνθρωπο
την προσωπική του αγάπη και την κλήση του, που είναι να πλημμυρίσει τον
αμαρτωλό κόσμο μʹ αυτή την αγάπη.
Η παραβολή για την Τελευταία Κρίση αναφέρεται στη
χριστιανική αγάπη. Δεν είμαστε όλοι καλεσμένοι να δουλέψουμε για την
Ανθρωπότητα», όμως ο καθένας μας έχει λάβει το δώρο και τη χάρη της
αγάπης του Χριστού. Ξέρουμε ότι όλοι οι άνθρωποι τελικά έχουν ανάγκη απʹ
αύτη την προσωπική αγάπη, έχουν ανάγκη να τους αναγνωρίζεται δηλαδή η
μοναδικότητα της ψυχής τους στην οποία αντανακλάται όλη η ομορφιά της
δημιουργίας μʹ ένα ξεχωριστό τρόπο.
Ξέρουμε ακόμα ότι οι άνθρωποι βρίσκονται «εν
φυλακή», είναι «πεινώντες και διψώντες» ακριβώς γιατί τους λείπει αυτή η
προσωπική αγάπη. Τέλος ξέρουμε ότι όσο στενά και περιορισμένα και αν
είναι τα πλαίσια της προσωπικής μας ύπαρξης ο καθένας από μας
δημιουργήθηκε υπεύθυνος για μια μικρή θέση στη Βασιλεία του Θεού, και
έγινε υπεύθυνος εξαιτίας αυτού του δώρου της αγάπης του Χριστού. Έτσι
είτε έχουμε είτε δεν έχουμε αποδεχτεί αυτή την ευθύνη, είτε αγαπήσαμε
είτε αρνηθήκαμε την αγάπη, πρόκειται να κριθούμε Γιατί εφʹ όσον
εποιήσατε ένί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε»
(Ματθ. 25,40).
***********************88
Η επόμενη Κυριακή ονομάζεται Κυριακή της Απόκρεω γιατί
στη διάρκεια της εβδομάδας που ακολουθεί αρχίζει μια περιορισμένη
νηστεία – αποχή κρέατος» – όπως παραγγέλλουν τα λειτουργικά βιβλία. Αυτή
η παραγγελία γίνεται κατανοητή μόνο μέσα στο φως όσων είπαμε παραπάνω
για τα νόημα της προετοιμασίας. Η Εκκλησία αρχίζει να μας «προσαρμόζει»
στη μεγάλη προσπάθεια που θα απαιτήσει άπα μας επτά μέρες αργότερα.
Σταδιακά μας βάζει στο μεγάλο αγώνα, γιατί γνωρίζει την ευπάθεια μας και
προβλέπει την πνευματική μας αδυναμία.
ολόκληρο το κείμενο: http://www.egolpion.com
(Από το βιβλίο του π. Αλέξανδρου Σμέμαν «Μεγάλη Σαρακοστή – Πορεία προς το Πάσχα», εκδόσεις «Ακρίτας»). 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου