Πνευματικό ημερολόγιο

πιστής και ταπεινής ψυχής των
ημερών μας, με θαυμαστές εμπειρίες
γύρω από την νοερά προσευχή του Ιησού.

«Πάντοτε χαίρετε, αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε" τούτο γαρ θέλημα Θεού εν Χριστώ Ιησού εις υμάς» (Α' Θεσ. 5,17-18).

Τα όσα αγαπητέ αναγνώστη ή αναγνώστρια θα διαβάσεις ή καλύτερα θα μελετήσεις είναι καρποί βιωματικής κατά Θεόν εργασίας πιστής και απλής ψυχής, καθοδηγούμενης από έμπειρο πνευματικό οδηγό. Καιτοι είχε πολλές δυσκολίες, εργασίας, οικογενείας, πτώχειας και εχθρικό κομμουνιστικό περιβάλλον (έζησε στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας), εν τούτοις την φώτισε, σόφισε και χαρίτωσε ή χάρις του Αγίου Πνεύματος και απέβη σκεύος εκλεκτόν και όργανον εύχρηστον προς σωτηρίαν ψυχών. Όντως μεγάλα τα της πίστεως, υπακοής και αγάπης κατορθώματα. Τα αδύνατα από τους ανθρώπους είναι δυνατά από τον Θεόν.

Μεταφέρουμε ολίγα μόνον από το πνευματικό της ημερολόγιο του έτους 1971 προς στηριγμό όλων μας Θεού δε βοηθούντος θα κυκλοφορήσουν προσεχώς τα χαριτωμένα πρόχειρα αυτά σημειώματα της ευλογημένης αυτής ψυχής και στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Όρθόδοξος Κυψέλη». Εύχεσθε.

Πριν από τα σημειώματα του πνευματικού ημερολογίου παραθέτουμε μέρος από ερωταποκρίσεις στις όποιες άπαντα ή ηλικιωμένη εργάτρια της νοεράς προσευχής, δανεισμένα από την έκδοση του βιβλίου της στα Ρουμανικά.
 

Ερώτησης:
«Ή είσοδος του νου στην καρδιά μπορεί να δυσκολευτεί ή ακόμη και να εμποδιστεί εντελώς για ένα χρονικό διάστημα οπό τον Θεό εξαιτίας κάποιων συναισθημάτων, λογισμών, λόγων ή πράξεων του προσευχόμενου αγωνιστή;»
Απάντησης:
- Οποιαδήποτε αμαρτία, τροφοδοσία κάποιου πάθους, όσο ασήμαντα και αν μας φαίνονται, απομακρύνουν τον άνθρωπο και τότε ή καρδιά παγώνει αισθανόμαστε εσωτερικά γυμνοί, παραλελλημένοι. Πρέπει να προφυλασόμεθα από κάθε λογισμό, αίσθηση, λόγο ή πράξη πού μπορεί να βαρύνει τη συνείδηση μας. Κάθε αγωνιστής της προσευχής θα αισθανθεί στην προσωπική του εμπειρία πώς για κάποια αμαρτία, όσο μικρή και αν είναι αυτή, χάνει την ειρήνη και τη χαρά και σκορπίζεται ή ζεστασιά της καρδίας.
Οι πιο σημαντικές αιτίες πού οδηγούν στο πάγωμα της καρδιάς και στην απώλεια της νοερας προσευχής με το νου προσηλωμένο στην καρδιά είναι:
Οι λογισμοί, οί λόγοι και τα έργα του εγωισμού και της ματαιοδοξίας καθώς και τα τέκνα αυτών, από τα όποια, ή υπεροψία, ή υπερηφάνεια, ή αυταρέσκεια και ή εμπιστοσύνη στους κόπους μας, είναι τα χειρότερα.
Οι αμαρτίες πού αφορούν την αγάπη στον πλησίον, όπως είναι οί λογισμοί κρίσης, κατάκρισης, μίσους, θύμου και ή ενθύμηση κάποιου κακού πού μας έγινε έπειτα οποιοσδήποτε λόγος πικρός για τα έργα στη ζωή του πλησίον μας, ακόμη και αν είναι αληθινός πράξεις ανελεημοσύνης, μίσους και άλλα.
Έλλειψη προσοχής στις αισθήσεις μας ιδιαίτερα στην δράση, στην ακοή και στην γλώσσα. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι ό άνθρωπος της προσευχής πρέπει να αποφεύγει με οποιοδήποτε τρόπο τίς εκτεταμένες συζητήσεις ακόμη και πάνω σε πνευματικά θέματα, την αργολογία, τα χωρίς αιτία γέλια και αστεία.
Οί σαρκικές σκέψεις, αισθήσεις και πράξεις.
Ή προσκόλληση και ή μέριμνα για τα εγκόσμια.
Ό ασύδοτος ύπνος, ή ραθυμία και όλες οί άλλες αμαρτίες, τα πάθη και τα έργα αυτών.
Υπάρχουν και άλλες αιτίες πού προέρχονται από την εξάσκηση χωρίς διάκριση της προσευχής όπως είναι: ό αλόγιστος ζήλος, ή έλλειψη υπομονής, ή λανθασμένη και άμετρη χρήση εξωτερικών μέσων και τεχνητών μεθόδων για την απόκτηση της προσευχής, ή υπερηφάνεια και ή παραπλάνηση εξαιτίας της φυσικής θερμάνσεως της καρδιάς.
Μπορεί και ή ασθένεια να αποτελέσει καμιά φορά εμπόδιο στην εξάσκηση της προσευχής.

Ερώτησης:
«Πόσες περίπου προσευχές κάνατε ημερησίως την περίοδο πού ή προσευχή είχε γίνει ήδη νοερά ή όταν ό νους είχε προσηλωθεί στην καρδιά;»
Απάντησης:
-Στην αρχή μετρούσα με το κομποσχοίνι 1.000 κόμπους. Αργότερα τους αύξησα στους 2.000 και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα 3.000, ενώ την υπόλοιπη ήμερα έλεγα την προσευχή χωρίς να μετράω, έτσι έφτανα περίπου τις 10.000 προσευχές. Ό π. Β. έλεγε ότι «όποιος κατορθώνει κάνοντας την προσευχή του Ιησού να μετρήσει 3.000 προσευχές, αυτός έχει τελέσει μια Θεία Λειτουργία στην καρδιά του, στην οποία συμμετέχουν ή Θεοτόκος και ό χορός των Αγίων και των Αγγέλων».

Ερώτησης:
Πώς αποκτήσατε την νοερά προσευχή;
Απάντησης:
-Μετά από οχτώ μήνες ακατάπαυστης προσευχής, ξύπνησα ένα πρωινό από τους χτύπους της καρδιάς και άρχισα να προφέρω την προσευχή στο ρυθμό των χτύπων της καρδιάς. Αισθάνθηκα τότε στην καρδιά μου την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος σαν ένα γλυκό, βελουδένιο χάδι, σαν τα φτερά μιας πεταλούδας πού πετάριζε στην ψυχή μου λέγοντας: «Είμαι εδώ. Εγώ είμαι ό Ενεργών. Εσύ προσεύχου». Κράτησα για λίγο την αναπνοή μου για να νιώσω την γλυκύτητα και την αγαθότητα του Αγίου Πνεύματος. Έλαβα στην ψυχή μου μια ειρήνη αγία, θεϊκή.
Δόξα στην μακροθυμία και την αγαθότητα Σου, Κύριε!

Ερώτησης:
«Γιατί οί Άγιοι πατέρες ονομάζουν αυτήν την προσευχή καρδιακή και αυτενεργό; Πώς λειτουργεί ή καρδιά ενός εργάτου της νοερός προσευχής;»
Απάντησης:
Ή καρδιακή προσευχή ονομάζεται «αυτενεργός» από τους Αγίους πατέρες διότι, όπως λένε οί ίδιοι, το άγιο Πνεύμα εγκαθίσταται και ενοικεί στην ψυχή του ανθρώπου, στην καρδιά και την κινεί κάνοντας αισθητή την παρουσία του με την γλυκύτητα και την θέρμη. Αυτή ή γλυκύτητα ανεβαίνει προς τον λαιμό και προκαλεί μια τέτοια ουράνια ευτυχία, όπως δεν μπορεί να γίνει ποτέ αισθητή στη ζωή. Ό νους τότε πρέπει να σιωπήσει και να προσηλωθεί για να ακούσει την προσευχή και τους χτύπους της καρδιάς. Όταν οί χτύποι της καρδιάς δεν ακούγονται πια, τότε ό αγωνιστής πρέπει να αρχίσει να λέει την προσευχή νοερά ώσπου το άγιο Πνεύμα να κινήσει ξανά την καρδιά. Έτσι ό νους διατηρεί και προστατεύει την καρδιακή προσευχή.

Ερώτησης:
«Σάς εγκατέλειψε ποτέ ή καρδιακή προσευχή;»
Απάντησης:
-Μου έτυχε να χάσω την προσευχή εξαιτίας της μείωσης της προσοχής και ίσως της θερμής αγάπης στο Θεό.

Ερώτησης:
«Ή νοερά προσευχή είναι αδιάλειπτος;»
Απάντησης:
-Ή νοερά προσευχή δεν είναι αδιάλειπτος για όλους, τουλάχιστον στην αρχή, όταν μας δίνεται αυτό το δώρο. Το πάν στηρίζεται στο θέλημα του Θεού, αλλά ό αγωνιστής πρέπει να προσέχει και να εξασκεί την προσευχή. Για τους λαϊκούς ή νοερά προσευχή γίνεται τις περισσότερες φορές με διακοπές εξαιτίας της αδυναμίας του νου να παραμείνει προσηλωμένος. Την αδιάλειπτη προσευχή την είχαν άγιοι και ίσως την έχουν και τώρα κάποιοι μοναχοί.
Μόνον ή καρδιακή προσευχή μπορεί να είναι αδιάλειπτος διότι ή καρδιά κινείται από το άγιο Πνεύμα και έτσι προσεύχεται ενώ εμείς εργαζόμαστε ή κοιμόμαστε.

Ερώτησης:
«Ή καρδιακή προσευχή είναι καθαρά προσευχή; Παρουσιάζονται και τότε πόλεμοι με τους λογισμούς;»
Απάντησης:
-Ή καθαρά προσευχή είναι τέλεια προσευχή και είναι μεγάλο δώρο από τον Θεό. Αυτή δίνεται στον αγωνιστή της αδιάλειπτης προσευχής πού και πού. Κατά τη διάρκεια της καθαρός προσευχής δεν παρουσιάζονται ούτε καν αθώοι λογισμοί, ικανοί να ταράξουν την τέλεια ηρεμία του νου μπροστά στο Θεό.
Συνήθως όμως κατά την διάρκεια της καρδιακής προσευχής παρουσιάζονται αθώοι λογισμοί ή πολύ σπάνια αμαρτωλοί λογισμοί με τους οποίους όμως πρέπει να παλέψουμε από την πρώτη τους εμφάνιση ακόμη.

Ερώτησης:
«Τι είναι ή θεωρητική προσευχή;»
Απάντησης:
-Το να συλλογίζεσαι τον Κύριο στην προσευχή, σημαίνει ότι Τον γνωρίζεις, Τον αισθάνεσαι, Τον βλέπεις ζωντανό, με τα μάτια του νου, στην καρδιά του. Ό άνθρωπος δεν μπορεί να φτάσει σε ούτε αυτήν την κατάσταση ούτε στην νοερά προσευχή με τις δικές του δυνάμεις. Όλα είναι ενέργεια και δωρεά του Θεού.

Ερώτησης:
«Ποια είναι τα συχνότερα εμπόδια πού συναντά ό αγωνιστής στην άσκηση της νοεράς προσευχής;»
Απάντησης:
-Τα εμπόδια πού συναντά ό αγωνιστής είναι: ή λήθη, ή άγνοια, τα σφάλματα και ό έλεγχος της συνειδήσεως, πού δεν σου επιτρέπουν να πλησιάσεις την προσευχή καθώς και ή ελλιπής εκτέλεση του θελήματος του Θεού.
Υπάρχουν πάρα πολλά εμπόδια πού προέρχονται από εμάς, μέσω των αμαρτιών και των παθών μας, από την έλλειψη αγάπης, από τον διάβολο, από τον κόσμο, από τα πράγματα κ.τ.λ.

Ερώτησης:
«Με ποιους τρόπους μπορεί κανείς να επιταχύνει αυτό το έργο; Ποιες αρχές πρέπει να καλλιεργηθούν ιδιαίτερα;»
Απάντησης:
-Τα μέσα για μια σύντομη πρόοδο στην νοερά προσευχή είναι: ό εξαγνισμός δια της μετανοίας, της εξομολογήσεως και της τελέσεως του κανόνος μας, ή πορεία σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, και ή εκπλήρωση των εντολών του Θεού.
Από τις. Αρετές πρέπει να καλλιεργηθούν ιδιαίτερα, ή αγάπη στο Θεό και στον πλησίον και οί άλλες θεολογικές αρετές - πίστη, ελπίδα, ταπείνωση, διάκριση, θάρρος, εγκράτεια, δικαιοσύνη και οί υπόλοιπες.

Ερώτησης:
«Τι είδος προστασία του νου, των αισθήσεων και της γλώσσας πρέπει να καλλιεργεί μόνιμα ό αγωνιστής της προσευχής;»
Απάντησης:
-Ό αγωνιστής της προσευχής πρέπει να φυλάγεται με κάθε δύναμη από κάθε λογισμό, αίσθηση, λόγο ή πράξη αμαρτωλή, οπού εναντιώνεται στις ευαγγελικές εντολές, αλλά και από ό,τιδήποτε μάταιο, χωρίς ωφέλεια, όπως μάταιες πράξεις, λόγια και σκέψεις.

Ερώτησης:
«Πώς πρέπει να αγωνιζόμαστε στον πόλεμο των λογισμών;»
Απάντησης:
-Ό πόλεμος με την αμαρτία και τα πάθη πρέπει να γίνεται μέσω της επαγρύπνησης διότι ή εξωτερική άσκηση δεν μπορεί να εμποδίσει παρά μόνο την έμπρακτη αμαρτία. Ό π. Β. έλεγε ότι «ή επαγρύπνηση και ή φύλαξη του νοός είναι μια βαθμίδα ψηλότερη πού αντιστέκεται στην αμαρτία δια των λογισμών, εξαγνίζοντας τον εσωτερικό άνθρωπο».
Οι κανόνες του εσωτερικού πολέμου πού διεξάγει ή επαγρύπνηση είναι:
1. Ή απώθηση των λογισμών και των φαντασιών από την πρώτη τους ακόμη εμφάνιση, ή απαλλαγή του νοός από αυτούς.
2. Ή αντίσταση σ' αυτούς.
3. Ή ακατάπαυστη επίκληση του ονόματος του Κυρίου ημών Ίησοΰ Χρίστου με αγάπη και χαρά.

Ερώτησης:
«Επειδή αναφερθήκατε στον π. Β. εκτός από την οσιότητά του με ποιους άλλους πνευματικούς πατέρες, πιο γνωστούς σε μας, συζητήσατε για τις πνευματικές σας καταστάσεις και τον αγώνα σας;»
Απάντησης:
-Είχα απόλυτη εμπιστοσύνη στην καθοδήγηση πού λάμβανα από τον π. Β., αλλά επειδή ό ίδιος ήταν διάκονος έπρεπε να συζητήσω, μερικώς τουλάχιστον, όταν εξομολογούμην και με άλλους πατέρες.
Για την νοερά προσευχή συζήτησα περισσότερο με τον π. Αρσένιο Μπόκα και τον π. Κωνσταντίνο Γαλέριο. Αυτοί διάβασαν και ένα μέρος από το ημερολόγιο μου. Είχα και πιο σύντομες συζητήσεις σχετικά με την προσευχή και με τον π. Σοφιάν Μπογκίου.

Ερώτησης:
«Σας παρακαλούμε σαν επίλογο να απευθύνετε δυο λόγια στους αναγνώστες».
Απάντησης:
-Ή προσευχή του Ιησού ονομάζεται από τους αγίους Πατέρες «πνευματική τέχνη» και «επιστήμη επιστημών». Μπορεί να καλλιεργηθεί σωστά και χωρίς παραπλανήσεις μόνον μέσα στους κόλπους της εκκλησίας με την εξομολόγηση, την ευλογία και την καθοδήγηση ενός πνευματικού.
Οί καρποί της προσευχής είναι δωρεές του Θεού και έρχονται ανάλογα με το μέτρο της αγάπης πού έχουμε προς Εκείνον και τον ζήλο στο έργο της προσευχής.
Ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ό αληθινός διδάσκαλος της προσευχής να χαρίσει σε όλους πνεύμα προσευχής και την σωτηρία των ψυχών μας.
ΑΜΗΝ
 

20/1/1971
Νωρίς το πρωί ονειρεύτηκα ότι βρισκόμουν στον Ιερό Ναό «Αμζεί» οπού προσευχόμουν κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Εκεί βλέπω τον γέροντα μας λαμπροφορεμένο με ωραία άμφια να διαβάζει το Ιερό Ευαγγέλιο, όμως στεκόταν ψηλά στον αέρα, κοντά στον άμβωνα, χωρίς να στηρίζεται πουθενά. Τον συγκρατούσε κάτι σαν λευκό πέπλο, πού τον κάλυπτε. Σαν να καθόταν πάνω σ' ένα λευκό σύννεφο και διάβαζε το Ιερό Ευαγγέλιο, ενώ εγώ καθόμουν στο στασίδι δίπλα σε μια αδελφή, πού μου έλεγε: «Βλέπεις ποσό ψηλά είναι ό γέροντας μας;» Εγώ στεκόμουν σαστισμένη και παρασυρμένη από τη χαρά βλέποντας πόσο ψηλά βρισκόταν και πώς μετεωριζόταν στον αέρα!
Ξαφνικά μας έκανε ένα νεύμα να ανεβούμε και μείς εκεί ψηλά. Τότε πιαστήκαμε από το χέρι και αρχίσαμε να πετάμε με μεγάλη χαρά προς εκείνον και τότε ξύπνησα από τον ύπνο ευτυχισμένη, σε μια θαυμαστή κατάσταση ψυχικής ανάτασης και αμέσως κοιμήθηκα ξανά.
Και βλέπω πάλι ότι βρίσκομαι στο δρόμο και ό γέροντας είχε βγει από την εκκλησία, γιατί είχε τελειώσει ή Θ. Λειτουργία. Τότε έτρεξα κοντά του γεμάτη εμπιστοσύνη και με ταπείνωση τον ρώτησα: «Γέροντα πείτε μου, Τι πρέπει να κάνω για να είναι ό Θεός ευχαριστημένος μαζί μου;».
Ό γέροντας έμοιαζε τεράστιος και σαν λειτουργός φωτισμένος σήκωσε το δεξί του χέρι ψηλά και μου είπε:
-«Εσένα, ό προορισμός σου είναι να κάνεις το καλό».
Αύτη τη φορά ξύπνησα εντελώς.
Πριν αρχίσω την προσευχή του Ιησού, παρακάλεσα τον Θεό να μου δώσει την ευκαιρία, τουλάχιστον μια φορά την ήμερα, να μπορώ να κάνω ένα καλό έργο ανάμεσα στους ανθρώπους.
Στο δρόμο μου συνάντησα ένα αγοράκι 6-7 χρόνων, πού έκλαιγε γοερά και τα δάκρυα του κυλούσαν ποτάμι στα μαγουλά του.
Πολύς κόσμος είχε μαζευτεί γύρω του, έτσι έμαθα ότι είχε χάσει 25 λέϊ (ρουμανική χρηματική μονάδα) και φοβόταν να γυρίσει στο σπίτι διότι θα τον έδερναν οί γονείς του.
Δεν είχα μαζί μου παρά μόνον 25 λέϊ ακριβώς με τα όποια έπρεπε να αγοράσω κάτι φαγώσιμο για την κόρη μου και τον σύζυγο της, πού θα γύριζαν από την δουλειά.
Ήταν τα τελευταία μου χρήματα, στο σπίτι δεν είχα απολύτως τίποτε, ούτε ένα λέϊ. Βλέποντας ότι κανείς από τους γύρω δεν του έδινε τίποτε, του δίνω τα 25 λέϊ, τον χαϊδεύω στο κεφαλάκι του και του λέω:
«Μην κλαις πια, σκούπισε τα ματάκια σου, πάρε αυτά τα χρήματα και αγόρασε ότι σου είπαν οί γονείς σου και πήγαινε στο σπίτι».
Το παιδάκι δεν είπε τίποτε, σκούπισε τα μάτια του με το μανίκι του παλτού του, πήρε τα χρήματα και άρχισε να τρέχει.
Γύρισα στο σπίτι χωρίς να έχω πια με Τι να αγοράσω κάτι για φαγητό, χωρίς κανένα λογισμό, ήρεμη και ευτυχισμένη, για τη χαρά αυτού του παιδιού και για το ότι είχα ακριβώς οσα χρήματα είχε χάσει.
Γνώριζα ότι μια καλή πράξη γίνεται με θυσία, δίχως κανένα φόβο, με πίστη και εμπιστοσύνη και με απόλυτη εναπόθεση στην έγνοια του Θεού - Πατέρα, ό οποίος τα βλέπει όλα και θα με βοηθήσει με κάποιο τρόπο, άγνωστο σε μένα. Να δανειστώ αδύνατον, έχοντας σύνταξη ασθενείας 200 λέϊ, και μη έχοντας πώς να τα επιστρέψω, κανείς δεν με δανείζει.
Και ω του θαύματος! Σωτήρα μου, μόλις έφθασα στο σπίτι βρίσκω την μοναδική μου κατά σάρκα αδελφή να με περιμένει φορτωμένη με μια σακούλα γεμάτη τρόφιμα.

Πλησίαζε ή γιορτή μου, 27 Ιανουαρίου και μου λέει:
-Δεν θα μπορέσω να έρθω στη γιορτή σου γιατί θα πάω στα παιδιά μου, σου έφερα μερικά τρόφιμα και σου δίνω και 100 λέϊ να αγοράσεις ότι θέλεις για την γιορτή σου.
Κύριε πόσο ζωντανός είσαι!!! όλα τα προετοίμασες από Πριν και τώρα σκέφτομαι, Τι τύψεις θα με κατελάμβαναν αν δεν έδινα όλα τα χρήματα στο τρομαγμένο παιδάκι. Σε ευχαριστώ, Κύριε, πού μου έδωσες την ευκαιρία να κάνω ένα μικρό καλό σήμερα και με παρότρυνες φανερά να εργάζομαι σύμφωνα με το θέλημα Σου, χωρίς φόβο, χωρίς να σκέφτομαι τίς συνέπειες, με απόλυτη εμπιστοσύνη σε Σένα, πού είσαι ό Παντογνώστης Πατέρας μας και πού θα με συντρέχεις πάντοτε και θα με σώζεις!
Σε ευχαριστώ, Σωτήρα μου, πού μου έδωσες την δυνατότητα να Σε διακονήσω, γεμάτη από αγάπη και έλεος, με όλη μου την καρδιά. Εσένα πού κρύβεσαι πίσω από τους κατατρεγμένους, από τα δοκιμαζόμενα παιδιά Σου.

Είμαι έτοιμη να Σε διακρίνω σε όλους τους πικραμένους, τους ταπεινωμένους, τους μικρούς και αδύνατους, τους θλιμμένους ή τρομαγμένους, διότι Εσύ κλαις δι' αυτών και πάσχεις για όλους.
Περιμένω ένα δείγμα της χαράς Σου, της αγάπης Σου, δίνοντας μου την δωρεά της επίγνωσης της αληθείας στη ζωή μας, για να χαίρομαι ακατάπαυστα, κάνοντας το καλό χωρίς κανένα συμφέρον, εκτός αυτού του να Σε υπηρετώ σε όλη μου τη ζωή, σαν πιστή δούλη.
Έτσι επιθυμώ να υπηρετώ και όσους δεν με αγαπούν και να τους αγαπώ με την δική Σου αγάπη φυτεμένη στην ψυχή μου από Σένα, διότι όλοι είναι αδελφοί μου και παιδιά Σου, αλλά αυτοί πού κάνουν το κακό δεν γνωρίζουν Τι κάνουν.
Αισθάνομαι την ψυχή μου γεμάτη από την αγάπη Σου και ήρεμη προσεύχομαι με χαρά, πλαισιωμένη από την αγία Ειρήνη Σου.
Λέω την «προσευχή του Ιησού» αργά και γαλήνια με την λαχτάρα να αισθανθώ ότι ζω στην Βασιλεία του ουράνιου Πατέρα, ευτυχισμένη από τώρα, από εδώ!

23/1/1971
«Συγχώρεσέ με, Κύριε, και ελέησε με»
Χθες το βράδυ προσευχήθηκα με πίστη και με λαχτάρα μεγάλη να μπορέσω να δουλέψω την «προσευχή του Ιησού» για να με αγαπήσει ό Ιησούς και μένα, και είπα: «Κύριε Ιησού Χριστέ επιθυμώ να σε αγαπήσω όπως σε αγάπησε ό αγ. Ιωάννης ό Ευαγγελιστής ό αγαπημένος Σου μαθητής, για να μπορώ και εγώ να σου είμαι τόσο αγαπητή όσο Σου ήταν και εκείνος». Και το πρωί ακούω:
-«Δεν πρέπει να μπερδεύουμε την δική μας πίστη με αυτή του αγίου Ιωάννου του μαθητού του Κυρίου»!
Ναι, αλήθεια είναι, Κύριε μου Ιησού. Από πού έρχομαι εγώ και με Τι φορτίο βαρύ αμαρτιών στην πλάτη, ενώ ό μαθητής Σου ό και ονομαζόμενος απόστολος της αγάπης Σου, άμωμος, παρθένος, διαλεγμένος από Σένα. Πώς τολμώ εγώ ή ανάξια να ζητώ, πράγματα για τα όποια δεν είμαι άξια!!! «Συγχώρεσέ με, Κύριε, και ελέησε με». Εγώ πρέπει να σε αγαπώ χωρίς ορούς, με όλη μου την ψυχή για το μεγάλο Σου έλεος στους αμαρτωλούς, σαν εμένα.
 

29/1/1971
«Δεν γνώριζα πώς να Σε αγαπώ Κύριε»
Προσευχήθηκα και ό αγαθός Θεός και Σωτήρας μου άκουσε την προσευχή μου και μεγάλη χαρά αισθάνθηκα μέσα στην ψυχή μου, όταν έμαθα πώς πρέπει να προσεύχομαι και να αγωνίζομαι για την σωτηρία μου.
Γνώρισα, ότι το πάν έρχεται από Σένα, Κύριε Ιησού, όταν ό π. Β. με επισκέφτηκε σε δύσκολες στιγμές, όταν ή ψυχή μου ποθούσε περισσότερο να γνωρίσει πώς να προσεύχεται.
Για να μπορώ να ελέγχω καθημερινά την ψυχική μου κατάσταση και να αντιλαμβάνομαι αν αγωνίζομαι ή όχι όπως πρέπει, να αρχίσω να γράφω αυτό το ημερολόγιο καθημερινά. Θα μπορώ να βλέπω έτσι πόσο και πώς αγωνίστηκα.
Κύριε Ιησού, άφ' ότου άκουσα τον λόγο Σου, δια της φωνής του π. Β., ήξερα πια ότι ό μόνος δρόμος πού θα ακολουθώ από δω και πέρα θα 'ναι ό δρόμος της προσευχής.
Χρόνια ολόκληρα τρέχω και σε ψάχνω, Κύριε Ιησού, αλλά τώρα σε αισθάνομαι στην ψυχή μου, στο σώμα μου ενίοτε παρών. Κύριε τώρα ξέρω ότι όταν θα Σε καλώ, θα γίνεσαι καταφυγή μου, και με την αγία προσευχή Σου θα νικώ κάθε κακό και τίποτε• δεν θα μπορεί πια να με αγγίξει.
Δεν γνώριζα πώς να Σε αγαπώ Κύριε. Τώρα έχω ειρήνη στην ψυχή μου και χαίρομαι από καρδιάς και δεν ξέρω πώς να Σε ευχαριστήσω για την μεγάλη Σου αγαθότητα και για όλα όσα έκανες για μένα και για όσα μου αποκάλυψες.
Μια μόνον επίκληση και Σε νιώθω στην καρδιά μου και σ' όλο μου το σώμα! Κύριε Ιησού, αγαθέ μου Ιησού, Θεέ και Σωτήρα της ψυχής μου, δέομαι Σου όπως μου δώσεις πνεύμα δυνάμεως και ελπίδος για να μην πέφτω σε απόγνωση εξαιτίας κακόβουλων ανθρώπων. Μην αφήσεις τον πονηρό και κάνει κακό σε μένα ή σε αγαπημένα μου πρόσωπα, και να γελάει μαζί μας για τη νίκη του, έτσι ώστε να είμαστε ελεύθεροι και να αγαλλώμεθα, και μαζί με όλα τα παιδιά Σου να Σου προσφέρουμε ύμνους δοξολογίας και αίνους.
Παρατηρήσεις πνευματικού οδηγού.
1: Ή δωρεά της προσευχής μας απαλλάσσει από κάθε κακό. Αυτός ό οποίος δεν προσεύχεται μένει στην κόλαση.
2: Το ημερολόγιο να γίνει ό πνευματικός σου. Να καταγράφεις με ειλικρίνεια κάθε καλό και κάθε πτώση προς την αμαρτία. Να το ξαναδιαβάζεις, να κλαις για κάθε αμαρτία και να δοξολογείς το Θεό για κάθε Τι καλό.
 

11/9/1971
«Στην εκκλησία νοιώθω, ότι βρίσκομαι στον ουρανό»
Ξύπνησα με χαρά στην ψυχή μου. Προσευχήθηκα με δάκρυα μετανοίας και ταυτόχρονα με ευγνωμοσύνη για την αγαθότητα του Κυρίου, πού από την μεγάλη Του αγάπη, επιτρέπει σε μένα την ανάξια να Τον πλησιάζω και αποθέτω στα πόδια Του τα δάκρυα μου. Ευχαριστώ για τίς χαρές τίς όποιες μου προσέφερες και για την συναίσθηση των πραγμάτων πού μου δώρισες, Κύριε!
Το αισθάνομαι πώς αόρατα με περιβάλλεις από παντού. Προσεύχομαι με προσοχή και νοιώθω προστατευμένη και ευτυχισμένη. Θα μπορούσα να κλαίω ακατάπαυστα με δάκρυα χαράς γι' αυτό το συναίσθημα. Θα μπορούσα να ψάλλω αιώνια και να προσεύχομαι αιώνια γιατί αισθάνομαι την ψυχή μου πλήρη από τη θεϊκή παρουσία Του και ξεχνώ όλα όσα βρίσκονται γύρω μου.

Στην εκκλησία νοιώθω ότι βρίσκομαι στον ουρανό. Ή εκκλησία με ένωσε με το Θεό. Εκεί παιδάκι ακόμα σε συνάντησα Ιησού μου, εσταυρωμένο και από τότε όλη μου τη ζωή τρέχω γύρω από τα πόδια Σου και γονατιστή δακρύζω, με μετάνοια και αγάπη. Κανείς σ' αυτή την γη δεν υπέφερε σαν Εσένα, για την αγάπη των ανθρώπων. Υποφέρουμε και εμείς για τίς αμαρτίες μας, Εσύ όμως ό Κάλλιστος, ό πραότατος, ό πιο αθώος υπέφερες αγόγγυστα για τίς δικές μας αμαρτίες. Εμείς δεν κάνουμε παρά ελάχιστα. Ό χρόνος μας δαπανάται ασυναίσθητα για τίς ανάγκες του σώματος, ενώ για την ψυχή δεν μένουν παρά λίγα ψίχουλα. Βοήθησε μας Ίησοΰ μου, ώθησε την ψυχή μας να αναλάβει να οδηγήσει αυτό το αδύναμο σώμα και να το σηκώσει από την λάσπη των αμαρτιών και δια Σου να πετύχουμε την ένωση με τον Ουράνιο Πατέρα.
Στο δρόμο είδα έναν τυφλό, με ένα μπαστουνάκι έλεγχε
τον δρόμο του, και συλλογίστηκα: Ευτυχισμένος είσαι εσύ ω τυφλέ, ή ζωή σου είναι εξασφαλισμένη στα χέρια του Θεού και συ βαδίζεις ασφαλής πλάι στο Χριστό.
Συγχώρεσέ με Ιησού μου για την αγνοία μου. Δίδαξε με Εσύ τον τρόπο να αναγνωρίζω την αλήθεια οπού αυτή βρίσκεται. Ξέρω ότι ή ζωή κοντά Σου είναι ευτυχισμένη και δω στην γη ακόμη. Δοκίμασα και γώ μια σταγόνα της, αισθάνθηκα την γλυκύτητα της, Κύριε, και ή λαχτάρα μου να βρίσκομαι κοντά Σου τρανώθηκε.
 

16/9/1971
«Ή παρουσία ΣΟΥ, Κύριε, σκεπάζει ολόκληρο το σύμπαν»
Ή μέρα μου ξεκίνησε με προσευχή. Ακούω τους χτύπους της καρδίας και συνεχίζω να προσεύχομαι στο ρυθμό της. Ή ψυχή μου αναγνωρίζει τον Κύριο της πλάσης σε κάθε Τι πού βρίσκεται στον ουρανό ή στην γη. Σε οποίο αντικείμενο και αν αφήσω την ματιά μου να πέσει, εκεί βλέπω το χέρι και την παρουσία Εκείνου πού το φιλοτέχνησε, μέσω του άνθρωπου, για να κάνει την ζωή πιο εύκολη, δίνοντας του την επιθυμία να δημιουργεί κάτι καλύτερο, κάτι ωραιότερο προς βοήθεια του.
Εσύ Κύριε και Πατέρα Ουράνιε γνώστη των πάντων φωτίζεις τον νου των ανθρώπων του πνεύματος και των γραμμάτων, όλων αυτών πού δημιουργούν για το καλό του κόσμου και έτσι μας έρχεσαι αρωγός στην ζωή μας εδώ στην γη. Ή παρουσία Σου, Κύριε, σκεπάζει ολόκληρο το σύμπαν...
Έξω βρέχει. Περπατώ στην βροχή με χαρά, κάνοντας προσευχή και αναπνέοντας καθαρό αέρα. Πού είναι εκείνα τα χρόνια, πού δεν άντεχα την βροχή; Αυτήν την ευεργετική βροχή εγώ δεν μπορούσα να την αποδεχτώ, γιατί έπνιγε την ψυχή μου με την γενική ατμόσφαιρα πού δημιουργούσε. Τώρα παρατηρώ με ευχαρίστηση τίς σταγόνες, πού πέφτουν στην γη με θόρυβο.
Εσύ Κύριε μας χαρίζεις τόσα αγαθά και μείς είμαστε δυσαρεστημένοι αντί να χαιρόμαστε: αέρας, νερό, ήλιος και πόσα ακόμη αγγίζει το βλέμμα μας, όλα για να ζούμε σ' αυτήν την ζωή και να την φέρουμε σε πέρας εκτελώντας το άγιο θέλημα Σου. Εμείς ούτε πού αντιλαμβανόμαστε ότι δίχως αυτά δεν θα μπορούσαμε να υπάρχουμε. Τα θαύματα Σου, Κύριε, βρίσκονται παντού, περιβάλλουν το στερέωμα και Σε θωρούμε μέσα από όλα όσα έπλασες. Θαυμάζουμε την μεγαλοσύνη, την δύναμη, το φως, την αγαθότητα Σου, Κύριε.
Διαβάζω ένα βιβλίο του Paul Claudel-βαπτίστηκε το 1886- ό οποίος δια της ελλάμψεως και του φωτισμού ολόκληρης της ύπαρξης του μπόρεσε και αισθάνθηκε το θεϊκό φως στο άγιο Βήμα. Για μια στιγμή ένοιωσε σαν να πετάχτηκε στο μέσο ενός αγνώστου κόσμου. «Ό Θεός είναι εδώ, παρών, διηγείται, είναι προσωπική ύπαρξη σαν και μένα και με καλεί με αγάπη. Δάκρυα ευτυχίας τον έπνιξαν, μια γλυκιά συγκίνηση δυνατή και ταυτόχρονα γεμάτη φόβο τον κατέκλυσε.
Ακριβώς ότι μέχρι τότε του προκαλούσε αποστροφή και περιφρόνηση ήταν αληθινό. Μελετάει την Αγία Γραφή και γυρίζει τον κόσμο. Γράφει στο έργο του: «Ό Θεός απευθύνεται στους ανθρώπους έμμεσα, δια του συνόλου των ορατών πραγμάτων, τα όποια μας μιλούν για Κείνον, τον Κτίστη τους, αλλά από τα όποια πρέπει μόνον να περάσουμε για να Τον αγγίξουμε».
Ό Κύριος μας γνωρίζει ότι αυτός ό επιφανειακός κόσμος κρύβει έναν άλλον κόσμο, τον αληθινό, τον πραγματικό, τον αιώνιο κόσμο, τον όποιο μόνο μέσω της προσευχής μπορούμε να τον νοιώσουμε και να τον βιώσουμε...

 

17/9/1971
«Ήρθες; Ο Κύριος σ' έστειλε, πεθαίνουμε εδώ και 10 μέρες»
Σήμερα μου συνέβη κάτι ιδιαίτερο και θαυμαστό πού ποτέ άλλοτε δεν μου είχε ξανασυμβεί, τρεις φορές έπεσα σε όνειρο, σαν σε μια αληθινή οπτασία, σαν να βρισκόμουν σε έκσταση.
Γύρω στις 3 μ.μ. γύρισα στο σπίτι υπερβολικά κουρασμένη, από μια άρρωστη πολύ σοβαρά με σκλήρυνση κατά πλάκας και μεγάλες πληγές. Περίμενα πώς και πώς να γυρίσω σπίτι να βγάλω το στενό παλτό μου και τίς μπότες πού με στένευαν άσχημα.
Έξω έκανε κρύο και ίσα ίσα πού άντεξα να φτάσω ως το σπίτι. Ανάπνευσα ανακουφισμένη και έκανα με ευγνωμοσύνη στον Κύριο το σταυρό μου, γιατί έφτασα καλά. Κάθισα στο κρεβάτι και ξεκίνησα να ξεκουμπώνω το παλτό μου όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Το σήκωσα και άκουσα μια παιδική φωνή να μου λέει. «Με έστειλε ή κ. Βαλεάνου να σας τηλεφωνήσω και να σας παρακαλέσω να πάτε εκεί γιατί είναι βαριά άρρωστη και αυτή και ή κ. Ροζίνα και δεν έχουν φάει τίποτε 10 ημέρες, θα πεθάνουν και οι δύο μόνες τους στο σπίτι».
Στην κατάσταση στην όποια βρισκόμουν δεν μπόρεσα να απαντήσω τίποτε, ή φωνή μου πνίγηκε και σιώπησα. Το παιδάκι σε λίγο με ρώτησε: «Τι να τους πω; Θα πάτε;»
Εντελώς αδύναμα και με σβησμένη φωνή είπα:
«Πες τους ότι θα έρθω αλλά δεν ξέρω Τι ώρα θα φτάσω».
Ήταν αργά, έκανε κρύο και κατοικούσαν μακριά. Έπρεπε να αλλάξω συγκοινωνίες και ήμουν πολύ πολύ κουρασμένη, όμως όλα αυτά δεν είχαν καμιά σημασία μπροστά στο γεγονός ότι δεν είχα παρά μόνον χρήματα, για ένα μόνον εισιτήριο. Δεν μπορούσα να δανειστώ από κανέναν, διότι ήδη είχα δανειστεί μια φορά και ή σύνταξη ασθενείας πού παίρνω δεν μου επιτρέπει να επιστρέψω περισσότερα χρήματα.
Στη σκέψη ότι αυτές οί ψυχές με περιμένουν, δεν έχουν φάει 10 ημέρες και είναι βαριά άρρωστες, κι εγώ δεν έχω ούτε μια δραχμή να τίς αγοράσω κάτι φαγώσιμο, με κατέβαλε ένας δυνατός πόνος στο στήθος, από τη μεγάλη μου λύπη και έγνοια γι' αυτές τίς ψυχές.
Τότε έστρεψα τα μάτια μου στις εικόνες και είπα με πόνο: «Κύριε Εσύ ξέρεις, ότι δεν έχω ούτε μια δραχμούλα να αγοράσω κάτι Τι. Τι μπορώ να κάνω, Κύριε;»

Ό πόνος δυνάμωσε και ένοιωσα την ανάγκη να ξαπλώσω λίγο κρατώντας το σημείο πού με πονούσε με τα χέρια λες και θα περνούσε έτσι. Πίεζα έντονα, πιστεύοντας ότι θα εμπόδιζα τον πόνο όσο μπορούσα, έπειτα έχασα κάθε επαφή με το περιβάλλον. Σε λίγο βλέπω τον ανατολικό τοίχο του δωματίου μου να χάνεται και από το κρεβάτι μου και μέχρι τον ορίζοντα φαινόταν ένας κήπος με δέντρα, πρασινάδα και λευκά σπάνια λουλούδια. Έπειτα βλέπω ανάμεσα από τα δέντρα μια νεαρά σαν να μην άγγιζε την γη να πλησιάζει το δωματιάκι μου.
Όταν έφτασε αρκετά κοντά μου ακούμπησε σε ένα δέντρο και με παρατηρούσε πώς στεκόμουν ξαπλωμένη. Την κοιτώ και προσπαθώ να την αναγνωρίσω. Ήταν ψηλή και λεπτή, ντυμένη σαν μια μοναχή και με το κεφάλι καλυμμένο, όπως οι μοναχές. Το πρόσωπο της ήταν τόσο λεπτό καν όμορφο, πού αμέσως με γοήτευσε, όμως δεν μπορούσα να την αναγνωρίσω. Τη στιγμή πού σκεφτόμουν, ποια είναι άραγε, την βλέπω να ακουμπά στο στήθος της ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό (σημ. Μεταφραστού: έτσι απεικονίζεται στην Ρουμανική αγιογραφία ή αγία Παρασκευή της Ρουμανίας ή προστάτιδα των φτωχών). Αμέσως συνειδητοποίησα ότι είναι ή Όσία μητερούλα Παρασκευή και ευτυχισμένη αναφώνησα: «Οσία μητέρα μου Παρασκευή!». Την ίδια στιγμή ξύπνησα, σαν από όνειρο, στην πραγματικότητα και άρχισα να σκέφτομαι «Τι ήθελε άραγε από μένα ή αγία Παρασκευή;» Τι άλλο μπορούσε να θέλει ή μητέρα της ελεημοσύνης παρά να μου θυμίσει ότι πρέπει να κάνω ελεημοσύνη. Αμέσως θυμήθηκα τίς άρρωστες μου, το ότι με περιμένουν πεινασμένες, και εγώ δεν έχω χρήματα να αγοράσω φαγητό. Στράφηκα ξανά στα εικονίσματα χωρίς να μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι.
«Κύριε, δεν έχω χρήματα, Εσύ το γνωρίζεις», και ξανά με κατέβαλε ό πόνος και έχασα τίς αισθήσεις μου.
Αυτήν τη φορά βλέπω πώς ανέβαινα τα σκαλοπάτια της εκκλησίας «Αμζεί» και μπαίνοντας μέσα βλέπω τίς αδελφές μου Τι πνευματικές, και ευτυχισμένη υπέρμετρα τίς λέω: «Αγαπημένες μου αδελφές, ξέρετε ότι με επισκέφθηκε ό οσία Παρασκευή και ήταν ψηλή και όμορφη και όχι όπως νομίζουμε εμείς κοντή και αδύνατη! Εσείς Τι λέτε να ήθελε από μένα ή Όσία;
Εκείνη την στιγμή συνήλθα σαν από ένα όνειρο και δεν είχα χρόνο να σκεφτώ ξανά τίς άρρωστες πεινασμένες ψυχές πού με περίμεναν, γιατί βλέπω να μπαίνει από το τζάμι του παραθύρου μου στο δωμάτιο ένα χαρτονόμισμα το όποιο το παρατηρώ μέχρι πού φτάνει και ακουμπά το μέσα του δωματίου.
Για ένα λεπτό προσπάθησα να σηκωθώ μα δεν είχα καθόλου δυνάμεις, έτσι σύρθηκα σχεδόν κάτω μέχρι να φτάσω το χαρτονόμισμα, νομίζοντας ότι είναι ένα των 5 λέϊ και Τι να 'κανα με ένα τόσο μηδαμινό ποσό. Όταν όμως επιτέλους έφτασα και άγγιξα τα χρήματα συνειδητοποίησα ότι ήταν ένα χαρτονόμισμα αξίας 25 λέϊ (σημ. Μεταφραστού: πολύ μικρής αξίας).
Ω Κύριε Τι αξία μπορεί να έχει ακόμη και ένα τόσο ευτελές ποσό για ένα φτωχό άνθρωπο! Κάτι τόσο μικρό σε αξία μπορεί να κάνει ένα μεγάλο καλό. Τι σημαίνουν 25 λέϊ στις χιλιάδες των ανθρώπων πού έχουν χιλιάδες λέϊ και δεν σκέφτονται καθόλου ότι υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι πού δεν έχουν Τι να φανέ, για να τους βοηθήσουν και να βοηθηθούν και οί ίδιοι, για την σωτηρία της ψυχής τους; Με 25 λέϊ μόνον δίνουν ένα χέρι βοηθείας σε αυτούς τους ανθρώπους, πού τους λείπει ένα κομμάτι ψωμί ή λίγα ξύλα για θέρμανση.
Εκείνη ακριβώς την στιγμή ένοιωσα μεγάλη αγαλλίαση και μια δύναμη διαπέρασε όλο μου το σώμα, πού είχε σχεδόν νεκρωθεί. Δεν αισθάνομαι πια πώς με στενεύουν οί μπότες, πού δεν είχα προλάβει να τίς βγάλω, ούτε το παλτό, πού δεν είχα προλάβει να ξεκουμπώσω, ό πόνος είχε εξαφανιστεί και έτσι ξεκίνησα να αγοράσω κάτι φαγώσιμο, για να σώσω τίς αδελφές μου πού με περίμεναν στο όνομα του Θεού.
Τίς γνώριζα εδώ και μερικά χρόνια. Ζούσαν από την βοήθεια 4 άλλων αδελφών από την εκκλησία. Τώρα είχαν περάσει 2 εβδομάδες και κανείς δεν τους είχε ανοίξει την πόρτα. Δεν είχαν σύνταξη, εξαιτίας μιας άτυχους συγκυρίας είχε χαθεί ό φάκελος, πού είχαν καταθέσει και βάση του οποίου θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν μια οικονομική βοήθεια: Δεν είχε εργαστεί στο κράτος, για να έχει μια κάποια σύνταξη. Παρέδιδε ξένες γλώσσες σε φοιτήτριες. Κάποια μέρα έπεσε, και από το πέσιμο έμεινε ακίνητη στο κρεβάτι. Όντας στο νοσοκομείο γνώρισε μια άλλη κυρία τη Ροζίνα, πού την πήρε στο σπίτι της να την φροντίσει.
Ή κ. Βαλεάνου προερχόταν από μια οικογένεια ευγενών και τώρα πεθαίνουν της πείνας και οί δύο. Εγώ πάλι συνέβη να είμαι απασχολημένη με άλλες υποθέσεις και ήμουν ήσυχη, ότι κάποιος θα πήγαινε να τίς επισκεφτεί. Τίς είχα ειδοποιήσει την τελευταία φορά, πού τις είδα, ότι θα τίς επισκεπτόμουν ξανά όταν θα έπαιρνα την επόμενη σύνταξη. Σήμερα όμως αφού έλαβα το τηλεφώνημα συνειδητοποίησα ότι ήταν παραμελημένες και ότι τους συνέβη όπως «του αλόγου με τους τρεις αφέντες». (Σημ. Μεταφραστού: Ρουμάνικη ιστορία στην οποία ό καθένας τους πίστευε ότι ό άλλος φρόντιζε το άλογο, μέχρι πού πέθανε).
Μόνον ό ουράνιος Πατέρας γνώριζε την κατάσταση στην οποία βρισκόντουσαν και έστειλε την Όσία μητερούλα μου Παρασκευή σε μένα και με θαύμα, μου έστειλε τα απαραίτητα χρήματα.
Αγόρασα ψωμί, τσουρέκι, ζάχαρη, τσάι, 2 αυγά και λίγο ψάρι, λάδι είχα εγώ στο σπίτι και μου έμειναν και 10 λέϊ να αγοράσω γκάζι.
Ανοίγοντας την πόρτα τους με έπνιξε ή βαριά μυρωδιά πού ανέδιδε το δωμάτιο με τίς κατάκοιτες. Ή κ. Βαλεάνου είχε πολύ πυρετό, το πρόσωπο της ήταν αναμμένο και ήταν λερωμένη πολύ, γιατί ήταν παράλυτη και δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει. Στο κρεβάτι, στο βάθος του δωματίου, βρισκόταν ή Ροζίνα με υψηλό πυρετό και βλέποντας με φώναξε κλαίοντας.
«Ήρθες; ό Κύριος σ' έστειλε. Πεθαίνουμε εδώ και 10 μέρες και κανείς δεν μας άνοιξε την πόρτα».
Γρήγορα τους ετοίμασα φαγητό, έκανα καθαριότητα και έφυγα ευτυχισμένη, σχεδόν πετώντας, για το σπίτι. Όλα είχαν λυθεί.
Κύριε κανείς δεν μπορούσε να γνωρίζει εκτός από Σένα. Πόσο είσαι ζωντανός, πόσο αληθινός! Κατάλαβα το θαύμα Σου!
Μου είπαν ότι αυτές τίς 10 μέρες υπέφεραν περισσότερο από δίψα. Δίψα, Κύριε, για το άγιο Σου νερό πού πλούσια μας το πρόσφερες δωρεάν. Δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να τους δώσει ένα ποτήρι από το δικό Σου νερό!!

Σ' ευχαριστώ, Κύριε, για όλα. Εσύ έχεις άπειρο έλεος για τα παιδιά Σου. Δόξα Σοι Αγία Τριάς! Σ' ευχαριστώ, Κύριε, για τους Αγίους Σου από τους ουρανούς πού τους στέλνεις στη γη να μας βοηθήσουν. Σ' ευχαριστώ Όσία μητερούλα μου Παρασκευή, και... να ξανάρθεις...!!!
 

17/10/1971
«Κάθαρση ψυχής - απομάκρυνση λογισμών»
Ξυπνώντας άκουσα: «κάθαρση ψυχής - απομάκρυνση λογισμών».
Γνωρίζω, Κύριε, πώς αν ή ψυχή μου δεν εξαγνιστεί και ό νους δεν απελευθερωθεί από τους λογισμούς, δεν έχω ελπίδα σωτηρίας. Στην πορεία μου προς την νοερά προσευχή έμαθα και γι' αυτούς τους λογισμούς πού εργάζονται με κακία στο νου μου και στους οποίους αρχικά δεν έδινα σημασία. Τώρα τους αναγνωρίζω και συνειδητοποιώντας πώς θα απολογηθώ ενώπιον του Δικαιου Κριτού, και για τους λογισμούς μου, αγωνίζομαι με κόπο να μην επιτρέψω να εισχωρήσει τίποτε κακό στο νου μου' και αν κάτι παρόλα αυτά εισχωρήσει, με τη δύναμη της προσευχής και κάπως πιο εύκολα τώρα, το απομακρύνω. Προσπαθώ όσο μπορώ να ελέγχω με καθαρή καρδιά και ήσυχη συνείδηση, ώστε ότι κάνω να γίνεται προς ωφέλεια και μόνον, ακόμη και αν στους ανθρώπους γύρω μου φαίνεται σαν κάτι το αρνητικό. Πολλές φορές στη διάρκεια της προσευχής αποσπώμαι από λογισμούς άνευ σημασίας, εγώ όμως αγωνίζομαι με ετοιμότητα και εγρήγορση και τους διώχνω, ζητώντας συγχώρηση από τον Σωτήρα Χριστό. Τον παρακαλώ να διατηρεί άγρυπνο το νου μου με την νοσταλγία της γλυκύτατης και θεϊκής Του μορφής.
Στην εκκλησία προσεύχομαι κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Ή ψυχική μου διάθεση καθρεφτίζεται σε μια βαθιά ειρήνη. Αισθάνθηκα μια δύναμη κάτι σαν μια ευχάριστη δόνηση στο σώμα μου πού δυνάμωνε όλο και περισσότερο ενώ ή ψυχή μου είχε καταληφθεί από ανείπωτη ουράνια αγαλλίαση.
Ώ Ιησού μου, μόλις τώρα εξετάζοντας την ψυχή μου μπορώ να δω τα απύθμενα βάθη της. Ως τώρα δεν μπορούσα να αντιληφθώ ότι ή ψυχή μου είναι κάτι το τόσο ακριβό και ανεκτίμητο. Δεν γνώριζα ότι για την ευτυχία της πρέπει να αγωνιστώ σ' αυτήν την ζωή. Στεκόταν κρυμμένη, σκεπασμένη από το πλήθος των αμαρτιών μου, και δεν φαινόταν καθόλου. Ίσα ,ίσα μια φορά το χρόνο, το άγιο Πάσχα, θυμόμουν την ύπαρξη της και εξομολογούμην και μεταλάμβανα, και ήταν σαν ένα βάλσαμο. Τότε αισθανόμουν κάτι θεϊκό στην καρδιά μου και χαιρόμουν αληθινά, όμως το υπόλοιπο των ήμερων μου βυθιζόμουν ξανά στο σκοτάδι.
Χρόνια ολόκληρα ακολούθησα αυτήν την τακτική. Διέθεσα τη ζωή, πού ό Θεός μου έδωσε, έτσι όπως νόμιζα από συνήθεια. Πίστη είχα, το φως το μάντευα, το υποψιαζόμουν αλλά δεν το έβλεπα. Εξαντλούμουν δουλεύοντας σκληρά, για την οικογένεια μου, και όταν έβλεπα πώς δεν άντεχα άλλο έτρεχα σε καμιά εκκλησία και προσευχόμουν γονατιστή με δάκρυα μπροστά στην εικόνα Σου, Ιησού μου, και το θαύμα γινόταν με έσωζες. Ό ελάχιστος χρόνος πού αφιέρωνα τότε για την σωτηρία της ψυχής μου δεν με βοηθούσε να δω την αληθινή ζωή.
Έτσι 30 και κάτι χρόνια κύλησαν με αυτόν το τρόπο. Μόνο στην ανάγκη μου έτρεχα στον Κύριο, πού όμως, στην άγνοια μου, Τον έβλεπα κάπου πολύ μακριά, ψηλά στον ουρανό. Δεν ήξερα αν με ακούει πάντοτε, γιατί δεν ήξερα πώς Εκείνος βρισκόταν πλάι μου, για την ακρίβεια, στην καρδιά μου, στην ψυχή μου. Δειλά δειλά φέτος το 1971 πέρασα από ένα νέο φως της αγάπης Σου, Ιησού μου, πού είναι τόσο μεγάλη για μας τους αμαρτωλούς. Μόνο τώρα καταλαβαίνω πόσο μας αγαπάς. Εσύ μας ελκύεις προς Εσένα.
Μου δώρισες όλα όσα επιθυμούσε ή ψυχή μου. Μου αποκάλυψες την αγία Σου και θαυματουργή προσευχή, με την οποία οι Άγιοι Σου έζησαν ευτυχισμένοι μέσα σε σπηλιές, έρημους και μνήματα ακόμη, προστατευμένοι από Σένα. Μου έδωσες τόσους πνευματικούς θησαυρούς πού τρέφουν την διψασμένη για μάθηση ψυχή μου.- Τους βίους των Αγίων για παράδειγμα- και πόσα αλλά δεν μου αποκάλυψες Κύριε! Πώς να Σε ευχαριστήσω, καλέ μου Ιησού και Κύριε, για όλα αυτά; Μου έδωσες γέροντα οδηγό, σαν πραγματικό απόστολο, πού μου δίδαξε τα πάντα για την αληθινή ζωή. Εγώ υπάκουσα, προσευχήθηκα και σε μικρό χρονικό διάστημα αισθάνθηκα κάτι θεϊκό στην ψυχή μου. Ανακάλυψα χαρές και συναισθήματα μοναδικά στην ψυχή, την καρδιά και το νου μου, όπου Εσύ είσαι παρών. Δεν γνώριζα πώς να εξετάζω τους λογισμούς μου και ίσως όλη μου τη ζωή την έζησα άσχημα, νομίζοντας πώς έτσι είναι καλά και πίκραινα τίς ήμερες μου.
Τώρα όταν μου έρχονται λογισμοί ξέρω να τους διακρίνω και να τους διώχνω, αν είναι κακής προελεύσεως. Για ότι το αρνητικό, ανακάλυψα ισχυρά όπλα και το πιο ισχυρό από όλα είναι ή προσευχή του Ιησού. Με την βοήθεια της και με την προσοχή μου προσηλωμένη στην καρδιά και απερίσπαστη, οί λογισμοί δεν έχουν πια δύναμη και φεύγουν, όπως τα άγρια ζώα απομακρύνονται με βιασύνη από τη φωτιά!

