Γιορτάσαμε το Πάσχα, τη διάβαση της φύσεώς μας, διά του Ιησού Χριστού από το θάνατο προς τη ζωή. Στη συνέχεια γιορτάσαμε την Ανάληψη. Ο Κύριος την ώρα του εξαιρετικού αυτού γεγονότος, ευλογεί τους μαθητές Του και αποχωρίζεται από αυτούς, ενώ πριν λίγο Τον έβλεπαν αναμεσά τους και Τον άκουσαν που τους είπε: «Ειρήνη υμίν.» Ξαφνικά, αναλαμβανόταν στον ουρανό χρησιμοποιώντας ως όχημα νεφέλη. Αφού αναλήφθηκε, μπήκε στα Άγια των Αγίων και κάθισε στα δεξιά του Πατέρα Του, πάνω από κάθε αρχή και εξουσία. Έτσι, έκανε το ανθρώπινο φύραμα ομόθρονο με το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, που είναι ο Ίδιος. Ο άγγελος είπε στους μαθητές, οι οποίοι δεν σταματούσαν να βλέπουν έκπληκτοι το υπέροχο γεγονός ατενίζοντας τον ουρανό: «Όπως Τον βλέπετε να ανεβαίνει, έτσι θα έλθει πάλι από τον ουρανό, ενώ όλοι θα παρατηρούν τον Ερχόμενο.»
Στην Ανάληψη γιορτάζουμε τη διάβαση της ανθρωπίνης φύσεώς μας, που ο Χριστός είχε προσλάβει, όχι από τα υπόγεια στην επιφάνεια της γης, αλλά από τη γη προς τον ουρανό. Πολλές αναστάσεις σημειώθηκαν πριν από την Ανάσταση του Χριστού, όπως και πολλές αναλήψεις. Τον προφήτη Ιερεμία τον ανέλαβε Πνεύμα και τον Αββακούμ Άγγελος, ενώ ο προφήτης Ηλίας αναλήφθηκε σε πύρινο άρμα. Ο Χριστός, όμως, αφού αναστήθηκε από τους νεκρούς, αναλήφθηκε και κάθισε στα δεξιά του Πατέρα με την ανθρώπινη φύση Του. Καμιά άλλη ανάσταση και ανάληψη δε γιορτάζουμε εκτός από αυτή του Χριστού. Γιατί αυτή η Ανάσταση και η Ανάληψη είναι και δική μας. Αναφέρεται στον καθένα από εκείνους που πιστεύουν στο Χριστό και το αποδείχνουν με τα έργα τους. Εκείνος για τις δικές αμαρτίες οδηγήθηκε στο θάνατο. Αναστήθηκε και αναλήφθηκε για μας. Αν ο καθένας μας το θέλει, θα νικήσει μέσα απ’ τον αγώνα που θα κάνει, τον πνευματικό αγώνα, όλα του τα πάθη. Αν το θελήσει θα γίνει κοινωνός της Αναστάσεως και της Αναλήψεως και κληρονόμος του Θεού. Χαιρόμαστε ζώντας τα γεγονότα αυτά, γιατί με το Χριστό ανυψώθηκε η φύση μας και άρχισε, ήδη, για τον κάθε πιστό η ανάσταση και η ανάληψή του.
Οι μαθητές γύρισαν στην Ιερουσαλήμ χαρούμενοι και ζούσαν συνεχώς στο ναό, έχοντας το νου τους στον ουρανό. Άλλωστε αυτή είναι, αδελφοί, η πολιτεία των χριστιανών. Να προσηλώνονται, δηλαδή, στις δεήσεις και τις προσευχές και να στρέφονται διαρκώς προς τον ουράνιο Δεσπότη. Να Τον υμνούν και να Τον ευλογούν με την ανεπίληπτη ζωή τους. Ταυτόχρονα, αυτό που κανένας μας δεν πρέπει να ξεχνά, είναι ο Χριστός νίκησε το θάνατο και την κακία του Διαβόλου με την ταπείνωση και την αδοξία Του. Ο απόστολος Παύλος λέει για το Χριστό: «Ταπείνωσε τον εαυτό Του και υπάκουσε μέχρι τι θάνατο, και μάλιστα το θάνατο του Σταυρού. Γι’ αυτό και ο Θεός Τον υπερύψωσε…, ώστε στο όνομά Του να λυγίσει κάθε γόνατο των επουρανίων και των επιγείων και των καταχθονίων και να κηρύξει η κάθε γλώσσα, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος για τη δόξα του Θεού και Πατέρα». Αν, λοιπόν, ο Χριστός υπερυψώνεται για το λόγο ότι ταπεινώθηκε και ατιμάσθηκε και πειράσθηκε, πώς θα σώσει και θα ανυψώσει εμάς, αν δεν επιλέξουμε προσωπικά την ταπείνωση για τη ζωή μας κι αν δεν την αποδείξουμε μέσα από την αγάπη που θα έχουμε μεταξύ μας; Έτσι μονάχα, όποιος θέλει θα μπορέσει να ακολουθήσει τα ίχνη Του.