 

25-10-1971
«Δώσε μου, Κύριε , το Δώρο της ταπεινώσεως…»
Καθώς προσευχόμουν σήμερα βρέθηκα σε μια κατάσταση ξεχωριστή, θαυμαστή. Αισθανόμουν σαν να πετούσα σιγά προς μια κατεύθυνση από την οποία δεν ήθελα καθόλου να επιστρέψω. Ατένιζα με το νου μου το άπειρο και ξαφνικά βρέθηκα πλημμυρισμένη από ένα λευκό φως, σαν μέσα σ' ένα σύννεφο πού συνεχώς μεγάλωνε. Όμως ξαφνικά και εντελώς απρόσμενα χάθηκε με τον 'ίδιο τρόπο, πού παρουσιάστηκε, και δεν φαινόταν τίποτε.
Είμαι ευτυχισμένη όταν λέω την ευχή. Κύριε Ιησού μου, πόση χαρά έχω. Δεν μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματα μου, όταν ή καρδιά μου θερμαίνεται και χτυπά σ' ένα ρυθμό τόσο μα τόσο γλυκό. Αισθάνθηκα την ενέργεια της προσευχής σαν μια απαλή μουσική στην καρδιά μου. Έπειτα μια ακατονόμαστη ευτυχία, μια χαρά, μια γλυκύτητα ασυνήθιστη σε μας' απλώνονται πρώτα στην καρδιά μου και έπειτα πλαισιώνουν, ολόκληρη την ύπαρξη μου. Ένας ήσυχος, ευχάριστος κλονισμός με καταβάλει και ακολουθεί μια ελαφρώσει του σώματος πού συνοδεύεται από την συναίσθηση ενός είδους δυνάμεως είμαι τόσο ελαφριά πού νομίζω πώς δεν πατώ πια στη γη, και σαν να θέλω να ανέβω να πετάξω ψηλά προς τα πάνω... όμως το συναίσθημα χάνεται γρήγορα.
Ώ αγία ευχή, ξέρω ότι μόνο δια σου μπορώ να πλησιάσω τον Σωτήρα των ψυχών μας. Κύριε Ιησού Χριστέ και Θεέ μου, πώς να Σε ευχαριστήσω γι' αυτήν την θεϊκή αγαλλίαση; Προσεύχομαι μόνο για όλους τους ευεργέτες μου για τους ασθενείς, τους φτωχούς, για όλους όσους βρίσκονται στο μέσω πολλών προβλημάτων και πικριών, για να τους στείλεις πλούσια την δωρεά Σου, για να Σε γνωρίσουν, έτσι ώστε όλες οί πίκρες να μεταβληθούν σε χαρές.
"Ένωσε μας Κύριε όλα τα πιστά τέκνα Σου, μαζί Σου, ώστε οί σκέψεις μας, οί αισθήσεις μας, οί πράξεις μας να γίνουν ένα και το αυτό, δια της αγίας ευχής, και εδώ και στην αιώνιο ζωή.
Κατεύθυνε Κύριε την ματιά Σου πάνω από όλους τους ανθρώπους και κάνε μας άξιους της αγίας Σου αγάπης, για να μπορούμε να ψάλλουμε ύμνους δοξολογίας στην Βασιλεία Σου.
Δώσε μου, Κύριε, το δώρο της ταπεινώσεως ώστε να αισθάνομαι σαν την ανταξιότερη των ανθρώπων πού βρίσκεται στην τελευταία - τελευταία βαθμίδα. Προσεύχομαι και ξαφνικά συνειδητοποιώ πώς οί λέξεις δεν έχουν καμιά αξία, ή ψυχή είναι πλήρης Πνεύματος, πού την διαπερνά σαν ένα σπαθί αφήνοντας ένα παράξενο ήχο, σαν αυτόν του αργύρου, λίγα λεπτά μόνο, πού όμως δεν μπορώ να τα παρατείνω.
Ή ψυχή μου είναι ευτυχισμένη, το σώμα μου δυναμώνει και παροτρύνεται να αγωνιστεί ακόμη περισσότερο για την σωτηρία του...
Ή επιθυμία μου είναι να προσεύχομαι αδιάλειπτα εκτελώντας το θέλημα Του. Καμιά φορά φοβάμαι ότι πλανιέμαι, νομίζοντας ότι βρίσκομαι κοντά στην αλήθεια. Στην αγνοία μου ποιος ξέρει πάνω από ποια άκρη της αβύσσου μετεωρίζομαι!!! Όμως καταφεύγω στο μεγάλο Σου έλεος, Κύριε, με την ελπίδα ότι ποτέ δεν απομακρύνεσαι από εκείνον, πού λαχταρά να αγωνίζεται μόνο για όσα Σου είναι ευάρεστα...
 

8/11/1971
«Η μεγαλύτερη φτώχεια της ανθρωπότητας είναι ή έλλειψη της αγάπης, και κανείς δεν είναι φτωχός, αν έχει τον Θεόν».
Μετά από τέσσερις μέρες με πυρετό 40° C σήμερα είμαι κάπως καλλίτερα. Έμεινα πίσω στην ευχή γιατί από την αδυναμία του σώματος ό νους έχανε την προσευχή και σκορπιζόταν. Όμως ευχαριστώ τον Κύριο για όλα.
Το έτος 1971 ήταν για την ψυχή μου μια αληθινή αποκάλυψη. Τα μάτια μου άνοιξαν και ό ουρανός και ή γη και όλα όσα έπλασε ό Θεός για μας μου φαίνονταν διαφορετικά ανακαινισμένα, και μέχρι τώρα τα ίδια ήταν, μόνο πού εγώ δεν είχα μάτια να τα ατενίσω. Μόλις τώρα, μετά από δεκάδες χρόνια σκοτάδι μπορώ να ατενίζω τον ουρανό και τη γη και συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει τίποτε ωραιότερο σ' αυτόν τον κόσμο από τον ουρανό. Στο άπειρο του ουρανού αντικατοπτρίζονται άπειρα χρώματα και Ιριδισμοί, πού όμοια τους δεν υπάρχουν σε ολόκληρη τη γη.
Βλέπω και αισθάνομαι τη δύναμη Σου, Κύριε, σε όλα. Στο νερό, τον αέρα, στην ζεστασιά, στο κρύο, στα φυτά, στον κόσμο πού τον στηρίζει ή κραταιά Σου χείρα, στον ουρανό και στη γη πάντοτε θα βλέπω την δύναμη, την αγάπη και την σοφία με την οποία εργάζεσαι ακατάπαυστα.
Ακούγονται οί καμπάνες του Πατριαρχείου, σήμερα είναι μεγάλη γιορτή, γιορτάζουν οί άγιοι αρχάγγελοι Γαβριήλ και Μιχαήλ.
Κύριε μου Ιησού δέχομαι σαν τιμωρία, για τίς αμαρτίες μου, το γεγονός ότι δεν μπορώ να πάω στην Θεία Λειτουργία σήμερα. Αυτές τίς μέρες του πόνου και της ασθένειας δεν είχα δύναμη, να σκεφτώ, να προσευχηθώ, γιατί ό πυρετός εξασθενούσε την καρδιά μου, πού σαν αδύναμο πουλάκι ίσα, ίσα κινούσε τα ζεματισμένα από τον πυρετό φτερά της. Όμως εσύ Κύριε ήσουν και τότε παρών και εγώ το γνώριζα.
Έχω ακόμη αμαρτίες να ξεχρεώσω, δεν είμαι ακόμη εξαγνισμένη για να μπορώ να πετάξω προς το φως σου, και γώ είχα την εντύπωση πώς βρίσκομαι πολύ κοντά στο άπειρο, και ποιος ξέρει σε Τι κατάσταση βρίσκεται ή ψυχή μου;
Ξυπνώντας άκουσα αύτη τη φράση την οποία διάβαζα
με δυνατή φωνή:
«Ή μεγαλύτερη φτώχεια της ανθρωπότητας είναι ή έλλειψη αγάπης».
Ναι έτσι είναι Κύριε, γιατί ποιος άλλος θα μπορούσε να μου πει κάτι τέτοιο εκτός από Σένα Ιησού μου; Αν στην θέση κάθε όπλου τοποθετούσαμε την αγάπη, πού ό Θεός φύτευσε στις καρδιές μας, τότε θα υπήρχε μεγάλη ευτυχία στην γη. Κανείς δεν θα θεωρούσε τον εαυτό του ενδεή, γιατί ή αγάπη θα γέμιζε κάθε κενό. Έτσι όπως οί ακτίνες του ηλίου θερμαίνουν ολόκληρη τη γη και θερμαίνει με τίς ευεργετικές ακτίνες της τίς ψυχές όλων όσων την μεταδίδουν και όσων βρίσκονται γύρω άπ' αυτές.
Από αγάπη για τον πλησίον και από πίστη μπορείς να δώσεις τα πάντα. Χωρίς φόβο δίνεις και τελικά συνειδητοποιείς ότι εκείνος πού έλαβε τα πάντα είσαι εσύ. Κανείς δεν είναι φτωχός αν έχει τον Θεόν. Ή χαρά της θεϊκής αγάπης ακτινοβολεί αυτόματα μέσα από μια ακτίνα φωτός πού εκπέμπει ή καθαρή συνείδηση. Μόλις τώρα ή ψυχή μου αρχίζει να αναγνωρίζει το γεγονός ότι βρίσκεται περικυκλωμένη από τόσες χαρές και ελλάμψεις, που ούτε τίς φαντάζονταν, ούτε τίς γνώριζε. Ώ πόσο ευφραίνεσαι τώρα ψυχή μου, ευτυχισμένη από τις τόσες ομορφιές, μετά από τόσα χρόνια σκοτάδι!
Θα πρέπει να εργάζεσαι με πολλή ησυχία, ειρήνη, και όσο μπορείς καλλίτερα ελέγχοντας και μελετώντας αυτό το σώμα που δεν ήξερε παρά μόνο να σε κρατά φυλακισμένη στο σκοτάδι και στην αγνοία.
Γίνε εσύ κυβερνήτης του!
 

15/8/1971
«Πρόσεχε να μη σε ελέγχει ή συνείδηση σου, για τίποτε»
Ξύπνησα από τον ύπνο έχοντας στο νου μου αυτές τις λέξεις: «Πρόσεχε να μην σε ελέγχει ή συνείδηση σου για τίποτε». Α λοιπόν, με σένα πρέπει να ασχοληθώ. Πρώτα άπ' όλα δεν πρέπει να επιτρέψω σε κανένα πονηρό λογισμό να εισχωρήσει στο νου ή' στην καρδιά μου για να μην με τύπτει ή συνείδηση μου. Πρέπει να είμαι προσεκτική σε ό,τιδήποτε κάνω ή σκέφτομαι για τους αδελφούς και τίς αδελφές μου, διότι όπως λέει και ό γέροντας μας, και οί σκέψεις μπορούν να σκοτώσουν τον αδελφό σου και έτσι γίνεσαι ανθρωποκτόνος. Ότι και αν σου κάνει ό πλησίον σου εσύ δεν πρέπει να τον κρατάς κακία.
Ή πρώτη έγνοια, όταν ξυπνώ κάθε πρωί, είναι να προσευχηθώ και να δοξάζω τον Θεό για την αγαθότητα και την μεγαλοσύνη Του. Με ταπείνωση προσεύχομαι για την άφεση των αμαρτιών μου και για τίς όποιες σίγουρα θα δώσω λόγο, και αν δεν μετανοήσω, θα τιμωρηθώ, αν όχι εδώ, σίγουρα στην άλλη ζωή.
Αγωνίζομαι να αισθάνομαι την παρουσία του Κυρίου μόνιμα γύρω μου και εντός μου και να αποδιώχνω κάθε Τι, πού θα μπορούσε να με απομακρύνει από Εκείνον. Οί σκέψεις μου και οί πράξεις μου να είναι σύμφωνες με την πίστη και την ελπίδα μου, ότι Εκείνος με παρακολουθεί ακατάπαυστα και αν κάνω κάτι κακό θλίβεται και πικραίνεται. Αν ή συνείδηση μου δεν είναι καθαρή άδικα πιστεύω πώς έχω ειρήνη, γιατί δεν μπορεί να είναι παρά ψέμα.
Όταν ησυχάζω, εξετάζω την συνείδηση μου και διαπιστώνω πόσο ανάξια είμαι και σε Τι άγνοια βρίσκομαι. Γνωρίζω την αδυναμία και τα σφάλματα μου και παρόλα αυτά συνεχίζω να ζω ανάμεσα στους ανθρώπους χωρίς να δίνω σημασία στις αμαρτίες μου. Μόνον ό Ιησούς πού γνωρίζει καλά την αδυναμία της ψυχής μου και την αγνοία μου, μου προσφέρει χέρι βοηθείας από το ύψος του ελέους Του για μας τους αμαρτωλούς.
Όμως ούτε την συνείδηση μου δεν ξέρω καλά καλά να εξετάζω. Παραδείγματος χάριν Τι θα μπορούσα να πω σήμερα γι' αυτήν την συνείδηση;
Ίσως πίκρανα κάποιον με το βλέμμα μου, με τον λόγο μου ή με την συμπεριφορά μου, κι όμως δεν μπορώ να γνωρίζω το μέγεθος του σφάλματος μου. Ή πλάστιγγα βρίσκεται στα χέρια του Κυρίου μου. Εγώ δεν μπορώ να γνωρίσω τον εαυτό μου. Τότε Τι αγώνα κάνω εγώ με τίς σκέψεις και τους λογισμούς μου; Τι τηρώ από όλα όσα λέω; Κάνω άραγε το θέλημα του Θεού;
Οί συναντήσεις μου με τους ανθρώπους μπορούν να μεταβληθούν σε πειρασμούς στους οποίους υποβάλλομαι. Δεν είναι αρκετό να μην κρίνω κανένα, να μην υπερασπίζω αυτόν πού έχει άδικο, αλλά δεν μου επιτρέπεται ούτε και ό λογισμός μου να κατακρίνει κάποιον από τους συνανθρώπους μου, από τους αδελφούς μου.

Ακολουθεί επεξήγησης του πνευματικού οδηγού.
«Σου είπα και άλλη φορά και τώρα στο γράφω: έλεγξε αν ή μορφή σου είναι σύμφωνη με την μορφή του Θεού. Ποια είναι ή μορφή του Θεού σε σένα;
Ιδού:

αγάπη, ελευθερία, αυτονομία, δικαιοσύνη,
λογική, αγιότητα,
αλήθεια, δύναμις.

Παρακολούθησε πώς λειτουργούν αυτές οι καταστάσεις στην ύπαρξή σου και θα γνωρίσεις ποια είσαι, Τι είσαι. Θέλεις να γνωρίσεις τον πλησίον σου; παρακολούθησε πώς λειτουργούν αυτά τα αγαθά και θα τον γνωρίσεις. Έτσι θα έχεις την αγιασμένη ευκαιρία να κλάψεις για σένα και για τον πλησίον σου, αδελφό ή αδελφή. Θα κλάψεις με χαρά και με συντριβή και πόνο.
Θέλεις να ξέρεις αν ανέβηκες ακόμη και ένα σκαλοπατάκι; Παρακολούθησε τις δωρεές του αγίου Πνεύματος.

Αγάπη,
χαρά,
ειρήνη,
μακροθυμία,
χρηστότητα,
αγαθοσύνη,
πίστης,
πραότητα,
εγκράτεια. (Προς Γαλατάς κεφ. ε' στίχ. 22-23).

Εάν τίποτε και κανείς δεν ταράζει αυτές τις δωρεές, τότε πέτυχες το καθ' ομοίωσιν. Μην τρέχεις με το νου στα σύννεφα, μην ακούς τις φωνές των ανθρώπων, διότι ή οδός, ή αλήθεια και ή ζωή είναι ΕΚΕΙΝΟΣ.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ . ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ
ΤΕΥΧΟΣ Ν.74 1998