Η σωτηρία μας είναι γεμάτη από ελπίδα και δεν έχει καμιά σχέση με την απόγνωση, γιατί αυτή η σωτηρία εξασφαλίστηκε για όλους από το Χριστό. Για μας που εμπιστευόμαστε σ’ Αυτόν τη ζωή μας δεν υπάρχει καιρός απογνώσεως, γιατί κάθε στιγμή αυτής της ζωής είναι καιρός μετανοίας και συγχωρήσεως. Ο Θεός δε θέλει το θάνατο του αμαρτωλού, αλλά την επιστροφή και τη ζωή του. Εμείς, αμαρτάνοντας δε στερούμαστε αμέσως τη ζωή, γιατί υπάρχει η ελπίδα της επιστροφής. Όπου υπάρχει ελπίδα δεν έχει καμιά θέση ποτέ η απόγνωση. Ο Χριστός διενήργησε την ανακαίνισή μας μέσα σε άνθρωπο. Τώρα όλα εξαρτώνται από μας.
Ας σκεφθούμε για λίγο ότι όλοι επιθυμούμε μια πολυχρόνια ζωή, που κάποτε τελειώνει. Την αιώνια ζωή δεν θα την επιθυμήσουμε; Οι άνθρωποι παραδίδουν τον εαυτό τους σε τόσους κόπους, ακόμη και στο θάνατο για τα φτωχά, τα προσωρινά και τα επίγεια. Γίνονται δούλοι για ελάχιστο κέρδος. Εμείς θα δυσκολευτούμε να υπακούσουμε στον εκ φύσεως Θεάνθρωπο και φιλάνθρωπο Κύριο; Γιατί να μην απορρίψουμε τα περιττά και να αρκεστούμε στα απόλυτα αναγκαία, ώστε να ελπίζουμε στον ουράνιο και άφθαρτο πλούτο; Δε θα πεινάσουμε και δε θα διψάσουμε για να φάμε τον άρτο της ζωής; Δε θα καθαρίσουμε τα μάτια της ψυχής μας από κάθε μολυσμό της σάρκας και του πνεύματος; Ας μην προτιμήσουμε αντί για το φως το σκοτάδι. Αντί για το Θεό το διάβολο. Αντί για την ένθεη αγαλλίαση, την προσωρινή ηδονή που υπηρετεί τη φθορά και το θάνατο. Ας ζήσουμε, όπως έζησε Εκείνος κι όπως μας υπέδειξε και μας δἰδαξε, όταν έγινε σαν κι εμάς κι έζησε ανάμεσά μας.
Ας σταυρώσουμε, λοιπόν, τη σάρκα με τα παθήματα και τις επιθυμίες της για να συνδοξασθούμε και να συναναστηθούμε με Αυτόν και να αναληφθούμε προς Αυτόν. Όπως ακριβώς έκαναν οι μαθητές μετά την Ανάληψη, ας καταλαγιάσει μέσα μας η ειρήνη, καθώς θα ειρηνεύουμε με τον εαυτό μας και μεταξύ μας. Ανερχόμενοι στο υπερώο μας, στο νου δηλαδή, ας παραμένουμε εκεί με απλότητα στην καρδιά και προσευχόμενοι. Έτσι θα είναι και για μας γεγονός, όταν ο Κύριος το θελήσει, η επιδημία του Παρακλήτου μέσα μας και θα προσκυνήσουμε τον Πατέρα και τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου