O Πατρ. Ιεροσολύμων απαγόρευσε στους σχισματικούς Ουκρανούς να λειτουργήσουν το Πάσχα στους Αγ. Τόπους

Ο Πατριάρχης Θεόφιλος Γ δεν θα επιτρέψει στους διαφωνούντες από την Ο.Α.Κ. να εισέλθουν στην Αγία Γη στην λειτουργία του Πάσχα, δήλωσε ο επικεφαλής της υπηρεσίας Τύπου του πατριάρχη Κυρίλλου, πρωθιερέας Αλέξανδρος Βολκόφ.
«Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων δεν επιτρέπει στους σχισματικούς να προσκυνήσουν τα ιερά που βρίσκονται στην κανονική επικράτεια του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων», μεταφέρει τις δηλώσεις του το Interfax-Religion. «Ο Πατριάρχης της Ιερουσαλήμ δεν επιτρέπει κανέναν εορτασμό, ακόμη και προσευχή, εκπροσώπων αυτών των σχισματικών δομών».

Ο πρωθιερέας πρόσθεσε ότι υπήρξαν ήδη προσπάθειες από την OCU να συμμετάσχει σε κοινή Θεία λειτουργία στους Αγίους Τόπους.
Νωρίτερα φέτος, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ανέφεραν ότι δέχεται πίεση το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων για να το αναγκάσουν να αναγνωρίσει την OCU…
Οπότε το Αντιοχείας είναι κάθετο δεν θα τους αναγνωρίσει ποτέ τους Ουκρανούς σχισματικούς, το Ιεροσολύμων δείχνει άτεγκτο, απομένει από την Ανατολή το Αλεξανδρείας που σίγουρα δεν θα θελήσει ν΄απομονωθεί…
Άρα η Ανατολή σύσσωμη λέει όχι στη διακωμώδηση θεσμών, υποτίμηση νοημοσύνης και κατάργηση χιλιετούς και πλέον ορθόδοξης ιστορίας του σλαβικού κόσμου που επιχείρησε το Φανάρι. Από την άλλη καμιά Τοπική Εκκλησία δεν έχει αποδεχθεί ως τώρα τους εγκάθετους σχισματικούς του Κίεβου.

Μεσογαίας Νικόλαος: «Ο Γέροντας Παϊσιος είναι οικουμενικός Άγιος»

Του Αιμίλιου Πολυγένη

---

Ομιλία για τον Όσιο Παϊσιο πραγματοποίησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος στην Κόνιτσα, όπου βρέθηκε για τον πρώτο επίσημο εορτασμό του Οσίου.

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας στην αρχή της ομιλίας του, ανέφερε ότι τέτοιου είδους άνθρωποι πολύ δύσκολα μπορούν να περιγραφούν και πολύ περισσότερο να μπει κανείς μέσα στη πραγματικότητα του μυστηρίου τους.

Στην ομιλία του ο κ. Νικόλαος αναφέρθηκε στους αγίους και την αγιότητα, υπογραμμίζοντας ότι δίπλα σε έναν άγιο καταργείται το ερώτημα της ύπαρξης του Θεού.

Σε άλλο σημείο ο Μητροπολίτης Μεσογαίας αναφέρθηκε στην σχέση του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου με τον Όσιο Παϊσιο, τον οποίο επισκέφθηκε το 1992 στο Άγιον Όρος.

«Ο Γέροντας Παϊσιος ήταν οικουμενικός Άγιος» τόνισε χαρακτηριστικά ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος.

«Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός», του Νικολάου, Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

Ο αληθινός Θεός δεν είναι αυτός που ξοδεύεται, αυτός που εξευτελίζεται με πρόχειρες φανερώσεις κατά το θέλημα του ανθρώπου αλλά είναι αυτός που κρύβεται στις ταπεινές γωνιές και στις μυστικές στροφές της πορείας αυτής της ζωής”

“Η στιγμή του θανάτου είναι η κατ’ εξοχήν στιγμή που ορίζεται η ανθρώπινη αξία και κατανοείται η εγγύτητα του Θεού στον άνθρωπο. Για τον λόγο αυτόν και αντιμετωπίζεται με δέος, σεβασμό, αίσθηση μυστηρίου και ταπείνωση”, έγραφε μεταξύ άλλων στο βιβλίο του “Αλλήλων Μέλη”, επικαλούμενος τους υπέρλογους λόγους του γέροντος Παισίου. “Αυτό που λέει η καρδιά μου είναι να πάρω το μαχαίρι, να την κόψω κομματάκια, να την μοιράσω στον κόσμο, και ύστερα να πεθάνω”. Επειδή “Η αγάπη δεν είναι καθήκον, αλλά παροξυσμός’ δεν είναι προσφορά, αλλά αυτοπροσφορά’ δεν είναι φυσική συμπόνοια, αλλά πνευματική μετοχή’ δεν είναι ξόδεμα, αλλά επένδυση’ δεν είναι πράξη, αλλά μεταμόρφωση του είναι μας’ δεν είναι μείωση της περιουσίας, αλλά μοίρασμα’ δεν είναι κτήση, αλλά κένωση’ δεν είναι τήρηση του θεϊκού νόμου, αλλά υπέρβαση κάθε νόμου. Είναι οδός «καθ’ υπερβολήν». Διότι “Η αγάπη δεν αποσκοπεί στο να «κερδίσουμε» τον Θεό, αλλά στο να κοινωνούμε με τον Θεό. Αγαπάμε, γιατί δεν μπορούμε να μην αγαπάμε”. Ο Νικόλαος, Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, τον οποίο ως συγγραφέα γνωρίσαμε με το βιβλίο του “Άγιον Όρος, το υψηλότερο σημείο της γης”, όπου μας αποκάλυπτε ένα άγνωστο, ταπεινό και γεμάτο από τη θεϊκή Παρουσία που όμως αγαπά να κρύβεται, Όρος, σε αυτό το βιβλίο του υποδεικνύει με διακριτικότητα και ανθρώπινο πόνο για τα βάσανα του σύγχρονου ανθρώπου το πανταχού παρόν πρόσωπο του Θεού. Και ιδιαίτερα τις στιγμές αυτές που δεν φαίνεται! Ξεκινώντας από ένα ήδη βεβαιωθέν και ιστορικό θαύμα, εκείνο της Βηθεσδά, ανατέμνει την ορθόδοξη θεολογική σημειολογία για τον χρόνο και τον τρόπο της θεϊκής φανέρωσης, διότι περί αυτού πρόκειται, “ο Θεός δεν είναι απών που έρχεται, αλλά είναι παρών που κρύβεται”. Γιαυτό και “πρέπει να υπάρξει μια συνεργασία της στιγμής του Θεού για την ψυχής μας και της καθαρότητος των οφθαλμών μας, για να αναγνωρίσουμε τον εμφανιζόμενο Θεό”.

Αναγνωρίζοντας ότι υπάρχει ένα κυνηγητό διαρκές του ανθρώπου με τον Θεό, διότι “ο αληθινός Θεός δεν είναι αυτός που ξοδεύεται, αυτός που εξευτελίζεται με πρόχειρες φανερώσεις κατά το θέλημα του ανθρώπου αλλά είναι αυτός που κρύβεται στις ταπεινές γωνιές και στις μυστικές στροφές της πορείας αυτής της ζωής”, αναφέρεται απλά και με σαφήνεια σε περιστατικά της θεϊκής παρουσίας, εκεί όπου για τα ανθρώπινα δεν υπάρχει πλέον επιστροφή.
Αληθινά περιστατικά από την εποχή που ήταν στο νοσοκομείο της Βοστώνης για τα καρκινοπαθή παιδιά, αποκαλύπτει στον αναγνώστη το αληθινό νόημα του θαύματος που δεν είναι απλώς να ζήσουμε αυτή την ήδη και σίγουρα πεπερασμένη ζωή. Διότι με κάποιον τρόπο κάποια στιγμή θα πεθάνουμε, αυτό είναι βέβαιον, αλλά να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το μυστήριο του πόνου κατά το οποίο ο Θεός όσο ποτέ άλλοτε είναι παρών: “Η παρουσία του Θεού είναι απόλυτη και τέλεια στις δοκιμασίες και τους πειρασμούς μας, όταν η αίσθηση της εγκατάλειψής Του είναι εντονότερη. Είναι αδύνατον να απουσιάζει ο θεός από τη σωτηρία μας!”, γράφει και αναφέρεται στην μικρή Όλγα και στον Βαλάντη, σε γονείς τεράστιους που μέσα από τον πόνο τους του έδωσαν τα μεγαλύτερα μαθήματα ζωής. Στις σελίδες του με “Το μεγάλο θαύμα που δεν αντέχουμε” και εκείνα τα “ευλογημένα γιατί”, ο πατήρ Νικόλαος απλός και φωτεινός όπως πάντα μας οδηγεί “απαλά, απαλά” “Εκ του θανάτου εις την Ζωήν”. Σε ένα σωτηριολογικό και αναστάσιμο βιβλίο με τον ανθρώπινο πόνο να μας εγγυάται το θεικό μας πρόσωπο, εκείνο το “καθ” ομοίωση”, το “μείζον” και το “περισσόν” της αγάπης. Μια επί της ουσίας “Σταυροαναστάσιμη έξοδος” όπου όλα είναι Θεός και αιώνια ζωή.
Αλλά και καθημερινότητα, κι αλήθεια, η ζωή που ζούμε εμείς. Υπενθυμίζοντάς μας διαρκώς με άκρως ρεαλιστικούς τρόπους ότι “η φανέρωση του Θεού στη ζωή μας είναι μυστική και πνευματική”. “Απόλυτη και τέλεια” στους πειρασμούς μας και στις δοκιμασίες και ότι “Τελικά, κόσμος δεν είναι αυτός που φαίνεται αλλά ένας άλλος που υπάρχει και που πρέπει εμείς να τον διακρίνουμε”. Και με το βιβλίο αυτό μπορεί να το διακρίνει ο καθείς. Το θαύμα, διαρκές. Η καθαρή ματιά και καρδιά μας, για να το αξιωθεί είναι αρκετή.


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΌ & ΈΡΓΑ ΤΟΥ: 

Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής. Η ερευνητική και επιστημονική ενασχόλησή του με τον φυσικό κόσμο (Φυσική, Αστροφυσική) και τον άνθρωπο (Βιοιατρική Τεχνολογία, Βιοηθική), στα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης, Harvard και MIT και σε νοσοκομεία της Μασαχουσέτης, και η προσωπική του αναζήτηση τον οδήγησαν στην <επιστήμη των επιστημών>, την θεολογία, την οποία σπούδασε μεν στην Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού, στην Βοστώνη, “αναγνώρισε δε στα πρόσωπα των αγνώστων ασκητών, στην ζωή των απλών μοναχών και στις κρυφές γωνιές του αγιονύμου Όρους”. Ο πόθος της βαθύτερης γνώσης της θεολογικής αλήθειας έγινε ανάγκη εγκαταβιώσεως στο πνευματικό πανεπιστήμιο και θεραπευτήριο του Αγίου Όρους, όπου παρέμεινε για δυόμισυ χρόνια στο ιερό κοινόβιο του Αγίου Παύλου. Η επαφή του με την χάρη της αθωνικής ερήμου ανανεώνεται μέχρι σήμερα με την ευκαιριακή κάθοδό του στο… υψηλότερο σημείο της γης γι’ αυτόν, το Σιμωνοπετρίτικο κάθισμα του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου>. Εχει γράψει, μεταξύ άλλων: “Αγιον Ορος, το υψηλότερο μέρος της γης” (Εκδ. “Καστανιώτη”, “Ελεύθεροι από το γονιδίωμα” (Κέντρο Βιοιατρικής Ηθικής και Δεοντολογίας), “Αλλήλων Μέλη” Οι μεταμοσχεύσεις στο φως της Ορθόδοξης Θεολογίας και ζωής (Κέντρο Βιοιατρικής Ηθικής και Δεοντολογίας), “Ανθρωπος μεθόριος” (Εκδ. “Εν πλω”)

Ο θάνατος και η Ανάσταση – Νικολάου Μητροπ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής.

Ίσως δεν είναι ο πιο κοντινός σύντροφος της ζωής μας, είναι όμως ο πιο σίγουρος. Τη χαρά της γέννησης στη ζωή, την ακολουθεί για όλους ανεξαιρέτως η αλυσίδα των δοκιμασιών και την ολοκληρώνει η σφραγίδα του θανάτου. Του θανάτου που έχει όψη τραγική, χρώματα μελανά, σκέψη και παρουσία φοβερή.
Η εμπειρία του είναι βασανιστική. Πληγώνει ο επώδυνος χωρισμός, και το κενό, τα ανεκπλήρωτα όνειρα, οι ζωντανές αναμνήσεις, η αίσθηση της άγνωστης συνέχειας, ο φόβος του οριστικού τέλους, η υποψία ότι μπορεί να ξεχάσουμε το πρόσωπο, οι τύψεις, τα αν, τα μήπως, οι ενοχές, οι αμφιβολίες. Μας λείπει το σώμα, αυτό που βλέπουμε, που εκφράζει την εικόνα του προσώπου που μιλάει και σκέπτεται, αυτό που φιλούμε, που αγκαλιάζουμε. Και μάλιστα βρίσκεται στη γη και σαπίζει, αλλοιώνεται, παραμορφώνεται. Μας τυραννάει και η συνειδητή ή υποσυνείδητη σκέψη του δικού μας θανάτου.
Όλα αυτά δημιουργούν βαθύ φυσικό πόνο στην ψυχή. Και αυτό είναι καθολικό γεγονός, το ζούμε όλοι, δεν έχει εξαιρέσεις. Ακόμη και η Εκκλησία, κατά την εξόδιο ακολουθία, ψάλλει: «Θρηνώ και οδύρομαι όταν εννοήσω τον θάνατον». Οι ύμνοι της Μεγάλης Παρασκευής και τα εγκώμια δεν δυσκολεύονται να περιγράψουν με πολύ έντονους όρους το ανθρώπινο δράμα της Παναγίας.
Παρά ταύτα, η Εκκλησία μας δίνει και μία άλλη διάσταση του θανάτου. Μας μιλάει για μακαριότητα, για ανάπαυση, για βασιλεία Θεού, για κατάσταση «ένθα ούκ έστι πόνος, ου λύπη, ού στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος». Μιλάει για ζωή και ανάσταση που κρύβονται πίσω από τη θλίψη, το αδιέξοδο, την τραγικότητα του θανάτου, τον οποίο μάλιστα ονομάζει κοίμηση. Και όλα αυτά δεν προσφέρονται ως παρηγορητική διδασκαλία, ως ανακουφιστική ψευδαίσθηση, ως αναγκαία τεχνητή απομάκρυνση από την πραγματικότητα, ως ενδεχόμενο, αλλά ως η μόνη, μεγάλη και κεντρική αλήθεια, ως η διαχρονική εμπειρία της Εκκλησίας και ως η βιωματική απόδειξη της χάριτος των αγίων.
Όλη αυτή η πίστη στηρίζεται στο μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού. το Πάσχα είναι αναντίρρητα η μεγαλύτερη γιορτή στην Ορθόδοξη παράδοση. Είναι η συμπύκνωση όλης της θεολογίας. Η ψηλάφηση του μυστηρίου του θανάτου και της αληθινής ζωής. Μια γιορτή που συγκερνά τον τάφο του Κυρίου με το κενό μνήμα της Αναστάσεώς Του. Μόλις βγαίνει ο σταυρός τη Μεγάλη Πέμπτη, ψάλλουμε: «Ο σταυρός Σου, Κύριε, ζωή και ανάστασις υπάρχει τω λαώ Σου», αλλά και όταν απαγγέλουμε το «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι…», πάλι θυμούμαστε τον σταυρό: «τον σταυρόν Σου, Χριστέ, προσκυνούμεν και την αγίαν Σου ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν…».
Η λέξη Ανάσταση – τόσο προσφιλής στην Ορθόδοξη ζωή και θεολογία – από μόνη της μιλάει με έναν μοναδικό τρόπο και για τη ζωή και για το θάνατο, ταυτόχρονα. Δεν τα διαχωρίζει. Προβάλλει τη ζωή πάνω στον θάνατο και διακρίνει την αλήθεια του θανάτου μέσα από το φώς της μη διακοπτόμενης αιώνιας ζωής.
Στο θριαμβευτικό εφύμνιο της Αναστάσεως, το «Χριστός Ανέστη», τον κατ’ εξοχήν παιάνα της ζωής , από τις δεκατέσσερις λέξεις του, οι τέσσερις έχουν να κάνουν με το θάνατο: «νεκρών», «θανάτω», «θάνατον» και «μνήμασι».
«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν…» Ψάλλουμε στον Κανόνα της Αναστάσεως. Η Ανάσταση μεταμόρφωσε τον σταυρό και τον θάνατο του Χριστού σε σύμβολο νίκης και ζωής. Όχι νίκης και ζωής αποκλειστικά δικής Του, αλλά δικής Του νίκης και ζωής για μας. Ο Χριστός δεν αναστήθηκε για να μας αναγκάσει να πιστέψουμε στη θεότητά Του, αλλά για να μας χαρίσει την αιώνια ζωή και αιώνια τη ζωή Του.
Αυτός είναι ο λόγος που η πίστη στη θεότητα του Χριστού και την Ανάστασή Του αποτελεί το καλύτερο μέσο ερμηνείας του πόνου, το καλύτερο εργαλείο αντιμετώπισης του θανάτου, το καλύτερο όργανο παρηγορίας και στηριγμού.
Τελικά, η ανατροπή και επανάσταση της Εκκλησίας είναι ασφαλώς και στη ζωή που προτείνει, είναι οι μακαρισμοί, η επί του Όρους ομιλία, η διδασκαλία της αγάπης, κυρίως όμως είναι η λογική της, η λογική του σταυρού. Με όπλο αυτήν, αποκτά κανείς «ετερότητα» πίστεως, «καινότητα» ζωής και «μακαριότητα» αιωνίου αναστάσεως.
Στην Εκκλησία δοξάζεται ο σταυρωμένος, προκρίνεται ο τελευταίος (Λουκ. ιγ’ 30), πείθει ο μη προμελετών, αλλά αυτός που του δίδεται στόμα και σοφία (Λουκ. κα’ 14), ζει ο νεκρωμένος (Ιω. ια’ 26). Οι οφθαλμοί διανοίγονται και το μυστήριο φανερώνεται, όταν ο Κύριος γίνεται «άφαντος» (Λουκ. κδ’ 31), η χαρά των μαθητών πληρούται όταν ο Χριστός αναλαμβάνεται, χωρίζεται (Λουκ. κδ’ 52), ο θάνατος συντρίβεται όταν ο Θεάνθρωπος σταυρώνεται (Εβρ. β’. 14), η ζωή αποκτά αξία όταν χάνεται (Μάρκ. η’ 35), ο άνθρωπος μακαρίζεται όταν πεθαίνει (μακαρία η οδός…), οδηγείται κανείς εις «πάσαν την αλήθειαν» (Ιω. ιστ’ 13) από το Άγιο Πνεύμα που δεν ενσαρκώνεται.
Ο Χριστός δοξάζεται στη Βηθλεέμ όταν κενώνεται, στον Ιορδάνη όταν ταπεινώνεται, στο Θαβώρ όταν μεταμορφώνεται, στο Όρος των Ελαιών όταν αναλαμβάνεται, στον Γολγοθά όταν θυσιάζεται, στον τάφο όταν ανασταίνεται. Τότε αποκαλείται ο βασιλεύς της δόξης. Όλα αυτά ανατρέπουν τη συνήθη λογική. Την συντρίβουν. Αναδεικνύουν όμως το μεγαλείο του μυστικού ανθρώπου. Αυτό που κρύβει ο καθένας μέσα του, έστω κι αν το αγνοεί. Αυτό που καλείται να αναδείξει.
Η Εκκλησία είναι Εκκλησία της Αναστάσεως, γιατί ξέρει να προτρέπει τους πιστούς να εισέρχονται δια της στενής πύλης, να βαδίζουν την τεθλιμμένη οδό (Ματθ. ζ’ 14), να ακολουθούν τον Κύριο αίροντες τον σταυρό τους (Ματθ. ιστ. 24), να ζουν συσταυρωμένοι με τον Χριστό (Γαλ. Β’ 20), να βλέπουν τη ζωή μέσα από τον θάνατο και να διακρίνουν τη σωτηρία μέσα από τον πόνο.
Προβάλλοντας τα παθήματά μας πάνω στον σταυρό του Κυρίου «εν ώ παθών έκτεινε τα πάθη», και τον θάνατο πάνω στον τάφο Του, τον οποίο μετέβαλε σε θρόνο Του, μπορούμε να ζούμε τα μεγάλα αποτελέσματα της πίστεως στον Νικητή του θανάτου: «ο πιστεύων εις εμέ ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος» (Ιω. ζ’ 28), « ο πιστεύων εις εμέ τα έργα α εγώ ποιώ, κακείνος ποιήσει και μείζονα τούτων ποιήσει» (Ιω. ιδ΄12) και «ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη ζήσεται και πας ο ζών και πιστεύων εις εμέ ού μη αποθάνη εις τον αιώνα» (Ιω. ια’ 26).
Η πίστη, η αυθεντική, αθώα, παιδική πίστη στη θεότητα του Χριστού, δείχνει τον Θεό… εκεί που Αυτός δεν φαίνεται.
Από το βιβλίο: «Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός». ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
Εκδόσεις: Σταμούλης. Αθήνα 2009.

Η ζωή είναι αλλού-π. Ν. Χατζηνικολάου

«Δεν ξέρω αν γεννήθηκε ο αντίχριστος, το σύστημα όμως του αντιχρίστου λε...

«Δεν ξέρω αν γεννήθηκε ο αντίχριστος, το σύστημα όμως του αντιχρίστου λειτουργεί» (Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος)



Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος Χατζηνικολάου: Δεν ξέρω αν γεννήθηκε ο αντίχριστος, το αντίχριστο σύστημα όμως λειτουργεί,

το σύστημα του αντίχριστου & αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ζήσουμε την εκκλησία ως μυστήριο οι πιστοί & όχι ως λέσχη ημών που έχουμε συγκεκριμένες & ίδιες & ανάλογες μεταξύ μας συνήθειες.

Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος: «Αν δεν ξυπνήσουμε, τελειώσαμε. Δεν θα υπάρχει συνέχεια!»

 μητροπολιτης μεσογαιαςΚραυγή αγωνίας αρθρώνει ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος, στην εγκύκλιο που εξέδωσε.

“Η χάρις και η ευλογία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού εύχομαι να σκεπάζει όλους σας, την κοινωνία, το έθνος και την Εκκλησία μας. Σκέφθηκα πολύ για να συντάξω αυτή την εγκύκλιο και να την απευθύνω στην αγάπη σας.

Μέχρι την τελευταία στιγμή δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να το κάνω. Τις τελευταίες όμως μέρες, μέσα στην κατάσταση του γενικευμένου πανικού που επικρατεί στην πατρίδα μας, των σπασμωδικών αποφάσεων των υπευθύνων διαχειριστών της ζωής και του μέλλοντός μας, την επαναλαμβανόμενη εναλλαγή υποσχέσεων και διαψεύσεων που έχουν τραυματίσει το ηθικό και την αξιοπρέπεια μας, τον καταιγισμό των χωρίς τέλος φορολογικών επιβαρύνσεων, δέχθηκα σωρεία τηλεφωνημάτων και μηνυμάτων πολιτών της περιοχής μας που ζητούν απεγνωσμένα μία παρέμβαση και κάποια συμπαράσταση στο οικονομικό τους αδιέξοδο και δράμα.

Οι μισθοί και οι συντάξεις περικόπηκαν, αρκετοί απολύθηκαν, οι άνεργοι πληθύνονται, πολλοί στέγνωσαν οικονομικά. Και ξαφνικά μας ζητείται απειλητικά και εκβιαστικά να πληρώσουμε, επί πλέον φόρο για το σπίτι που μένουμε σαν να είναι το κράτος πλέον φτωχότερο από τους φτωχούς.

Φτάσαμε, αντί τα έξοδά μας να γίνονται για το φαγητό, το σπίτι και τις ανάγκες μας, ό,τι ξοδεύουμε να πηγαίνει σε δύο φοβερές λέξεις: σε φόρους και σε χρέη. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς το αίσθημα πνιγμού που διακατέχει ίσως και την πλειοψηφία των συμπολιτών μας, σίγουρα και αρκετούς από μας.Ποιός μπορούσε να φαντασθεί ότι ο υπέροχος και υπερήφανος λαός μας θα έφτανε σε αυτό το κατάντημα;

Να έχει δώσει και την τελευταία σταγόνα του ιδρώτα του, του κόπου του, της αξίας του, και παρά ταύτα να έχουμε ως λαός διασυρθεί παγκοσμίως; Και τώρα χωρίς καμμία ελπίδα και εγγύηση να διεκδικεί το κράτος μας πιεστικά τα δάκρυα και το αίμα μας; Είναι αυτονόητο ότι δεν αντέχουμε άλλο. Δεν είναι υπερβολή αυτό.

Πρέπει όμως να το πούμε. Να το φωνάξουμε στα αυτιά των αρμοδίων: «Ως εδώ! Δεν μπορούμε άλλο. Βρέστε άλλες λύσεις».

Ίσως πιο δύσκολες, αλλά πιο αποδοτικές, πιο έξυπνες και σίγουρα πιο ανθρώπινες. Αν δεν μπορείτε, ομολογήστε την αδυναμία σας. Δεν είναι ντροπή να μην μπορεί κανείς. Είναι όμως απαράδεκτο να επιμένει στην ευθύνη της γενικευμένης καταστροφής μας. Μας φτιάξατε ένα κράτος που προσφέρει στον λαό πολύ λιγότερα από όσα του απαιτεί.
Πρέπει να το καταλάβετε∙ δεν είστε μόνο οφειλέτες στους δανειστές σας, είστε οφειλέτες και στον λαό που ταχθήκατε να υπηρετείτε. Αφού δεν καταφέρνετε την εθνική σωτηρία μέσα από πολιτική συνεργασία, αυτή θα προκύψει αναγκαστικά μέσα από λαϊκή απαίτηση και πρωτο­βουλία». Αγαπητοί μου αδελφοί,

Ήρθε η ώρα που πρέπει ο λαός να δείξει το διαμέτρημα της δύναμής του, να κάνει γνωστά τα όριά του. Ήρθε η ώρα όλοι μαζί να πάρουμε στα χέρια μας τις τύχες μας.

Όσο παραμένουμε αδρανείς, όσο μένουμε υποτελείς σε εσφαλμένες ή αβάσταχτες επιλογές, τόσο καθιστούμε τον εαυτό μας συνυπεύθυνο στον αργό αλλά βέβαιο υπαρκτικό εκφυλισμό μας.

Αν δεν ξυπνήσουμε, τελειώσαμε. Δεν θα υπάρχει συνέχεια!

Καιρός πλέον να ξεσηκωθούμε. Τα πάντα πρέπει να αλλάξουν. Και επειδή δεν θα τα αλλάξουν κάποιοι άλλοι, πρέπει να μπούμε στο παιχνίδι όλοι. Όποιος πονάει για την κατάσταση και αγαπάει την αλήθεια έχει θέση σε αυτή την αλλαγή. Κανείς δεν περισσεύει. Όλες οι ανατροπές, όλες οι μεγάλες αλλαγές έγιναν από ηρωικούς ανθρώπους, κυρίως νέους. Όχι από συμβιβασμένους ούτε από αγανακτισμένους, αλλά από υγιώς επαναστα-τημένους.

Όλοι μαζί και πρέπει και μπορούμε και επιβάλλεται να αλλά-ξουμε με δική μας πρωτοβουλία το μέλλον μας.
Όχι με βία, αλλά με δύναμη και αποφασιστικότητα.
Όχι με μηδενιστικές επιλογές, αλλά με καθαρότητα, ηρωισμό και εξυπνάδα.
Σίγουρα και η δική μας ευθύνη ως λαού δεν είναι καθόλου μικρή.

Συμφωνήσαμε με τις μικρονοϊκές πολιτικές επιλογές και τις κάναμε συνή-θειες και νοοτροπία μας. Η ανειλικρίνεια, η αδιαφορία, το βόλεμα, το εύκολο κέρδος, η προσβολή των θεσμών, η ύβρις κατά της πίστης και παράδοσής μας, η ασέβεια κατά του κράτους και των νόμων, οι αλόγιστες διεκδικήσεις αποτέλεσαν κομμάτια της ζωής του νεοέλληνα που δεν μας τιμούν καθόλου. Δεν μας φταίνε μόνον οι άλλοι είτε αυτοί λέγονται κερδοσκόποι είτε ξένα συμφέροντα είτε πολιτικοί. Το δικό μας μερίδιο ευθύνης για το σημερινό μας κατάντημα δεν είναι ευκαταφρόνητο.

Η λύση της μετάνοιας και αλλαγής είναι μονόδρομος.

Τους άλλους δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε.

Τη δική μας όμως νοοτροπία και ζωή έχουμε και τη δυνατότητα και την ευθύνη να τις διορθώσουμε.

Ας αρχίσει ως επανάσταση αυτή η αλλαγή από τους εαυτούς μας. Αυτό είναι το πιο ηρωικό.

Ομολογώ ότι και ως Εκκλησία μας κάνανε κομμάτι του καταρρεόντος κρατικού συστήματος. Γι’ αυτό και συχνά μας παρερμηνεύει ο λαός.

Αγκαλιάσαμε το κράτος, στηριχθήκαμε σε αυτό και τραυματίσθηκε η βαθειά σχέση μας με τον λαό. Τον υπηρετήσαμε μεν ως πονεμένο και φτωχό, αλλά δεν τον αγκαλιάσαμε ως κομμάτι της υπόστασής μας. Τουλάχιστον δεν καταφέραμε να μας νοιώσει έτσι. Μολύνθηκε το γάλα της μάνας του, της Εκκλησίας, και απέστρεψε το πρόσωπό του από το στήθος της. Αυτό είναι ο,τι χειρότερο υπάρχει.

Ο λαός είναι ό,τι ιερώτερο έχουμε μετά τον Θεό και η Εκκλησία στη φύση της είναι η ανάσα του λαού. Αυτήν την ανάσα τελευταία στερηθήκαμε. Ήρθε η ώρα να ξαναρχίσει ο ζωτικός θηλασμός. Δεν αμφισβητώ βέβαια ότι είμαστε και θύματα. Κάποιοι μας ξεγέλασαν. Κάποιοι διαχειρίσθηκαν τα θέματά μας με ένοχη ανικανότητα. Κάποιοι μας διέσυραν διεθνώς και μας οδήγησαν στα στόματα των θηρίων αυτού του κόσμου είτε από επιπολαιότητα είτε ενδεχομένως και από ύποπτες σκοπιμότητες. Και να πού φτάσαμε!

Ισοπεδωθήκαμε στο μηδέν της περιουσίας μας και στο τίποτα της αξιοπρέπειάς μας. Παρά ταύτα δεν ψάχνουμε για ενόχους. Τώρα επειγόμαστε για λύσεις. Λύσεις όμως που δεν πατάνε τον λαό, αλλά ανασταίνουν την τιμή του. Ήρθε η ώρα που θα πρέπει όσοι παίρνουν αποφάσεις να καταλάβουν τι συμβαίνει στα σπίτια, στους δρόμους, στα μαγαζιά και στην καθημερινότητα.

Τι συμβαίνει στις ψυχές μας. Αυτό δεν θα το μάθουν από την τρόϊκα ούτε από τις μεταξύ τους διαβουλεύσεις. Θα το μάθουν από τον λαό. Πρέπει την φωνή μας να την ακούσουν. Δεν γίνεται αλλιώς. Θα ήθελα λοιπόν να πω σε όσους δεν μπορούν να πληρώσουν την λεγόμενη «έκτακτη εισφορά ακινήτων» να μη φτάσουν σε απόγνωση. Να ξέρουν ότι θα βρεθούμε όλοι ενωμένοι στο πλευρό τους και θα φωνάξουμε μαζί: «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Ας καταλάβουν ότι δεν έχουμε. Δεν μπορούμε.
Φτάσαμε στα όριά μας, αλλά αρνούμαστε να μας τελειώσουν. Αν αδρανήσουμε δεν θα το καταλάβουν. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός προφή-τευσε πριν από διακόσια πενήντα χρόνια λέγοντας: «Θα σας βάλουν βαρύ και δυσβάσταχτο φόρο ακόμη και στα παράθυρα και στα κοτέτσια, αλλά όμως δεν θα προλάβουν».

Πράγματι, δεν θα προλάβουν!

Μη λυγίσετε μπροστά στην οικονομική χρεωκοπία. Αυτήν ήδη τη ζούμε. Αρνηθείτε τη χρεωκοπία της αξιοπρέπειας, της ιστορίας, της εθνικής συνείδησης. Αυτά μπορούμε και πρέπει να τα διεκδικήσουμε μέχρι τελευταίας ρανίδας. Έστω τώρα, την τελευταία στιγμή.

Τα Μεσόγεια και η Λαυρεωτική είναι μια ευλογημένη περιοχή που μέχρι πρότινος έσφυζε από ανάπτυξη και ευημερία. Τον τελευταίο όμως καιρό όλο και πληθαίνουν αυτοί που με απόγνωση στρέφονται στην Εκκλησία η όπου βρουν, και εκλιπαρούν για συμπαράσταση και βοήθεια.

Πολλοί έχουν λυγίσει, έχουν οικονομικά γονατίσει. Δεν μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους. Έχασαν τον ύπνο τους. Ζουν την απειλή του παρόντος και με τον φόβο του μέλλοντος. Έχουν ιδιοκτησίες, αλλά δεν έχουν χρήματα. Αυτοί πως θα πληρώσουν; Πού να τα βρουν; Θα τους πάρουν το σπίτι; Θα τους κόψουν το ρεύμα; Είναι δυνατόν να βυθίσουν στο σκοτάδι την Κερατέα η το Λαύριο που φιλοξενούν το μεγαλύτερο εργοστάσιο της ΔΕΗ στην πατρίδα μας;

Ό,τι και να συμβεί, αδελφοί μου, θα ήθελα να ξέρετε ότι η τοπική Εκκλησία μας θα δώσει τα πάντα για να σταθεί στο πλευρό σας.
Αν σε έναν κόψουν το ρεύμα, εμείς θα το κόψουμε σε όλους τους ναούς.
Θα κάνουμε γάμους με κεριά στα χέρια και λειτουργίες με δάκρυα στα μάτια.
Με κανέναν τρόπο δεν θα δεχθούμε, τη στιγμή που νοικοκυριά είναι βυθισμένα στο σκοτάδι, οι ναοί να λειτουργούν με αναμμένους τους πολυελαίους.

Όλοι μαζί λοιπόν τώρα, οφείλουμε να πιέσουμε τους εκπροσώπους μας περισσότερο από όσο τους πιέζουνε οι δανειστές. Γιατί η ανάγκη μας για επιβίωση ξεπερνάει την ανάγκη τους να κυριαρχήσουν πάνω μας. Γιατί η αξιοπρέπειά μας αξίζει περισσότερο από τα πάσης φύσεως συμφέροντα.

Γιατί η εθνική μας υπερηφάνεια στηρίζεται σε μια ιστορία που όλοι τους ζηλεύουν. Γιατί την Ευρώπη την βλέπουμε περισσότερο ως οικογένεια που κατανοεί την δυσκολία των λαών παρά ως θηλιά που οδηγεί σε ασφυξία τις κοινωνίες. Δεν μας έμεινε τίποτε άλλο από το να μεταμορφώσουμε ξανά την Ελλάδα σε πατρίδα μας, την ιστορία της σε ταυτότητά μας, τα παραδείγματα των προγόνων μας σε βιώματά μας και να επιστρέψουμε από τον ασύνετο νεοπλουτισμό στην αξιοπρεπή λιτότητα και ολιγάρκεια, από τις υποτελικές υποχωρήσεις στον ηρωισμό και από τον παγκόσμιο διασυρμό στην εθνική υπερηφάνεια και τον πανθομολογούμενο θαυμασμό. Έτσι, ο Θεός, όπως λέγει και ο λαός, δεν θα μας αφήσει, γιατί με αυτόν τον τρόπο δεν θα Τον έχουμε κι εμείς αφήσει.

Με πατρικές ευχές και την ελπίδα της αφύπνισης
Εγκύκλιος Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυερωτικής κ.κ. Νικολάου

πηγή: orthodoxia.online

Μεσογαίας Νικόλαος: «Για ό,τι συνέβη δε φταίει ο Θεός, αλλά εμείς»

Πάσχα στη Θράκη έκανε ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού Γεώργιος Καμπάς
Πάσχα στη Θράκη έκανε ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού Γεώργιος Καμπάς
Η Μητρόπολη Μεσογαίας (μαζί με τη Μητρόπολη Κηφισίας) επλήγη από τις φονικές πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική με τον πόνο να είναι μεγάλος. Η Μητρόπολη ήταν από την αρχή στο πλευρό των κατοίκων, ενώ την προσεχή Κυριακή 29 Ιουλίου ο Μητροπολίτης Νικόλαος θα τελέσει τη Θεία Λει­τουρ­γία στον Ι­ερό Ναό Α­να­λήψεως του Κυ­ρίου στην Δι­α­σταύ­ρωση Ρα­φήνας, όπου μετά το πέρας της Θείας Λει­τουρ­γίας, θα ψα­λεί ε­πι­μνη­μόσυνη δέηση υπέρ α­να­παύ­σεως των ψυ­χών των θυμάτων της πρόσφατης πυρκαγιάς.

Σε μήνυμά του για την τραγωδία αυτή, ο Ιεράρχης ζητά από τον κόσμο να προσευχηθεί για όλος τους πληγέντες, ενώ παράλληλα τονίζει πως για ό,τι συνέβη δε φταίει ο Θεός αλλά ο άνθρωπος.

Αναλυτικά το μήνυμά του:

Με αισθήματα βαθειάς συνοχής, εσωτερικής συντριβής, πρωτοφανούς απορίας, πρωτόγνωρης αμηχανίας αυτές τις μέρες όλος ο κόσμος και ιδιαίτερα εμείς στεκόμαστε μπροστά στο συγκλονιστικό γεγονός της ασύλληπτης καταστροφής που συνέβη και στην επαρχία μας. Το Κόκκινο Λιμανάκι, ο Νέος Πόντος και η Διασταύρωση δεν είναι πλέον όπως τα γνωρίζαμε. Η Ραφήνα θρηνεί, η Μητρόπολή μας πενθεί.

Ένα πλήθος ερωτημάτων που σχετίζονται με το γιατί, το πως, το μήπως, το αν η το ποιος φταίει, τυραννούν τη σκέψη όλων μας και ξεσχίζουν τα συναισθήματα και τις καρδιές μας. Σε τι όμως ωφελεί να βασανιζόμαστε μαζί από τα γεγονότα και από λάθος ερωτήματα που μάλιστα δεν έχουν απάντηση;

Ανάμεσα στους εκατό περίπου συνανθρώπους μας, που με τόσο τραγικό τρόπο έχασαν τη ζωή τους, οι τριάντα ήταν τέκνα της δικής μας αγκαλιάς, αγαπημένοι συγγενείς, φίλοι, γείτονες που μαζί τους μοιραζόμασταν χαρές και λύπες, οράματα και μνήμες, την ομορφιά της ζωής και την αμεσότητα της καθημερινότητας.

Σήμερα όλοι αυτοί σιγούν. Η παρουσία τους είναι μόνον νοερή. Η ζωή μας είναι τόσο άδεια. Μας λείπουν. Αλλά και τόσο πληγωμένη από τον τραγικό και επώδυνο τρόπο του θανάτου τους. Η αξία της φαντάζει τόσο μικρή, η λογική της τόσο προβληματική, ο πόνος της αβάσταχτος. Δίπλα της αντικρύζουμε ακρωτηριασμένες οικογένειες, τσακισμένους συγγενείς, ερειπωμένα σπίτια, εξανεμισμένους τους κόπους μιάς ζωής, τον φυσικό μας παράδεισο ως κόλαση, τα καταπράσινα δένδρα σταχτιασμένα, τις όποιες ελπίδες μας προδομένες. Ολόκληρος ο κόσμος γονατισμένος από τη φρίκη, η λογική ακυρωμένη από την τραγικότητα. Ποιος και γιατί πλέον να θέλει να ζήσει αυτή τη ζωή και σε αυτόν τον τόπο;

Όλα αυτά είναι τόσο πραγματικά, αδελφοί μου, αλλά δεν αποτελούν τη μόνη αλήθεια. Όπως μέσα από την ομορφιά της ζωής σε λίγες μόλις στιγμές ακολούθησε η καταστροφή, συγχωρέστε με που τολμώ να το πω, έτσι και μέσα από τις στάχτες της Ανατολικής Αττικής θα μπορούσε να ξεπηδήσει όχι πάλι ηίδια ζωή, αλλά οπωσδήποτε μια πολύ πιο αληθινή και γνήσια ζωή. Μια ζωή που δεν απειλείται και δεν καταστρέφεται.

Ήδη η Μητρόπολή μας έγινε αποδέκτης προσφοράς από ποικίλες πηγές από όλον τον κόσμο, από την Αυστρία, την Ελβετία, τη Γερμανία, την Αμερική, από πλήθος Μητροπόλεις και εκκλησιαστικούς φορείς, από γνωστούς και αγνώστους συμπολίτες μας και ανθρώπους που προσφέρουν χρήματα, σπίτια, τρόφιμα, φάρμακα, σκέψεις, ιδέες και κυρίως ποταμούς αλληλέγγυων αισθημάτων, που ως τώρα ήταν κρυμμένα, δίχως έκφραση και διέξοδο. Αυτή η αγάπη, η ενότητα, η πληθωρική αλληλεγγύη, η κοινή προσπάθεια είναι το πρώτο βήμα μας για δημιουργική αφύπνιση και ουσιαστική αναγέννηση.

Η Μητρόπολή μας δεν μένει αδρανής. Ο,τι έχει είναι και δικό σας. Εσείς είστε και η περιουσία της και ο λαός της. Από εσάς αντλεί τους πόρους της και σε σας προσφέρει τη ζωή και την όποια παρακαταθήκη της. Ήδη σε συνεννόηση με τους φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όλες οι Ενορίες και οι Ιερείς μας, μαζί με τα μέλη των Εκκλησιαστικών Συμβουλίων και τους εθελοντές μας, κινητοποιούνται προς κάθε κατεύθυνση (αντιμετώπιση άμεσων αναγκών σίτισης, ιματισμού, στέγασης, καθαρισμού, υγειονομικού υλικού και αίματος, οικονομικής συνδρομής στο επίπεδο των πρώτων βασικών αναγκών, ηθικής και πνευματικής στήριξης κ.λπ.). Όλοι μας προσπαθούμε να ζήσουμε μαζί τον λόγο του Αποστόλου Παύλου: «Τις ασθενεί και ουκ ασθενώ; τις σκανδαλίζεται και ουκ εγώ πυρούμαι;» (Β΄ Κορ. ια΄ 29). Αυτος είναι ο πρώτος πνευματικός στόχος μας.

Δεύτερος η προσευχή μας. Δεν είναι λίγο αυτό, αδελφοί μου. Η προσευχή είναι ανώτερη από τη μέριμνα και τα φιλάνθρωπα αισθήματά μας, πιο δυνατή, πιο ουσιαστική, πιο αναγκαία από την αλληλέγγυα διάθεσή μας. Πως να το κάνουμε; ο Θεός έχει δύναμη και τρόπους πολύ ανώτερους από τη δική μας καλωσύνη, προκειμένου να παρηγορήσει, να ενισχύσει, να βοηθήσει, να φωτίσει, να μεταμορφώσει. Οι μέρες αυτές πρέπει να γίνουν μέρες έντονης και αληθινής προσευχής, όχι μόνο για τους κοιμηθέντας αδελφούς μας αλλά κυρίως για τους κατατραυματισμένους συγγενείς και φίλους τους και επίσης για τους ναρκωμένους και μουδιασμένους εαυτούς μας· «Διό τας παρειμένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνατα ανορθώσατε και τροχιάς ορθάς ποιήσατε τοις ποσίν υμών» (Εβρ. ιβ΄ 12), κατά την προτροπή του Αποστόλου Παύλου. Πρέπει να σταθούμε στα πόδια μας και να αλλάξει η ζωή και ο προσανατολισμός όλων μας. Το ζητούμενο στην τραγικότητα που ζούμε είναι ασφαλώς η αλληλεγγύη. Αυτό όμως που κυρίως μας χρειάζεται και αγνοούμε είναι η πίστη στον Θεό. Οι στάχτες της πίστης μας είναι ανάγκη να μεταμορφωθούν σε καταπράσινα δένδρα ζωής και πνεύματος.

Πριν από 13 περίπου χρόνια έζησα ένα ανάλογο δράμα στο Γραμματικό, όταν με την πτώση ενός αεροπλάνου βρέθηκαν απανθρακωμένα 121 πτώματα συνανθρώπων μας, κυρίως Κυπρίων. Το δράμα που συνάντησα ήταν απερίγραπτο. Το δάκρυ ανεξάντλητο, ο πόνος απροσμέτρητος. Αυτό όμως που τους στήριξε ήταν κυρίως η πίστη τους. Αυτή τους κράτησε αυτή και τους ανέστησε. Σήμερα πολλοί από αυτούς ζούν και πολύ αληθινά. Πατούν σταθερά στα πόδια τους. Ο απόηχος του πόνου και του θρήνου τους είναι πλέον μια νότα αληθινής ζωής με πίστη στον Θεό, νόημα και αξιοπρέπεια.

Και ένα τελευταίο· καιρός να μάθουμε από τα λάθη και τις παραλείψεις μας. Για ο,τι συνέβη δεν φταίει ο Θεός· φταίμε εμείς. Είναι ανάγκη να αναστηθεί στη ζωή μας πρωτίστως η πίστη στον Θεό και στη συνέχεια η σύνεση. Θα μπορούσε κάλλιστα αυτή η τραγική δοκιμασία να μεταστραφεί σε αφύπνιση και αλλαγή πορείας. Κάτι τέτοιο είναι μονόδρομος και επιταγή. Στα πλαίσια της κινητοποίησης για συμπαράσταση η Μητρόπολή μας θα διενεργήσει, μάλιστα κατά προτροπήν και της Ιεράς Συνόδου, έκτακτη «λογία» σήμερα Κυριακή 29 Ιουλίου σε όλους τους ναούς μας. Σας προτρέπω όλοι να βοηθήσουμε όσο μπορούμε, να γίνουμε μέρος αυτής της καθολικής συστράτευσης.

Επιπλέον, όποιος επιθυμεί μπορεί να καταθέσει χρήματα στους τραπεζικούς λογαριασμούς της Μητροπόλεώς μας, τους οποίους και μπορείτε να πληροφορηθείτε είτε από τους Ιερείς σας είτε και από την ιστοσελίδα της Μητροπόλεώς μας.

Ο Θεός να είναι μαζί μας.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος για το θέμα της Ουκρανίας: ''Διχασμένοι Αυτοκέφαλοι η Ενωμένοι Αδελφοί;''

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος για το θέμα της Ουκρανίας: &#039;&#039;Διχασμένοι Αυτοκέφαλοι η Ενωμένοι Αδελφοί;



αναδημοσίευση από τον ιστότοπο: www.romfea.gr.
Τοὺς τελευταίους μῆνες γινόμαστε μάρτυρες μιᾶς πολὺ ἐπικίνδυνης καὶ κατὰ τὰ φαινόμενα ἀδικαιολόγητης κρίσης ποὺ ξέσπασε στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀφορμὴ ἡ ἐπικείμενη ἐκχώρηση αὐτοκεφαλίας στὴν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ἢ μᾶλλον ἡ δημιουργία αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας στὴν Οὐκρανία.

Φαίνεται πὼς οἱ διορθόδοξες σχέσεις ἀποτελοῦν μείζων πρόβλημα στὶς μέρες μας καὶ ἐνῶ ἐπιδιώκεται ἡ ἑνότητα μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, οἱ Ὀρθοδόξοι ὁμολογοῦν μὲν τὴν μεταξύ τους ἀγάπη, ἀλλὰ τὴν ἀποδομοῦν στὴ ζωή τους• διακηρύσσουν τὸν σύνδεσμο τῆς μεταξύ τους κοινωνίας, ἀλλὰ ἐπιβεβαιώνουν τὸ ἀντίθετο.

Καὶ ὁ πιστὸς λαὸς ἀντικρύζει τὶς κορυφές του νὰ διαπληκτίζονται μὲ νομικίστικες ἐπιχειρηματολογίες καὶ ἀντὶ νὰ ἑνώνουν τοὺς πιστοὺς νὰ δημιουργοῦν στρατόπεδα ὀπαδῶν καὶ ὁμάδες ἀντιμαχoμένων ὑποστηρικτῶν. Τί κρῖμα! Σὲ ὅλη αὐτὴ τὴ διαμάχη ὑπάρχει μία πρόφαση καὶ μία αἰτία.

Πρόφαση εἶναι ἡ ἀνάγκη γιὰ αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας. Καὶ αἰτία τὸ δικαίωμα τῆς ἐκχώρησής της. Σὲ ποιὸν ἀνήκει, ποιὸς τὸ ἔχει.

Οἱ λέξεις ποὺ ἀκοῦμε νὰ ἐπικαλοῦνται οἱ ἐμπλεκόμενες Ἐκκλησίες εἶναι ἱστορικὰ προνόμια, δικαιώματα καὶ κανόνες. Δυστυχῶς, αὐτὸ ποὺ δὲν ἀκοῦμε εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ πρῶτο ἐρώτημα εἶναι• εἶναι ἆραγε τόσο ἀναγκαία πνευματικὰ ἡ αὐτοκεφαλία; Καὶ ἂν ναί, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ περιμένει λίγο ἀκόμη;

Ὑπάρχει καὶ ἕνα δεύτερο• εἶναι τόσο σημαντικὰ τὰ δικαιώματά μας ποὺ πρέπει νὰ τὰ ὑπερασπιζόμαστε ἀγνοῶντας ἢ καὶ πολεμῶντας τοὺς ἀδελφούς μας ἢ καὶ διακόπτοντας τὴν χιλιόχρονη κοινωνία μας μαζί τους;

Καὶ τρίτον• ἡ ἐπίκληση τῶν ἱστορικῶν δικαιωμάτων καὶ τῶν κανόνων εἶναι πιὸ σημαντικὴ ἀπὸ αὐτὴν τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου;

Ἡ Κωνσταντινούπολη πλέον ἀποκαλεῖ τοὺς ὡς τώρα ἀδελφοὺς τῆς Ρωσίας «φίλους», αὐτοὶ δὲ ἀρνοῦνται νὰ ὁμολογήσουν τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

Ἔτσι γκρεμίζονται τὰ πιὸ βασικὰ θεμέλια τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας• ἡ ἀδελφοσύνη, ἐκφραστὴς τῆς ὁποίας εἶναι ἡ πανορθόδοξη κοινωνία, καὶ ἡ οἰκουμενικότητα, ἐγγυητὴς τῆς ὁποίας εἶναι, κατὰ τοὺς κανόνες καὶ τὴν ἱστορικὴ παράδοση, ἡ Κωνσταντινούπολη.

Α. Στὴν πραγματικότητα, ἡ αὐτοκεφαλία τῆς Οὐκρανίας δὲν ἀποτελεῖ τόσο ἐπείγουσα ἀνάγκη ὅσο δικαίωμα καὶ πείσμονα πολιτικὴ ἀπαίτηση. Ἀντίθετα, ἡ ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν ἀποτελεῖ ἀδήριτη ἀνάγκη καὶ ἀδιαπραγμάτευτη εὐαγγελικὴ ἐπιταγή. Τί ἔχει ἆραγε μεγαλύτερη σημασία, τὸ αὐτοκέφαλο μιᾶς τοπικῆς ἐκκλησίας ἢ ἡ ἑνότητα ὅλων «εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν»;

Αὐτοὶ δὲ ποὺ ζητοῦν τὴν αὐτοκεφαλία ποιοί εἶναι; Εἶναι δυνατὸν ἕνας ἀμφιβόλου πνευματικοῦ ὑποβάθρου κοσμικὸς Πρόεδρος καὶ ἕνας προβληματικῆς ἐκκλησιολογικῆς εὐαισθησίας, μέχρι τώρα ἀπορριπτέος ὡς σχισματικός, αὐτοανακηρυχθεὶς «Πατριάρχης», νὰ εἶναι τὰ κατάλληλα πρόσωπα προκειμένου νὰ ἐκφράσουν τὴν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἀνάγκη, τὴ βούληση τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἀναστεναγμὸ τῆς Ἐκκλησίας στὴν Οὐκρανία;

Καὶ ἂν δὲν θέλουμε νὰ ἀκούσουμε τὴ φωνὴ αὐτῶν ποὺ ἀντιστέκονται στὴν αὐτοκεφαλία, πῶς μποροῦμε νὰ στηρίζουμε τὶς ἐλπίδες μας γιὰ ἑνότητα σὲ αὐτοὺς ποὺ ἤδη ἔχουν προκαλέσει μακροχρόνιο σχίσμα καὶ γιὰ χρόνια φιλοξενοῦν ὅλους τοὺς ἀδέσποτους καθηρημένους παλαιοημερολογίτες τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου καὶ ὄχι μόνον;

Ἂν ὁ Φιλάρετος εἶχε ἐκλεγεῖ Πατριάρχης Μόσχας τὸ 1990, ποὺ τόσο τὸ ἐπιδίωξε, ἀλλὰ δὲν τοῦ βγῆκε, θὰ ζητοῦσε σήμερα νὰ γίνει Μητροπολίτης τῆς αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας; Καὶ ἂν ναί, ἀπὸ ποιόν; Ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῆς Μόσχας, τῆς ὁποίας ὁ ἴδιος θὰ προήδρευε ἢ ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη ποὺ σήμερα ψευτοσέβεται καὶ στὴν ὁποία δῆθεν ὑποκλίνεται;

Β. Στὴ χριστιανικὴ λογικὴ δὲν ἔχει δίκιο αὐτὸς ποὺ βλέπει μόνο τὰ δικά του δικαιώματα. Δίκιο ἔχει αὐτὸς ποὺ τὰ προστατεύει μὲν διατηρῶντας ὅμως καὶ τὴν ἰσορροπία τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης, τῆς ὑπομονῆς, τῆς συγχώρησης, τῆς συμφιλίωσης, διότι μόνον ἔτσι προστατεύονται τὰ «δικαιώματα» τοῦ Θεοῦ. Ἐξ ἄλλου ἡ σωτηρία μας βασίζεται στὴ μεγαλύτερη ἀδικία: «κατάρα λέλυται καταδίκης δικαίας ἀδίκῳ δίκῃ τοῦ δικαίου κατακριθέντος». Εὐτυχῶς ποὺ ὁ Κύριος δὲν ἐπικαλέσθηκε τὸ δίκαιο καὶ τὰ δικαιώματά Του!

Στὴν παροῦσα φάση, ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος τῆς αὐτοκεφαλίας τῆς Οὐκρανίας γίνεται στὴ βάση τῶν δικαιωμάτων αὐτῶν ποὺ τὴν ἐκχωροῦν, δηλαδή τοῦ Φαναρίου καὶ τῆς Μόσχας, τῆς ἱστορικῆς ἢ πολιτικοοικονομικῆς δυνάμεως καὶ ὄχι τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου ἢ ἔστω τῆς ὑφισταμένης ἐκκλησιαστικῆς ἀνάγκης στὴν Οὐκρανία. Ἐκτὸς τούτου, στὸν ὁρίζοντα διακρίνεται τὸ περίγραμμα ἰσχυρῶν πολιτικῶν σκοπιμοτήτων, ὁδηγιῶν καὶ πιέσεων. Καὶ ἀπὸ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο ἔχει μείνει μόνο τὸ… ἐξώφυλλο.

Γ. Ἀλήθεια, τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχουν ὅλα αὐτὰ μὲ τὴ λογική τοῦ Ἐσταυρωμένου Θεοῦ, μὲ τὸ ἦθος τῶν Μακαρισμῶν καὶ τῆς ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλίας, μὲ τὸ λέντιο τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, μὲ τὶς ὑποθῆκες τοῦ Κυρίου περὶ τῆς διακονίας καὶ τῆς τιμημένης θέσης τοῦ ἐσχάτου, μὲ τὴν Ἀρχιερατικὴ Προσευχὴ τοῦ Κυρίου «ἵνα πάντες ἓν ὦσι», μὲ τὴ διδαχὴ καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ θείου Παύλου, μὲ τὰ κηρύγματα ποὺ ἀκοῦμε κάθε Κυριακὴ καὶ τὶς ἐγκυκλίους ποὺ ἐξαπολύονται στὶς μεγάλες γιορτές; Εἶναι δυνατὸν ἡ ἐφαρμογὴ τῶν κανόνων νὰ καταργεῖ τὸ Εὐαγγέλιο;

Ποιός μπορεῖ νὰ καταλάβει πῶς εἶναι δυνατόν χιλιόχρονες ἀδελφὲς ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ νὰ ἐπιχαίρονται ἀνακαλύπτοντας ἡ μία τὶς ἐκτροπὲς καὶ τὰ λάθη τῆς ἄλλης; Μήπως ἡ ἔνταση ποὺ ζοῦμε τώρα σημαίνει πὼς δὲν ἀγαπηθήκαμε σωστὰ στὸ παρελθόν; Πῶς δικαιολογεῖται τὰ στόματα τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν μας στεντορίᾳ τῇ φωνῇ νὰ ὑποστηρίζουν τὸν διαχριστιανικὸ καὶ διαθρησκειακὸ διάλογο καὶ νὰ ἀρνοῦνται τὴν μεταξύ τους ἐπικοινωνία; Γιατί ἀδυνατοῦν νὰ παραδεχθοῦν οἱ μὲν ὅτι μπορεῖ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ φωτίζει λίγο διαφορετικὰ καὶ τὴν ἄλλη πλευρά; Εἶναι δυνατὸν ὅλος ὁ φωτισμὸς νὰ εἶναι μαζί μας καὶ καμία ἀκτῖνα νὰ μὴν φωτίζει καὶ τοὺς ἄλλους μέχρι τώρα ἀδελφούς μας; Ποιά σὲ τελικὴ ἀνάλυση ἡ σημασία τῆς λέξης κοινωνία, ἂν δὲν συμπεριλαμβάνει καὶ τὴν ἀμοιβαία κατανόηση;

Ἢ πῶς συμβαίνει νὰ μὴν ὑπολογίζουν τὶς ὀλέθριες συνέπειες ἑνὸς ἐπαπειλούμενου σχίσματος; Τί φταῖνε ἆραγε οἱ ἁπλοὶ πιστοὶ καὶ ἀποκλείονται ἀπὸ τὴ χάρι τῶν προσκυνημάτων τῶν ἄλλων; Γιατί οἱ Ρῶσοι πιστοὶ νὰ στερηθοῦν τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τὴν Πάτμο καὶ οἱ Ἑλληνόφωνες τὸν Ἅγιο Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ, τὰ Σπήλαια τοῦ Κιέβου, τὸ Βάλαμο καὶ τὴ χάρι τῶν Ρώσων νεομαρτύρων; Δὲν εἶναι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ παγκόσμια γιὰ νὰ τὴν μοιράζονται ὅλοι; Ὅταν μᾶς ἑνώνει ἡ κοινὴ πίστη καὶ τὸ δόγμα, πῶς νὰ δικαιολογηθεῖ ἡ διαίρεση στὴ βάση μιᾶς διοικητικῆς ἀσυμφωνίας;

Τελικά, τὸ εὐαγγέλιο τῆς ἀγάπης, τῆς συγχώρησης, τῆς ἑνότητος γιὰ ποιούς γράφηκε καὶ γιατί; Ἐμᾶς ἆραγε καὶ τὶς προκλήσεις τῆς ἐποχῆς μας δὲν μᾶς ἀφορᾶ;

Δ. Ἐπιπλέον, ἡ Ὀρθόδοξη ὁμολογία μας στὴ Διασπορὰ ἢ στὶς χῶρες τῆς ἱεραποστολῆς ποιά θὰ εἶναι; Ποιόν Χριστὸ θὰ κηρύξουμε καὶ θὰ ὁμολογήσουμε; Αὐτὸν ποὺ «εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε», ἀλλὰ καταργοῦμε τὸν λόγο Του μὲ τὴ ζωή μας, ἢ Αὐτὸν ποὺ δὲν κατάφερε νὰ ἑνώσει δυὸ χιλιάδες τώρα χρόνια οὔτε τοὺς πιστούς Του; Ἡ ἱκανοποίηση τοῦ κατορθώματος τῆς αὐτοκεφαλίας εἶναι σύντομη καὶ τῶν ὀλίγων. Ὁ σκανδαλισμὸς τῶν πιστῶν καὶ τοῦ κόσμου εἶναι ἀπροσμέτρητος καὶ γενικευμένος. Ἡ ἁμαρτία τοῦ σχίσματος ἀθεράπευτη καὶ ἀσυγχώρητη.

Ε. Ἀλλὰ καὶ ἡ Μόσχα εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιτιμᾶ τοὺς κληρικοὺς καὶ πιστούς της ποὺ κοινωνοῦν στὸ Ἅγιον Ὄρος ἢ στὴν Πάτμο ἢ ἐνδεχομένως ἀργότερα στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ στὴν Ἑλλάδα; Εἶναι δυνατὸν ἡ θεία κοινωνία νὰ γίνεται μοχλὸς πολιτικῆς πίεσης καὶ ἐκβιασμοῦ; Δηλαδὴ χίλια χρόνια μυστηρίου αὐτὸ καταλάβαμε; Θὰ μπορούσαμε νὰ κατανοήσουμε τὴν προσωρινὴ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου στὸ ἐπίπεδο τῶν Πατριαρχῶν, ἐνδεχομένως ὡς ἔνδειξη ἔντονης διαμαρτυρίας, ἀλλὰ ὄχι καὶ τὴ διακοπὴ τῆς κοινωνίας τῶν πιστῶν. Δὲν μπορεῖ ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία, ἀντὶ νὰ ὁδηγεῖ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ στὰ ἁγιάσματα, νὰ τὸν ἀποξενώνει ἀπὸ τὴ χάρι. Ἀντὶ νὰ ἀποδυναμωθεῖ ἡ πίστη τοῦ λαοῦ, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἐνισχυθεῖ μήπως καὶ συνετίσει τοὺς ἡγέτες του;

Ἐλπίζουμε ὁ Πατριάρχης μας νὰ ἀνοίξει τόσο τὴν οἰκουμενική του ἀγκαλιά, ὥστε νὰ χωρέσει καὶ τοὺς Ρώσους. Ἀλλὰ καὶ δὲν θὰ μπορέσουν νὰ ἑνωθοῦν ἐκκλησιαστικὰ μεταξύ τους οἱ Οὐκρανοί, ἂν δὲν μάθουν μέσα στὴν Ἐκκλησία νὰ συγχωρήσουνε τοὺς Ρώσους καὶ νὰ ἑνωθοῦν μαζί τους. Ἡ Ἐκκλησία τότε εἶναι Ἐκκλησία ὅταν καταργεῖ τοὺς ἐχθρούς. Ὁ λόγος τοῦ προσφάτως ἀνακηρυχθέντος ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἁγίου, τοῦ Ὁσίου Ἀμφιλοχίου τοῦ νέου τοῦ ἐν Πάτμῳ, εἶναι τόσο ἐπίκαιρος ὅσο ποτέ: «Θέλετε νὰ ἐκδικηθεῖτε αὐτοὺς ποὺ σᾶς πειράζουν; ἡ καλύτερη ἐκδίκηση εἶναι ἡ ἀγάπη. Μεταποιεῖ καὶ τὰ θηρία ἀκόμη ἡ ἀγάπη».

Περιμένουμε ὅμως νὰ καταλαβαίνουν καὶ οἱ ἅγιοι πατέρες μας στὴ Ρωσία, ποὺ ἐπικαλεῖται ὁ λαὸς τὶς εὐχές τους στὸ τέλος κάθε ἀκολουθίας, ὅτι ἂν ἐνεργήσουν ταπεινὰ καὶ ὄχι κατακτητικὰ θὰ ἑνώσουν τὴν Ἐκκλησία καὶ μαζὶ μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ θὰ κερδίσουν καὶ τὶς καρδιὲς ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων. Δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ γίνουν κοσμικὰ ἡ «Τρίτη Ρώμη», ἀλλὰ πνευματικὰ ἡ «Πρώτη καὶ Ἁγία Μόσχα». Νὰ γίνουν πρῶτοι στὶς καρδιές μας.

Μαζί μὲ τὸ ἄρωμα τῆς ἐμπειρίας τοῦ πρόσφατου σκληροῦ διωγμοῦ τους καὶ τὴ χάρι τοῦ νέφους τῶν νεομαρτύρων τους, περιμένουμε νὰ προσφέρουν στὴν Ἐκκλησία μας καὶ τὴν εὐώδη μαρτυρία τῆς ἑνότητος. Ὅσο κακὸ εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια τοῦ μικροῦ καὶ τοῦ ἀδύνατου, τόσο μεγάλο εἶναι ἡ ταπεινὴ σοφία τοῦ ἰσχυροῦ καὶ τοῦ μεγάλου. Αὐτὸ ἔχουμε ἀνάγκη ὅλοι μας, διότι σὲ τελικὴ ἀνάλυση, δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ποιὸς ἔχει τὴ δύναμη ἢ τὸ δίκιο μὲ τὸ μέρος του, ἀλλὰ ποιὸς ἐνεργεῖ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ μεταφέρει τὴ χάρι Του.

Ἡ θεόπνευστη προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «Εἰ δὲ ἀλλήλους δάκνετε καὶ κατεσθίετε, βλέπετε μὴ ὑπ᾿ ἀλλήλων ἀναλωθῆτε» (Γαλ. ε΄ 15) ἴσως δείχνει τὸν δρόμο ὅλων μας. Στὶς ἐκκλησιαστικὲς συγκρούσεις μεταξὺ ἀδελφῶν δὲν ὑπάρχουν κερδισμένοι. Ὅλοι εἶναι ἡττημένοι. Ἀντίθετα, ὅταν συμφιλιωνόμαστε, δὲν ὑπάρχουνε χαμένοι. Ὅλοι εἶναι εὐλογημένοι.

Ἐδῶ τὰ βρῆκε ἡ Βόρεια Κορέα μὲ τὴ Νότια καὶ δὲν μποροῦμε νὰ τὰ βροῦμε ἐμεῖς ποὺ καθημερινὰ προσευχόμαστε μὲ τὸ «Πάτερ ἡμῶν» στὴν καρδιὰ καὶ τὰ χείλη μας;

Διάπυρη προσευχή μας εἶναι νὰ δώσει ὁ Κύριος «σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν» καὶ νὰ μᾶς «ἐξαγάγῃ» σύντομα εἰς μετάνοιαν καὶ «εἰς ἀναψυχήν». Ἀμήν.

Ο αυθεντικός άνθρωπος!!! - Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος

"Αυθεντικός είναι εκείνος που πέφτει και σηκώνεται. Που αμαρτάνει και μετανοεί. Που δεν παριστάνει, αλλά είναι. Είναι ελεύθερος και όταν είναι ανθρώπινος. Σφάλλει και διορθώνεται. Δεν είναι αλάθητος. Είναι αληθινός. Αυθεντικός δεν είναι αυτός που δεν κάνει λάθη, αλλά αυτός που τα αντιλαμβάνεται, τα ομολογεί και μετανοεί. Ο αυθεντικός άνθρωπος δεν είναι μόνο ανθρώπινος στον τρόπο του. Είναι και γνήσιος στην πίστη του..."

Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος

Μεσογαίας Νικόλαος: ''Το Μακεδονικό άπτεται της αξιοπρέπειας όλων των Ελλήνων''

Του Αιμίλιου Πολυγένη

Το θέμα του ονόματος της Μακεδονίας είναι εθνικό, και άπτεται της αξιοπρέπειας όλων των Ελλήνων και της ίδιας της ελευθερίας του πνεύματος, της συνειδήσεως και του λόγου.

Τα παραπάνω αναφέρει σε επιστολή του προς τους 22 Μητροπολίτες που εξέθεσαν την άποψή τους για το μακεδονικό ζήτημα πριν από λίγες ημέρες, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος.

Στην επιστολή του ο Μητροπολίτης δηλώνει ξεκάθαρα ότι ευθυγραμμίζεται με την άποψη των 22 Μητροπολιτών της Μακεδονίας, εκφράζοντας μάλιστα την ευγνωμοσύνη και την χαρά του για την πρωτοβουλία των ιεραρχών.

Όπως υπογραμμίζει, από τον λόγο των 22 Ιεραρχών απουσιάζει ο φόβος ότι τα μεγάλα διεθνή συμφέροντα θα αντιδράσουν καθώς και οι ενδοιασμοί ότι θα κατηγορηθούν πως δήθεν πολιτικολογούν.

Σύμφωνα με τον Μητροπολίτη Νικόλαο, το ζήτημα θέλει την πολιτική του διαχείριση, είναι ωστόσο και πνευματικό και για αυτό ο λόγος των 22 Μητροπολιτών έχει παρρησία, σεβασμό και ειλικρίνεια.

Υπογραμμίζει ακόμη ότι συμφωνίες που επιβάλλονται αυθαίρετα, που ψηφίζονται με οριακές πλειοψηφίες κάτω από πιέσεις ξένων συμφερόντων αγνοώντας έντονες λαϊκές διαμαρτυρίες, δεν είναι δυνατό να υπηρετούν την αλήθεια και να εκφράζουν τον σεβασμό, αντίθετα προξενούν ανεπανόρθωτες ιστορικές καταστροφές.

Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Πρὸς τοὺς
22 Σεβασμιώτατους Μητροπολίτες
τῆς Ἑλληνικότατης Μακεδονίας μας

12 Ἰανουαρίου 2019

Σεβασμιώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί,

Ἔλαβα πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν τὴν ἐπιστολή Σας σχετικὰ μὲ τὸ Μακεδονικὸ ζήτημα καὶ τὴ λεγόμενη Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, καὶ ἐπιτρέψτε μου καὶ ὡς Μακεδόνας καὶ ὡς Ἱεράρχης νὰ ἐκφράσω καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη μου γιὰ τὴν πρωτοβουλία Σας καὶ τὴ χαρά μου γιὰ τὸ ὕφος καὶ τὸ περιεχόμενό της.

Μᾶς κάνατε νὰ νοιώσουμε καὶ ἐθνικὰ ἀλλὰ καὶ ὡς Ἐκκλησία ὑπερήφανοι.

Τὸ γεγονὸς ὅτι χωρὶς καμμία ἐξαίρεση, ὅλοι οἱ Μητροπολίτες τῶν ἐπαρχιῶν τῆς Μακεδονίας μας βγάζετε αὐτὴν τὴν κραυγὴ σεβασμοῦ στὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια καὶ αὐτὸν τὸν ἀναστεναγμὸ ὁμολογίας της, καθιστᾶ τὴν πρωτοβουλία Σας ἱστορικὴ καὶ δίνει στὸν λόγο Σας διάσταση προφητική.

Ἐκφράζεστε χωρὶς τὶς ὀρθολογιστικὲς ἀναστολὲς ὅτι δῆθεν ὅλα ἔχουν κριθεῖ, δίχως τὸν φόβο ὅτι τὰ μεγάλα διεθνῆ συμφέροντα θὰ ἀντι­δράσουν, δίχως τὴ σκέψη ὅτι οἱ ἐκφραστὲς τοῦ σύγχρονου πολιτικοῦ συμβιβασμοῦ θὰ δυσαρεστηθοῦν, δίχως τοὺς ἐνδοιασμοὺς ὅτι θὰ κατηγορηθεῖτε πὼς δῆθεν πολιτικολογεῖτε, δίχως ἐπιφυλάξεις καὶ μισόλογα.

Καὶ αὐτὸ εἶναι ποὺ ἐγγυᾶται τὴν ἀλήθεια τῶν προθέσεών Σας, τὴ γνησιότητα τῶν σκέψεών Σας καὶ τὴν αὐθεντικότητα τῆς ὁμολογίας Σας, τώρα ποὺ ἡ ἀλήθεια τῶν γεγονότων βεβηλώνεται μὲ ἀσέβεια καὶ κάθε εἰλικρινὴς ἀντίδραση πνίγεται στὸν χείμαρρο τῆς πολιτικῆς θρασύτητας ἢ ἐξουθενώνεται ἀπὸ τὸν καύσωνα τοῦ ἐκφοβισμοῦ, τῶν ἀπειλῶν καὶ τῶν ἐκβιασμῶν αὐτῶν ποὺ ἀγνοοῦν τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια.

Τὸ Μακεδονικὸ ζήτημα δὲν εἶναι μόνο Μακεδονικό· εἶναι ἐθνικὸ καὶ ἅπτεται τῆς ἀξιοπρέπειάς μας ὡς Ἑλλήνων καὶ τῆς ἴδιας τῆς ἐλευθερίας τοῦ πνεύματος, τῆς συνειδήσεως καὶ τοῦ λόγου.

Σίγουρα θέλει τὴν πολιτική του διαχείριση, εἶναι ὅμως καὶ πνευματικὸ καὶ γι’ αὐτὸ ὁ λόγος Σας εἶναι προφητικός, ἔχει παρρησία, λάμπει ἀπὸ ἐνάργεια, σεβασμὸ καὶ εἰλικρίνεια.

Ἐπιτρέψετε μου νὰ πῶ ὅτι ἡ δύναμη τῆς ἐπιστολῆς Ὑμῶν τῶν 22 Μητροπολιτῶν τῆς Μακεδονίας εἶναι ἴσως μεγαλύτερη ἀπὸ αὐτὴν τῆς φωνῆς τοῦ ἑκατομμυρίου τῶν ἡρωικῶν συμπολιτῶν μας ποὺ διετράνωσαν τὴν ἀλήθεια γιὰ τὴν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας μας στὰ δύο μεγάλα συλλαλητήρια τῆς περασμένης χρονιᾶς.

Γιατὶ Ἐσεῖς εἶστε καὶ ὅλοι καὶ μαζί. Αὐτὴ ἡ ὁμολογία Σας, μαζὶ μὲ τὰ ψηφίσματα τῶν συγκλονιστικῶν συλλαλητηρίων, τὶς δηλώσεις καὶ τὰ κείμενα καταξιωμένων προσωπικοτήτων καὶ τὰ αὐθόρμητα τραγούδια τῶν ἡρωικῶν μαθητῶν γιὰ τὴ Μακεδονία μας, ἀποτελοῦν τὸν ἰσχυρότερο κόλαφο στὴ σύγχρονη ὑποτέλεια, τὸν συμβιβασμό, τὴ σκοπιμό­τητα, τὴ συμ­παιγνία, τὴν περιφρόνηση τοῦ αἰσθήματος τῶν λαῶν.

Συμφωνίες ποὺ ἐπιβάλλονται αὐθαίρετα, ποὺ δυστυχῶς ψηφίζονται μὲ ἐντελῶς ὁριακὲς ψευτοπλειοψηφίες, κάτω ἀπὸ ἀφόρητες πιέσεις ξένων συμφερόντων, κάτω ἀπὸ συνεχεῖς καὶ προκλητικὲς δηλώσεις καὶ ἐπισκέψεις ὕποπτων προσωπικοτήτων καὶ διαμεσολαβητῶν, ἀγνοῶντας ἔντονες λαϊκὲς διαμαρτυρίες, μέσα σὲ ἕνα ὠκεανὸ ψευδῶν πληροφοριῶν, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπηρετοῦν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ ἐκφράζουν τὸν σεβασμό, ἀλλὰ προξενοῦν ἀνεπανόρθωτες ἱστορικὲς καταστροφές.

Ἐπιτρέψτε μου καὶ πάλι νὰ Σᾶς εὐχαριστήσω καὶ ταπεινὰ νὰ Σᾶς συγχαρῶ καὶ νὰ ἐκφράσω τὴν ἐπιθυμία δίπλα στὴ δική Σας ὁμολογία νὰ θεωρήσετε ὅτι ὑπάρχει καὶ ἡ δική μου ἀδύναμη φωνὴ καὶ ὅτι κάτω ἀπὸ τὶς δικές Σας ἱερὲς ὑπογραφὲς κάπου βρίσκεται καὶ ἡ δική μου.

Εὔχομαι ὁ Θεὸς νὰ Σᾶς στηρίζει στὴ μαρτυρία τῆς ἀλήθειάς Του, νὰ Σᾶς ἐνδυναμώνει στὸν διωγμὸ καὶ τὴν περιφρόνηση καὶ νὰ Σᾶς ἀντιπροσφέρει πολλαπλάσια τὸ ἀνταπόδομα τῆς εὐθαρ­σοῦς ὁμολογίας Σας.

Ναί, ἡ Μακεδονία εἶναι μία καὶ μόνον Ἑλληνική! Καὶ ἡ ἀλήθεια αὐτὴ δὲν πρέπει νὰ ὁμολογεῖται μόνον ἀπὸ τὴν ἱστορία, ἀλλὰ καὶ νὰ διατρανώνεται ἀπὸ τὸν λόγο καὶ τὶς πολιτικὲς ἐπιλογές μας.

Μετὰ πολλῶν εὐχαριστιῶν καὶ τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης καὶ τιμῆς,

† Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος: Ο επιστήμονας που άφησε την NASA για τη...

Μητροπολίτης Μεσογαίας «Προϋπόθεση για τη σχέση κληρικού- Θεού η μετάνοια»

Με κύριο ομιλητή τον Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαο πραγματοποιήθηκε χθες η γενική Ιερατική Σύναξη της Μητρόπολης Αιτωλίας για τον Φεβρουάριο, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Ζωοδόχου Πηγής Αγρινίου.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας μίλησε για τη ζωή των κληρικών στη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αφού αναφέρθηκε στην συνολική ιερατική τους παρουσία (λειτουργική, κοινωνική, ανθρωπίνη) μέσα στην κοινωνία. Τόνισε την εσωτερική διάθεση με την οποία εισερχόμαστε στο μυστήριο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, θέτοντας τέσσερις αδιαπραγμάτευτες προϋποθέσεις για τη σχέση του κληρικού με τον Θεό: την μετάνοια, την ενίσχυση της πίστεως, το θείο πόθο και το φόβο του Θεού.

Ο Μητροπολίτης κ. Νικόλαος μίλησε για την ύπαρξη τεσσάρων εργαλείων, ως μέσων πνευματικής πορείας, «τα οποία είναι πολύ σημαντικά και πρέπει να αξιοποιήσουμε: η νηστεία, η εξομολόγηση, η προσευχή και η ελεημοσύνη». Αυτά είναι εκείνα, είπε, που «γεννούν τις αρετές για τις οποίες προσευχόμαστε στην προσευχή του οσίου Εφραίμ: Τη σωφροσύνη, η νηστεία. Την ταπεινοφροσύνη, η εξομολόγηση. Την υπομονή, η προσευχή. Και την αγάπη, η ελεημοσύνη».

Μέσα από τον πάντοτε εμπεριστατωμένο και πηγαίο λόγο του, έδωσε αφορμές να ακολουθήσει μια εποικοδομητική συζήτηση για πολλά θέματα της προσωπικής ζωής των ιερέων, αλλά και γενικότερα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Την σύναξη έκλεισε ο Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς, ο οποίος ευχαρίστησε τον Μητροπολίτη Μεσογαίας κ. Νικόλαο «τόσο για την παρουσία του και την ωφέλιμη ομιλία, όσο και για την γενικότερη άοκνο προσφορά και βοήθειά του στην δοκιμαζόμενη σήμερα Εκκλησία». Επίσης έδωσε τις απαραίτητες διευκρινήσεις προς τους ιερείς, μέσα από λειτουργικές και ποιμαντικές οδηγίες για την περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής στην οποία εισερχόμαστε την επόμενη εβδομάδα.

Μεσογαίας Νικόλαος: «Να επιστρέψουμε στην ιστορία και στον πολιτισμό μας»

«Μακάριον τὸ ἔθνος οὗ ἐστὶ Κύριος ὁ Θεὸς αὐτοῦ» (Ψαλμ. λβ΄ 12)
«Διὸ τὰς παρειμένας χεῖρας καὶ τὰ παραλελυμένα γόνατα ἀνορθώσατε
καὶ τροχιὰς ὀρθὰς ποιήσατε τοῖς ποσὶν ὑμῶν» (Ἑβρ. ιβ΄ 12)

Για μια ακόμη χρονιά η ανατολή του νέου έτους μοιάζει με δύση
Η πατρίδα μας όσο ποτέ ταπεινωμένη
Η εθνική μας αξιοπρέπεια διασυρμένη
Η πίστη μας εντελώς περιφρονημένη
Οι νέοι μας απογοητευμένοι
Οι γέροντες τραυματισμένοι
Ο κόσμος όλος αναστατωμένος
Ο Θεός μας ξεχασμένος
Εύχομαι η δύση της χρονιάς αυτής να θυμίζει ανατολή
Η πορεία μας πλέον να μη στηρίζεται μόνο σε ευχολόγια
Η κρίση να μεταμορφωθεί σε αφύπνιση
Η αφύπνιση να φέρει την άρνηση της παρακμής
Να αρνηθούμε τη μιζέρια και την ηττοπάθειά μας
Να ανακαλύψουμε τον κρυμμένο πλούτο μας
Να επιστρέψουμε στην ιστορία και στον πολιτισμό μας
Να ξαναζήσει η πίστη και η παράδοσή μας
Να ξαναβρούμε την εθνική αξιοπρέπειά μας
Να ξαναζωντανέψει η ελπίδα μας
Να μας ξαναθυμηθεί ο Θεός…

«Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐκ τοῦ ὕπνου ἐγερθῆναι» (Ρωμ. ιγ΄ 11)

Η ανάσταση από την τέφρα μας είναι ίδιον του λαού μας.
Και σήμερα είναι η μεγάλη επιλογή και ευκαιρία μας.
Και το ελπίζουμε και το μπορούμε.
Μας μένει να το πιστέψουμε, να το θελήσουμε και να το αποφασίσουμε.
Μας μένει να ξεκινήσουμε.
Από τώρα !!!

ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!

† Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Μεσογαίας: «Οι μεγαλύτεροι εχθροί του χριστιανισμού είναι οι ίδιοι οι χριστιανοί»

«Ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος» (Ἰω. ζ΄ 38)

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Α. Ὅλοι πλέον ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας πορεύεται σὲ μία θάλασσα πρωτοφανοῦς ἀσεβείας, συντονισμένης ὕβρεως, ἰσχυρῶν ἀμφισβητήσεων, ἀθεϊστικῆς μανίας, συστηματικῆς προσπάθειας ἀπόρριψης κάθε ἔννοιας μυστηρίου καὶ ἱερότητος, ὕπουλου διωγμοῦ κατὰ τῆς χριστιανικῆς πίστεως ἀποκαλυπτικοῦ διαμετρήματος, μάλιστα ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ χριστιανικὰ συστήματα.

Ἐκτιμᾶται ὅτι σὲ λίγα χρόνια, σὲ κάποιες μεγάλες Εὐρωπαϊκὲς πόλεις, οἱ μουσουλμάνοι θὰ εἶναι περισσότεροι ἀπὸ τοὺς χριστιανούς. Τὸ πραγματικὸ ὅμως πρόβλημα δὲν εἶναι ὅτι οἱ χριστιανοὶ θὰ εἶναι λιγότεροι, ἀλλὰ ὅτι ἤδη εἶναι λιγότερο χριστιανοὶ καὶ ἀκόμη περισσότερο ὅτι οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροὶ τοῦ χριστιανισμοῦ εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ χριστιανοί.

Β. Ἐναντίον τῆς πίστεως ἔχει ἐπιστρατευθεῖ ἡ ἐπιστήμη, ἡ τεχνολογικὴ παντοδυναμία, τὰ μέσα πληροφόρησης, οἱ μηχανισμοὶ ψηφιακοῦ ἐλέγχου τῶν λεπτομερειῶν τῆς ζωῆς μας, ἡ πολιτική, ἡ κατευθυνόμενη παιδεία, ὁ ὑλιστικὸς τρόπος ζωῆς κ.λπ.

Γ. Ὁ φιλοσοφικὸς ὀρθολογισμὸς καὶ οἱ ἱστορικὲς καὶ ἀνθρωπολογικὲς ἐπιστῆμες ἐπιστρατεύονται στὸ νὰ γκρεμίσουν τὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ νὰ κατασυκοφαντήσουν τὴν πορεία καὶ τὸν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας καὶ γενικότερα τοῦ χριστιανισμοῦ στὸ παρελθὸν καὶ σήμερα.

Δ. Οἱ θεωρίες περὶ τυχαιότητος στὴ γένεση τοῦ ὑλικοῦ κόσμου ἐπιδιώκουν νὰ ἐξαφανίσουν κάθε ἰδέα δημιουργικῆς ἐπεμβάσεως στὴν ἀρχὴ τοῦ σύμπαντος, ἄρα νὰ μηδενίσουν τὴν θεΐκὴ παρουσία καὶ ἀνάγκη. Τύχη εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ στὴ διάλεκτο τῆς ἀθεΐας!

Ε. Ἡ ἔμφαση στὴν αὐθαίρετη μονομερῆ ἑρμηνεία τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἀνάπτυξη τῆς γενετικῆς τεχνολογίας, ὑπερτονίζει τὴ βιολογικότητα καὶ ζωικότητα τοῦ ἀνθρώπου, προκειμένου νὰ μηδενισθεῖ κάθε στοιχεῖο ἱερότητός του.

ΣΤ. Οἱ βιαστικὲς ἐξαγγελίες περὶ κατασκευῆς συνθετικοῦ γονιδιώματος καὶ τεχνητῆς ζωῆς ἢ κλωνοποίησης τοῦ ἀνθρώπου ἢ βιοτεχνολογικῶν θαυμάτων (DNA editing) ἢ στὴν Φυσικὴ περὶ τῆς δῆθεν «θεωρίας τῶν πάντων» ἀποσκοποῦν στὸ νὰ ἀντικαταστήσουν τὸν Θεὸ μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἔτσι νὰ κλείσουν τὸν δρόμο καὶ τὴν προοπτικὴ τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς κοινωνίας του μὲ τὸν Θεό. Ἡ τύχη ὡς ἑρμηνευτικὸ ἐπινόημα καὶ ὁ ἄνθρωπος ὡς ἡ κεντρικὴ παρουσία στὸν κόσμο ἐξαφανίζουν τὸν Θεὸ καὶ ὡς πρόσωπο καὶ ὡς ἔννοια.

Ζ. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ τεχνολογίες τῆς γενετικῆς καὶ ἐγκεφαλικῆς ἐνδυνάμωσης (Gene enhancement καὶ Brain enhancing (pills and boosters), τὰ ἐγκεφαλικὰ ἐμφυτεύματα, ἡ μεταμόσχευση προσώπου, οἱ τολμηρὲς τεχνολογικὲς παρεμβάσεις στὸ νευρικὸ καὶ γενετικὸ κύτταρο, ἡ προσπάθεια νευροβιολογικῆς ἑρμηνείας τῶν ψυχικῶν φαινομένων κ.λπ. ἐπιδιώκουν τὴν τεχνολογικὴ αὐθυπέρβαση τοῦ ἀνθρώπου (transhumanism), ἀγνοῶντας καὶ ἀπορρίπτοντας ταυτοχρόνως τὴν αὐτεξούσια κίνησή του πρὸς τὸν Θεό καὶ τὴν κατὰ χάριν εἴσοδό του στὴν ὑπὲρ φύσιν κατάσταση (θέωσις).

Η. Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ φύλου, ὄχι ὡς διόρθωση ὑφιστάμενης ἀνατομικῆς καὶ φυσιολογικῆς δυσαρμονίας, ἀλλὰ ὡς ἐπιλογὴ ἀφύσικης ἀπαίτησης καὶ νοσηροῦ θελήματος, ἡ ἀντικατάσταση τῆς ἀνατομικῆς καὶ φυσιολογικῆς ταυτότητος τοῦ φύλου μὲ τὸν λεγόμενο σεξουαλικὸ προσανατολισμὸ ὡς ἐπιλογή, καὶ ἡ μὲ κάθε τρόπο δικαιολόγησή της, μάλιστα στὴ βάση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ τῆς ἀντιρατσιστικῆς ἀντίληψης, συντρίβοντας τὴν ἱερότητα τῆς ψυχοσωματικῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου, τὸν ἀπομακρύνουν βάναυσα ἀπὸ τὴν κληρονομιὰ τῆς «κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν Θεοῦ» παρακαταθήκης του.

Θ. Ὁ ἐκφυλισμὸς τῆς Ἐκκλησίας σὲ σύστημα κοινωνικῆς πρόνοιας ἢ πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς, παράλληλα μὲ τὴν ἀντικατάσταση τῆς φιλανθρωπίας στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἀπὸ ἕναν ἀποστεωμένο χωρὶς Θεὸ ἀνθρωπισμὸ καὶ ἔννοιες ὅπως ἀλληλεγγύη, ἀλληλοβοήθεια, φιλία, εἰρηνικὴ συνύπαρξη κ.λπ., στὴν οὐσία καταργεῖ τὸν μυστηριακὸ χαρακτήρα τῆς Ἐκκλησίας ὡς πνευματικῆς κοινωνίας τῶν πιστῶν καὶ τὴν μεταμορφώνει σὲ μηχανισμὸ ἐπίλυσης κοινωνικῶν προβλημάτων ἐντελῶς ἐπίγειας προοπτικῆς.

Ι. Ἡ μεθοδευμένη ἐπιδίωξη εἴτε νὰ ἀμφισβητηθεῖ ἡ ἱστορικότητα τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τοὺς αὐτοαποκαλούμενους μυθικιστὲς εἴτε νὰ συκοφαντηθεῖ ἡ ἀκεραιότητα τῆς ζωῆς Του καὶ ἡ αὐθεντικότητα τῶν ἱερῶν κειμένων, καὶ ἡ παράλληλη προσπάθεια ἀποχριστιανοποίησης τῶν κοινωνιῶν μας μὲ τὴν κατάργηση τῶν συμβόλων καὶ τὸν ἀποχριστιανισμὸ τῆς κοινωνικῆς ζωῆς καὶ τῆς παιδείας, τελικὰ ἐπισφραγίζουν τὴν προσπάθεια ἀποδόμησης τῆς πίστεως. Ἡ παγκόσμια ἀνασφάλεια, ἡ μαζικὴ καταστροφὴ ἀρχαιότατων πολιτισμῶν καὶ ἡ βίαιη μετακίνηση ἀπὸ τὶς ἱστορικὲς ρίζες τους καὶ ἀνακάτωμα ὁλόκληρων λαῶν συμπληρώνουν τὸ ὅλο σκηνικό. Ἕνας κόσμος δίχως Θεό! «Οἱ ἄνθρωποι λησμόνησαν τὸν Θεό∙ ἀπὸ ἐκεῖ ἔρχονται ὅλα τὰ κακά» (Ἀλεξάντερ Σολζενίτσιν, 1983).

ΙΑ. Ὁ ὑπερτονισμὸς τῶν λεγομένων ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὅσο καὶ ἂν φαίνεται ἑλκυστικὸς καὶ θεμελιωτικὸς μιᾶς νέας ἠθικῆς περὶ τοῦ ἀνθρώπου, καταργεῖ τὰ «δικαιώματα» τοῦ Θεοῦ καὶ περιθωριοποιεῖ τὴν χάρι Του. Ὁ ἀντιρατσισμὸς καὶ ἡ ἀνεκτικότητα, ἡ πολυπολιτισμικότητα καὶ ἡ πολυθρησκευτικότητα, ἐνῶ στὴν οὐσία τους περιέχουν κάτι τὸ βαθὺ χριστιανικό, ὅπως παρουσιάζονται καὶ ὅπως ὑποστηρίζονται, καίρια προσβάλλουν τὴν ἱερότητα τοῦ ἀνθρώπου καὶ οὐσιαστικὰ ἀλλοιώνουν τὸ πρόσωπο τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἡ πολυθρησκευτικότητα μεταμορφώνει τὴν πίστη στὸν Θεὸ σὲ κοινωνικὸ φαινόμενο.

ΙΒ. Ὅλα αὐτὰ ὁδηγοῦν σὲ μιὰ πρωτοφανῆ σύγχυση, σὲ ἀλλεπάλληλα ἀδιέξοδα, πλάνες, αἱρέσες, παγκόσμια ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ κατάρρευση, ἀνατροπὴ διαχρονικῶν ἠθικῶν σταθερῶν, πολυμέτωπη προσβολὴ τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας. Ἐπὶ πλέον, ἀποδυναμώνουν τὴν πίστη, ὑποβαθμίζουν τὴν Ἐκκλησία, ἀποχριστιανοποιοῦν τὸν κόσμο, ἐξαφανίζουν τὸν Θεό καὶ κάνουν τὸν λόγο καὶ τὸ ὄνομά Του ἀρχικὰ μὲν μὴ ἀναγκαῖα, στὴ συνέχεια περιφρονητέα, ὕστερα μὴ ἐπιθυμητὰ καὶ τέλος μισητὰ καὶ ἀποδιοπομπαῖα. Ἔτσι θεμελιώνεται ὁ σύγχρονος ἀθεϊσμός καὶ ὀργανώνεται ὁ σύγχρονος διωγμὸς τῆς πίστεως καὶ τοῦ χριστιανισμοῦ.

ΙΓ. Τελικά, ὁ ἄνθρωπος καταντάει μιὰ ἐπίπεδη, μονοδιάστατη ὀντότητα, μιὰ βιολογικὴ μηχανὴ ποὺ ἡ ζωή της ἐκτυλίσσεται ἀπρόβλεπτα μέσα σὲ μία πολὺ στενὴ ζώνη χρόνου, ὁ δὲ θάνατος προσδιορίζει τὴν ὁριστικὴ ἐπιστροφὴ στὴν ἄβυσσο τῆς ἀνυπαρξίας. Χειρότερη ἀπὸ τὴν ἐφημερότητα εἶναι ἡ συνειδητοποίησή της ὡς περιορισμένης παροδικότητος. Τότε ἡ λογικὴ καὶ ἡ σκέψη ἀποτελοῦν τιμωρία καὶ ὄχι δῶρο. Καὶ ἡ ἐλευθερία τραγικὴ παρακαταθήκη∙ ἀνάμεσα στὸν αἰώνιο καὶ θεωμένο ἄνθρωπο νὰ ἐπιλέγεις τὸν ζωικό καὶ μηδενιστικό.

ΙΔ. Ἡ Ὀρθόδοξη μαρτυρία τῆς κοινωνίας τοῦ Θεοῦ, διατυπωμένη καὶ ἐμπειρικὰ τεκμηριωμένη μέσα στοὺς ναούς μας καὶ τὰ μοναστήρια μας, στὰ μυστήρια καὶ τὴ ζωή μας πρέπει νὰ κατατεθεῖ ὡς στεντόρεια πανορθόδοξη κραυγή στὴν ἐποχή μας. Ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία καὶ ἐμπειρία εἶναι ἡ μόνη ποὺ μπορεῖ νὰ φωτίσει τὴ σύγχρονη πραγματικότητα καὶ γι’αὐτὸ ὀφείλει νὰ καταθέσει τὸν λόγο της καὶ πρὸς ἐπιστηριγμὸν τῶν πιστῶν καὶ ὡς μαρτυρία στὸν ὑπόλοιπο χριστιανικὸ κόσμο.

Γιὰ ὅλους τοὺς προαναφερθέντες λόγους, σᾶς καλῶ ὅλους μαζὶ ὡς τοπικὴ Ἐκκλησία, νὰ ξεκινήσουμε τὸ Νέο Ἐκκλησιαστικὸ Ἔτος ἐπαναλαμβάνοντας μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὸν λόγο μας τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὅπως αὐτὸ ἔχει ἐγκριθεῖ ἀπὸ τὴν Α΄ καὶ τὴν Β΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ ὅπως ὁμολογεῖται ἔκτοτε καὶ γιὰ δεκαεπτά αἰῶνες ἀπὸ τὸ σῶμα τῶν Ὀρθοδόξων ἀπαράλλακτο. Ἀνάγκη νὰ τὸ ἐπαναλαμβάνουμε καθημερινὰ μέσα στὸ σύγχρονο πλαίσιο προβλημάτων, τάσεων, νοοτροπιῶν, καὶ ὡς ἔνδειξη τῆς διαχρονικότητος τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὴ ἡ ὁμολογία ἀποτελεῖ καὶ ἀπάντηση στὸν σύγχρονο κόσμο.

Μεσογαίας Νικόλαος: «Αν ζεις με τον Σταυρό, θα πάρεις Ανάσταση»

«Όσο περισσότερο δίνεις, τόσο μεγαλύτερο αντάλλαγμα λαμβάνεις. Συνεπώς εάν δώσεις αίμα θα πάρεις πνεύμα. Εάν ζεις με τον Σταυρό θα πάρεις Ανάσταση. Εάν ζεις με αυτασφάλιση, ούτε Ανάσταση θα καταλάβεις, ούτε Θεό θα νιώσεις». Το νόημα της σημερινής εορτής της Υψώσεως του Σταυρού επεσήμανε από το Ιερό Προσκύνημα Αναστάντος Χριστού Σπάτων, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος.

Ο κ. Νικόλαος τόνισε ότι «πρωταρχικός στόχος για κάποιον είναι να στραφεί προς τον Σταυρό του Χριστού, έπειτα να σηκώσει τον δικό του σταυρό και να συμπορευθεί και τέλος να σταυρωθεί, ώστε να νικήσει τα πάθη του». Πρόσθεσε δε, πως «ο Θεός ως Εσταυρωμένος για τους Εβραίους, αποτελούσε σκάνδαλο, αλλά για όλους εμάς τους πιστούς είναι πηγή δύναμης».

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας έκλεισε με την προτροπή «ο σκοπός της προσκύνησης του Σταυρού είναι να μην ακουμπήσουν μόνο τα χείλη μας επάνω στο Σταυρό, αλλά και η καρδιά μας. Να είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε τις ανέσεις μας, τον εγωισμό μας και ο καρπός της Ανάστασης θα είναι πολύ μεγάλος»

Στις ακολουθίες έψαλλαν ο Πρωτοψάλτης Αθανάσιος Βουρλής και ο Λαμπαδάριος Παναγιώτης Μπάτρης, ενώ συνεχώς συνέρρεαν εκατοντάδες πιστοί, που κατέφθασαν από όλη την Αττική όπως παραδοσιακά συνηθίζεται την ημέρα αυτή.

Μεσογαίας «Δεν με ενδιαφέρει πώς φέρεται η Πολιτεία. Με ενδιαφέρει τι κάνουμε ως Εκκλησία»

Σε μια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση στο Newsbomb.gr, o Μητροπολίτης Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, δίνει απαντήσεις σε πολλά θέματα της επικαιρότητας, το προσφυγικό, την Πανορθόδοξη Σύνοδο 2016 στην Κρήτη, τις σχέσεις Εκκλησίας – Πολιτείας, αλλά και για την επιστημονική θέση στη NASA που εγκατέλειψε για να ακολουθήσει τον μοναχισμό.

Αναφερόμενος στις σχέσεις της Κυβέρνησης με την Εκκλησία είπε πως «Κάποιου τύπου συνεργασία φαίνεται να υπάρχει. Τουλάχιστον στο παρόν κυβερνητικό σχήμα υπάρχει ένα επιφυλακτικό υπόβαθρο έναντι της Εκκλησίας. Και αυτό δημιουργεί μια δυσκολία λόγω της πολιτικής ιδεολογίας που για κάποιο λόγο έχει εκφράσει δυσκολία γενικότερα με το φαινόμενο της θρησκείας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να δημιουργούνται εντάσεις, οι οποίες εξισορροπούν από φόβο και όχι από σεβασμό. Νομίζω ότι είναι καλό να γνωριστούμε λίγο καλύτερα, να βοηθήσουμε τον πολιτικό κόσμο να καταλάβει τι είναι η Εκκλησία και πως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ουσιαστικά πολιτικά. Νομίζω ότι είναι ένα δικό μας λάθος, ότι δεν μπορούμε να βοηθήσουμε την πολιτεία να μας καταλάβει, για να μπορέσει να βοηθήσει την κοινωνία. Δεν με ενδιαφέρει πώς φέρεται η Πολιτεία. Εμένα με ενδιαφέρει τι κάνουμε ως Εκκλησία. Πως να δίνουμε την μαρτυρία της ποιότητός μας. Μια Εκκλησία που ελευθερώνει τον άνθρωπο, τον φωτίζει και τον δυναμώνει γιατί να είναι κακή;»



«Τα θρησκευτικά να μην κατήχηση, αλλά να έχουν ορθόδοξο προσανατολισμό»

Στη ερώτηση για το αν θα πρέπει να αλλάξει το μάθημα των Θρησκευτικών, ο κ. Νικόλαος ανταπάντησε «Θεωρείται ότι δεν πρέπει να αλλάξει το μάθημα των θρησκευτικών; Γιατί να μην αλλάξει και να πάμε σε κάτι καλύτερο; Εγώ πιστεύω ότι το μάθημα των θρησκευτικών θα έπρεπε να είναι το νούμερο 1 μάθημα. Μιλάει για το Θεό. Κομίζει ένα μήνυμα ελπίδας. Αλλάζει την ζωή. Φέρνει αγάπη. Λέμε ότι η κρίση που περνάμε είναι κρίση αξιών. Η Εκκλησία, το Ευαγγέλιο και τα Θρησκευτικά είναι μια δεξαμενή αξιών. Δεν είναι καιρός να έρθουν πίσω; Θεωρώ πως πρέπει λοιπόν να καθίσουν και να συζητήσουν πώς θα γίνει καλύτερο το μάθημα, όχι το μάθημα που θα το κρατήσουμε ή όχι».

Επίσης για το αν θα πρέπει το μάθημα να έχει ορθόδοξο προσανατολισμό, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας είπε πως «Να έχει ορθόδοξο προσανατολισμό αλλά να έχει και ελεύθερο προσανατολισμό και μια ενημέρωση. Να μην είναι κατήχηση. Αυτό δεν πρέπει να το θέλει η Εκκλησία. Η κατήχηση είναι δική της ευθύνη και δεν μπορεί να την εμπιστευθεί σε κανέναν άλλον και οφείλει να το κάνει η ίδια όσο καλύτερα μπορεί. Αλλά να είναι διδασκαλία της ορθόδοξης παράδοσης, του ορθόδοξου πολιτισμού είναι τόσο κακό; Για ποιο λόγο να μην το πούμε; Αυτό που είμαστε, αυτό που είναι αποτυπωμένο στην λαογραφία, στην κουλτούρα στα έθιμά μας και στο πολιτισμό μας. Φυσικά και θα έπρεπε να είναι ορθόδοξο, αλλά ταυτόχρονα να πληροφορεί τι είναι οι άλλες θρησκείες, με σεβασμό προς τις άλλες θρησκείες χωρίς να δημιουργεί εχθρότητες και φανατισμό».



«Πρέπει να δουλέψουμε ενδοορθοδόξως»

«Για την Πανορθόδοξη περίμενα να είναι κάτι μεγάλο, κάτι ατσαλάκωτο δεν θα ήθελα να είναι κάτι στιγματισμένο», λέει ο μητροπολίτης Μεσογαίας. «Αυτή τη στιγμή βλέπω μια προσπάθεια να πείσουν κάποιοι ότι είναι κάτι μεγάλο. Όταν προσπαθείς να πείσεις για κάτι ότι είναι σπουδαίο δεν είναι και τόσο σπουδαίο. Και υπάρχουν κάποιοι άλλοι που προσπαθούν να το αποδομήσουν και να το αμφισβητήσουν εντελώς. Είναι λάθος και αυτό. Έγινε μια προσπάθεια. Μπορεί να είχε λάθη, να είχε ελλείψεις, είχε όμως και αγνή διάθεση. Να βρεθούμε και να δούμε πού βρισκόμαστε. Τελικά μας έδειξε ότι δεν βρισκόμαστε σε πάρα πολύ καλό σημείο και πρέπει να δουλέψουμε ενδοορθοδόξως. Η προσπάθεια να τα βρούμε με τους ετεροδόξους, δημιούργησε μεγαλύτερα τραύματα μέσα στο ορθόδοξο σώμα».

Για το εάν υπάρχει ενδεχόμενο να γίνει ένωση των δύο Εκκλησιών είπε ότι εάν συμβεί κάτι τέτοιο θα έχει πολιτικό χρώμα. Είναι ανάγκη να τα βρούμε μεταξύ μας. Ενώπιον της αληθείας και όχι να τα βρούμε με κοινωνική αγάπη ή πολιτικής σκοπιμότητας αγάπη να υπογράψουμε χαρτιά.



«H Εκκλησία δεν ένας χώρος που έχει ντουλάπια με λεφτά ή αποθήκες με τρόφιμα»

Για το προσφυγικό ο μητροπολίτης Μεσογαίας επισημαίνει την λύπη του «γιατί χιλιάδες άνθρωποι φεύγουν και αφήνουν πίσω τον πολιτισμό τους που αναπτύχθηκε επί χιλιάδες χρόνια. Είναι κρίμα να μην μπορούν να αποκαταστήσουν το μεγαλείο του πολιτισμού τους. Παράλληλα με αυτούς τους ανθρώπους το φαινόμενο που βλέπουμε εμείς εδώ είναι ότι για άλλους λόγους οι εκφραστές του δικούς μας πολιτισμού φεύγουν από τη χώρα μας. Δεν ξέρω εύκολα αν θα γυρίσουν».

Για την ανθρωπιστική βοήθεια που έδωσε η Εκκλησία στους πρόσφυγες, τόνισε ότι το 2015 ανήλθε στα 126 εκατομμύρια ευρώ. Τα χρήματα αυτά δεν πήγαν σε μετανάστες. Τους μετανάστες βασικώς τους φροντίζουν οι ΜΚΟ κι εκεί είναι ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα. Η Εκκλησία δείχνει την συμπαράστασή της, έχει ανοίξει χώρους προσπάθησε να διευκολύνει, αλλά δεν άφησε την μέριμνά της καθόλου για το ελληνικό στοιχείο. Την στιγμή που δεν είναι δική της ευθύνη το κατάντημα του ελληνικού λαού. Η οικονομική εξαθλίωση είναι αποτέλεσμα και πολιτικών επιλογών. Δεν φταίει για αυτό η Εκκλησία, αλλά κοιτάξτε πως συμπαρίσταται. Και η Εκκλησία δεν ένας χώρος που έχει ντουλάπια με λεφτά ή αποθήκες με τρόφιμα. Είναι ο λαός. Η σχέση του λαού με την Εκκλησία είναι καλύτερη από τη σχέση του λαού με την Πολιτεία. Ο λαός εμπιστεύεται στην εκκλησία και από τους οικονομικούς πόρους που της εμπιστεύεται, αυτή τους μοιράζει.



«Τους άθεους τους «γεννάμε» εδώ»

Για άθεους ή τους ανθρώπους με διαφορετική θρησκεία που έρχονται στην Ελλάδα. Ο κ. Νικόλαος λέει μεταξύ άλλων
«Δεν έρχονται άθεοι, τους αθέους τους γεννάμε εμείς. Έρχονται Μουσουλμάνοι. Μπορούν να έρθουν άνθρωποι στον χώρο μας και στην πατρίδα μας. Στην Ελλάδα υπάρχει μια κουλτούρα συνύπαρξης ανθρώπων άλλου θρησκεύματος γενικότερα μέσα στην ιστορία μας». Επίσης τόνισε πως «είναι κακό πράγμα ο φόβος του διαφορετικού».



«Ο ISIS έχει πολιτικό υπόβαθρο»

Ο κ. Νικόλαος επισημαίνει ότι ο ISIS έχει πολιτικό υπόβαθρο, εξυπηρετεί κάποιες κάποιες σκοπιμότητες, οι οποίες έχουν οικονομική βάση έχουν τα θέματα τα ενεργειακά και των πολιτικών επιρροών και δημιουργείται η εκμετάλλευση του θρησκευτικού στοιχείου. Υπάρχει μια χριστιανική Δύση που είναι φοβερά αποδυναμωμένη και κατ΄ουσία αυτοκτονούσα αμφισβητώντας τη δική της ταυτότητα. Δεν είναι ευθύνη της ότι προκάλεσε αυτή μια μισαλλοδοξία. Αμύνεται μέσα σε όλο αυτό που συμβαίνει. Νομίζω ότι είναι καιρός να ανακαλύψουμε αυτό που είμαστε».

Ο μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος ως Πρόεδρος της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Βιοηθικής, μιλά στο Newsbomb.gr τη βιοηθική, για την τεχνολογικοποίηση της παραγωγής και την εμπορευματοποίηση ιερών πραγμάτων. Eπίσης αναφέρεται στην ευθανασία, στο φύλο και την ταυτότητα. Μιλά στα σχολεία και την προσπάθεια που γίνεται για την αποδόμηση των εμφυλικών στερεοτύπων. «Δηλαδή είναι στερεότυπο να είναι άνδρας και γυναίκα. Δεν μπορούν δύο άνθρωποι να ενωθούν σωματικά, αν δεν είναι συμπληρωματικοί. Δεν μπορούν να ενωθούν αν δεν έχουν φυσιολογία συμπληρωματική», διερωτάται και επισημαίνει ότι η εκκλησία δίνει πρακτικές απαντήσεις και στα θέματα της ευθανασίας. «Στην Μονάδα Γαλιλαία που έχουμε δημιουργήσει, προσπαθούμε να πιάσουμε τον ασθενή που τον έχει ξεχάσει η Ιατρική ή αδυνατεί να τον στηρίξει και η Πολιτεία τον έχει εγκαταλείψει. Τον παίρνει η Εκκλησία σε μία αγκαλιά να του δώσει ποιότητα ζωής στις τελευταίες του στιγμές. Όταν του δώσεις χαρά, ελπίδα, αγάπη πίστη ότι ο θάνατος είναι γλίστρημα στην όντως ζωή, αν θέλει ο άνθρωπος να το ακούσει, τουλάχιστον να πιστέψει στην αγάπη των ανθρώπων. Είναι μεγάλη ανακούφιση.



«Έχανα τον εαυτό μου με το ψευτομεγαλείο των γνώσεών μου»

Ο κ. Νικόλαος μίλησε όμως και για τον πόθο του μοναχισμού. «Σκοπός μου ήταν να γίνω μοναχός και ενδεχομένως ιερέας. Προέκυψε και έγινα Ιεράρχης. Χαρά μου, τιμή μου να προσπαθήσω να διακονήσω και από αυτή την θέση την Εκκλησία. Εάν στην Αμερική βρίσκεται το κέντρο της επιστημονικής γνώσης, θεωρώ ότι στην ταπεινή πατρίδα μας βρίσκεται ο παράδεισος που φιλοξενεί τον θησαυρό της πίστεως στον Θεό. Αφού μου δόθηκε η ευκαιρία προτίμησα να γευθώ την ομορφιά της επιστήμης και να εκθέσω τον προβληματισμό της επιστήμης μου και μόλις το «φωτάκι» της πίστης άναψε μέσα του, να επιστρέψω στην Ελλάδα και στην Ορθοδοξία και στον εαυτό μου τον οποίο», όπως λέει χαρακτηριστικά «κάπως τον έχανα με το ψευτομεγαλείο των γνώσεών μου. Δοξάζω το Θεό που βρίσκομαι εδώ και θα ήθελα να είμαι ο τελευταίος που θα φύγω από την Ελλάδα».

Μεσογαίας: «Η Μ. Τεσσαρακοστή μας δίνει την ευκαιρία να ανοίξουμε τα μάτια μας και να ξυπνήσουμε»

Στον Ιερό Ναό Αγίου Αποστόλου Ανδρέου Λαυρίου ιερούργησε την Κυριακή της Τυρινής ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος.

Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στο αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας και στα τροπάρια του Τριωδίου, τα οποία αναφέρουν και μας προετοιμάζουν για την μεγάλη πορεία μας προς το Πάσχα, μέσω της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

«Η Μ. Τεσσαρακοστή είναι περίοδος μετανοίας, μας δίνει την ευκαιρία να ανοίξουμε τα μάτια μας και να ξυπνήσουμε, αγωνιζόμενοι ενάντια στα πάθη μας, στη μικρότητά μας..» ανέφερε μεταξύ άλλων ο Σεβασμιώτατος.

Επίσης, ανέφερε «Η Εκκλησία μας καλεί να νηστεύσουμε, να εξομολογηθούμε, να κάνουμε ελεημοσύνη στους αδελφούς μας και να αφήσουμε λιγάκι τον εαυτό μας. Τη Μ. Τεσσαρακοστή η Εκκλησία μας έχει τόσο όμορφες ακολουθίες όπως τα Μ. Απόδειπνα, τους κατανυκτικούς Εσπερινούς, την Προηγιασμένη Θ. Λειτουργία κ.ά, οι οποίες και εκείνες μέσω του κατανυκτικού τρόπου τελέσεως και περιεχομένου τους συμβάλλουν στην ενίσχυση της πνευματικής μας πορείας…».

Τέλος, ευχήθηκε στους Ιερείς του Ναού, στους Ιεροψάλτες και στον λαό της Λαυρεωτικής «Καλή και Ευλογημένη Τεσσαρακοστή με υγεία και δύναμη σε όλους».

Μεσογαίας: «Αυτό που πρέπει να ψάξουμε να βρούμε, είναι την συνείδηση της αμαρτωλότητός μας»

Ἔφθασε ἡ περίοδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ποὺ τόσο ὅλοι περιμένουμε καὶ ποὺ τόσο βαθειὰ ὑπάρχει μέσα στὴν συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ περίοδος αὐτὴ ἀνοίγει μὲ ἕνα ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ λέει «νῦν ἐγγύτερον ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν», καὶ ὁλοκληρώνεται τὴν Κυριακή τῶν Βαΐων μὲ ἕνα ἄλλο ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ὅπου ὁ Κύριος λέει «ὁ καιρός μου ἐγγὺς ἐστίν».

Μέσα λοιπὸν σ’ αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἐγγύτητος τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς εὐκαιρίας μας -αὐτὸ θὰ πεῖ «καιρός», νὰ συναντήσουμε τὸν Θεό, μέσα σ’ αὐτὸ τὸ κλῖμα ποὺ διαρκῶς ἡ Ἐκκλησία τὸ ἐπαναφέρει γιὰ νὰ ἀξιοποιεῖται τὸ φιλότιμο καὶ ἡ ἐσωτερική μας ἐπιθυμία γιὰ ἀγῶνα πνευματικό, μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα νὰ κάνουμε μιὰ βουτιὰ μέσα στὴν ἀλήθεια τοῦ ἑαυτοῦ μας, νὰ ξεπεράσουμε αὐτὰ ποὺ μὲ πρώτη ματιὰ βλέπουμε, καὶ νὰ διακρίνουμε τὸ βαθύτερο ὁ καθένας μας περιεχόμενό του.

Καὶ ἐκεῖ θὰ συναντήσουμε δύο πράγματα. Τὸ ἕνα εἶναι ἡ ἁμαρτωλότητά μας καὶ τὸ δεύτερο εἶναι τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ• δυὸ ποταμοὶ νὰ συναντοῦνται, οἱ ὁποῖοι εἶναι πολὺ μεγάλοι. Δυστυχῶς ἡ ἁμαρτωλότητα εἶναι ἕνα βασικό ἰδίωμά μας -ὄχι ὅτι κάνουμε κακιὲς πράξεις ἢ ὅτι ἔχουμε συγκεκριμένες μόνον ἁμαρτίες, ἀλλὰ ὅτι «ἐν ἁμαρτίαις ὅλοι ὑπάρχομεν»-, τὸ ὁποῖο τὸ ἀπωθοῦμε καὶ δὲν θέλουμε νὰ τὸ κατανοήσουμε καὶ νὰ τὸ δεχθοῦμε. Ἢ καὶ ἂν τὸ δεχθοῦμε, τὸ ὁμολογοῦμε μὲ τὰ χείλη μας, μ’ ἕναν ἐντελῶς ἐπιφανειακὸ καὶ συνήθως παραπλανητικὸ γιὰ τὴν ἀλήθεια μας τρόπο.

Ἡ Ἐκκλησία μας, ἰδιαιτέρως κατὰ τὴν περίοδο τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, μᾶς ὑπενθυμίζει αὐτὴ τὴν κατάσταση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας μέσα ἀπὸ τὰ τροπάρια τῶν ἀκολουθιῶν, τὰ ὁποῖα τονίζουν ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλος πιὸ ἁμαρτωλὸς ἀπὸ μένα, δὲν ὑπάρχουν πράξεις ἁμαρτωλὲς ποὺ νὰ μὴν ἔχω κάνει. Μπορεῖ νὰ μὴν συμβαίνει στὴν πραγματικότητα αὐτό, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ ψάξουμε καὶ νὰ βροῦμε εἶναι τήν συνείδηση τῆς ἁμαρτωλότητός μας, διότι αὐτὴ θὰ μᾶς δώσει τὴν αἴσθηση τῆς ἀνάγκης γιὰ μετάνοια. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀνάγκη γιὰ μετάνοια, θὰ μᾶς δώσει ἕνα ἄλλο πολὺ βασικὸ πρᾶγμα, τὸ ὁποῖο εἶναι τὸ φρόνημα τῆς ταπείνωσης. Συνείδηση τῆς ἁμαρτωλότητος, συναίσθηση τῆς ἀνάγκης γιὰ μετάνοια καὶ φρόνημα ταπείνωσης. Μέσα στὴν καρδιά του μπορεῖ νὰ ζήσει κανεὶς τὴν ταπεινότητά του, ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός του.

Αὐτὸ μᾶς δίνει τὴν δυνατότητα νὰ προκύψουν δύο ἄλλα πολύ σημαντικὰ στοιχεῖα στὸν ἄνθρωπο. Τὸ ἕνα εἶναι ἡ ἐσωτερικὴ ὅρασις• τὸ νὰ μπορεῖ κανεὶς μέσα του νὰ δεῖ τὴν ἀλήθεια του καὶ νὰ δεῖ καὶ συγκεκριμένες ἁμαρτίες, οἱ ὁποῖες πραγματικὰ ἐκφράζουν τὴν ἁμαρτωλότητά του καὶ γιὰ τὶς ὁποῖες πρέπει νὰ καταθέσει τὴν μετάνοιά του. Καὶ τὸ δεύτερο εἶναι ἡ συγκεκριμένη ἀπόφαση, ἡ ἀφυπνιστικὴ κίνηση ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀπόφαση νὰ ἀγωνιστεῖ κανεὶς καὶ νὰ πορευθεῖ τελικῶς στὸν ἀγῶνα πρὸς τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Τὸ πρῶτο, λοιπὸν, ἡ συνείδηση τῆς ἁμαρτωλότητος• τὸ δεύτερο, ἡ συναίσθηση τῆς ἀνάγκης γιὰ μετάνοια. Καὶ τὸ τρίτο ἡ ταπείνωση, τὸ χαμήλωμα τῆς εἰκόνας μας, τὸ ἐσωτερικὸ σκύψιμο ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν μετάνοια. Τότε ὁ ἄνθρωπος βλέπει καὶ τὸν ἑαυτό του καὶ τὰ γεγονότα καὶ τοὺς συνανθρώπους του καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὴν ζωή του. Καὶ ἀμέσως βγαίνει αὐτὴ ἡ ἔντονη ἐπιθυμία καὶ ἡ ἀπόφαση νὰ προχωρήσουμε, νὰ ἀγωνισθοῦμε καὶ νὰ σηκώσουμε τὰ παραλελυμένα γόνατα καὶ τὰ πεσμένα χέρια μας, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὥστε νὰ κάνουμε τὰ ὀρθὰ βήματα πρὸς τὴν σωτηρία μας καὶ ὄχι αὐτὰ ποὺ μᾶς ξεγελοῦν καὶ μᾶς ἐκτροχιάζουν.

Ἐφόδιο γι΄ αὐτὸν τὸν ἀγῶνα μας εἶναι ἡ αἴτηση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπὸ τὴν προσευχή. Ἡ προσευχὴ στὸν ἐλεήμονα Θεὸ ἐκφράζει τὴν συνείδηση, ὄχι τῆς ἀδυναμίας μας, ἀλλὰ τῆς ἁμαρτωλότητός μας. Δὲν λέμε στὸν Θεὸ ὅτι εἴμαστε ἀδύναμοι, δὲν ἔχουμε δυνάμεις, ἔλα βοήθησέ μας, ἀλλὰ λέμε εἴμαστε ἁμαρτωλοὶ καὶ γι’ αὐτὸ συγχώρεσέ μας καὶ ἐλέησέ μας. Εἶναι μεγάλο πρᾶγμα παράλληλα μὲ τὸν ἰσχυρὸ καὶ κραταιὸ Θεὸ νὰ ἔχει κανεὶς μέσα στὴν καρδιά του καὶ τὴν αἴσθηση τοῦ ἐλεήμονος Θεοῦ.

Δεύτερον, ἡ αἴσθηση ὅτι δὲν εἴμαστε ριγμένοι σ’ αὐτὸν τὸν ἀχανῆ κόσμο, μόνοι μας, ἀβοήθητοι, ἐγκαταλελειμμένοι, ἀλλὰ εἶναι παρὼν ὁ Θεός. Καὶ ὄχι μόνο εἶναι παρών, ἀλλὰ καὶ μαζί μας ὁ Θεός. «Μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός». Γι’ αὐτὸ καὶ προσευχόμαστε ὥστε, ἂν καὶ μὲ τὶς πράξεις μας ἴσως Τὸν ἀπομακρύνουμε, νὰ ἔλθει κοντά μας: «Κύριε τῶν δυνάμεων μεθ’ ἡμῶν γενού».

Καὶ ἕνα τρίτο εἶναι ἡ ἐνίσχυση τῆς πορείας μας ἀπὸ τὶς προσευχὲς καὶ τὶς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων μας. Εἴμαστε συντροφευμένοι μέσα σ’ αὐτὴν τὴν ἀγκαλιὰ ποὺ λέγεται Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν χάρι, τὴν παρρησία καὶ τὴν παρουσία καὶ τὴν εὐλογία τῶν ἁγίων μας: τῆς Παναγίας πρωτίστως, τοῦ Τιμίου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καὶ τῶν ἁγίων τοὺς ὁποίους ἔχουμε γύρω μας καὶ τοὺς ὁποίους ἐπικαλούμαστε.

Ἂς ξεκινήσουμε λοιπόν τὴν πορεία τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς μὲ ἐσωτερικὴ ἡσυχία γιὰ νὰ δοῦμε βαθιὰ στὸ μέλλον τὴν ἔλευση τοῦ Κυρίου καὶ νὰ ποθήσουμε νὰ ἔλθει ἡ βασιλεία Του. Αὐτὸ εἶναι ὁ «καιρός», ἡ κατάλληλη εὐκαιρία γιὰ τὴν παρουσία Του στὴ ζωή μας. Καὶ τότε ἂν ἀκολουθήσουμε αὐτὰ τὰ μέσα ποὺ προαναφέραμε τῆς ἐσωτερικῆς μετανοίας, τῆς προσπάθειας νὰ ἔχουμε κοντά μας τὸν Κύριο, νὰ μὴν Τὸν ἀπομακρύνουμε καὶ νὰ ἀντλήσουμε ἀπὸ τὴν δύναμή Του καὶ τὸ ἔλεός Του μὲ τὶς πρεσβεῖες καὶ τὴ συντροφιὰ τῶν ἁγίων μας, θὰ δοῦμε πόσο πιὸ ἀπολεσματικὸς θὰ εἶναι ὁ ἀγώνας μας.

Ἔτσι φιλοτιμούμενοι καὶ ἀγωνιζόμενοι, μ’ αὐτὴν τὴν δύναμη, μ’ αὐτὰ τὰ ἐφόδια, νὰ πορευθοῦμε τὸν δρόμο, νὰ διανύσουμε τὸ πέλαγος τῆς νηστείας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ νὰ φθάσουμε στὸν προορισμό μας ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ στὴ ζωή μας.

Μεσογαίας: «Η ανακουφιστική φροντίδα, αντίδοτο στην ευθανασία»

Στην κατάμεστη μεγάλη αίθουσα του Συνεδριακού Κέντρου Θεσσαλίας πραγματοποιήθηκε (1/6) ανοικτή εκδήλωση, με ομιλητή τον Σεβ. Μητροπολίτη Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ. Νικόλαο, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα «Μπροστά στο τέλος της ζωής και στο δίλημμα της ευθανασίας». Φορέας διοργάνωσης ήταν το Ίδρυμα «Λειτουργοί Υγείας της Αγάπης» της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος.

Την εκδήλωση άνοιξε ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Αρχιμ. Δαμασκηνός Κιαμέτης, ο οποίος αναφέρθηκε διεξοδικά στη ζωή και στο Ποιμαντικό και επιστημονικό έργο του διαπρεπούς Ιεράρχου, ο οποίος είναι ευρέως γνωστός στην Πανεπιστημιακή κοινότητα της Ελλάδος και του εξωτερικού για τις περίφημες σπουδές του σε μεγάλα Πανεπιστήμια των Η.Π.Α. και για την μοναδική εμπειρία του σε ζητήματα βιοηθικής. Αυτή την εμπειρία έχει θέσει στη διάθεση της Εκκλησίας της Ελλάδος, ως Πρόεδρος της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Βιοηθικής, η οποία συστήθηκε, με πρόταση του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου και απόφαση της Ιεράς Συνόδου, ήδη από το 1998.

Στην ομιλία του ο κ. Νικόλαος αναφέρθηκε στην κοσμική αντίληψη περί ευθανασίας, η οποία τείνει να κυριαρχήσει τα τελευταία χρόνια, «γιατί έχουν δημιουργηθεί οι όροι για να παραταθεί το λεγόμενο θνήσκειν, δηλ. η διαδικασία του θανάτου. Αυτό οφείλεται στην ανάπτυξη της τεχνολογίας, στην εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης, στη χρήση νέων ιατρικών μέσων, που παρατείνει τον θάνατο, επιφέροντας, όμως, ταλαιπωρία στον ασθενή. Έτσι προκύπτει το ερώτημα, μήπως πρέπει να διευκολυνθεί ο ασθενής, για να οδηγηθεί στο θάνατο;… Αυτή η άποψη εμφανίζεται ως φιλεύσπλαχνη θεώρηση για να οδηγηθεί κάποιος στο θάνατο. Ωστόσο, δεν μπορούμε να το δηχθούμε αυτό».

Στη συνέχεια ο Μητροπολίτης Μεσογαίας ανέλυσε τους λόγους για τους οποίους η Ορθόδοξη Εκκλησία αρνείται την ευθανασία, επισημαίνοντας ότι «δεν μπορούμε να ενεργήσουμε τον θάνατο, δηλ. να πούμε σε κάποιον «σε τελειώνω, για ν’ ανακουφιστείς». Και γιατί μας υπερβαίνει και γιατί απαιτεί σκληρότητα από μέρους μας, που μας ακολουθεί σ’ όλη μας τη ζωή. Δε μπορούμε, επίσης, να υποβοηθήσουμε στο θάνατο, αλλά να υποβοηθήσουμε στη ζωή». Ως αντίδοτο στην ευθανασία ο κ. Νικόλαος πρότεινε την ανακουφιστική φροντίδα. Κατ’ αυτήν, «ο ασθενής, δεν θεραπεύεται μεν, αλλά ανακουφίζεται από υφιστάμενα συμπτώματα, όπως του πόνου, της ψυχικής κατάρρευσης, της επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων του και των σχέσεων με την οικογένειά του. Έτσι θα νιώσει ότι, ενώ δεν προσφέρει τίποτα, είναι πολύτιμος, ενώ γκρινιάζει, είναι επιθυμητός, ενώ μας στενοχωρεί η ενασχόληση με το πρόβλημα της υγείας του, είναι αγαπητός…». Αυτή ακριβώς η λογική διέπει τη λειτουργία του μοναδικού στην Ελλάδα Κέντρου Ανακουφιστικής φροντίδας “Γαλιλαία”» της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσογαίας & Λαυρεωτικής, στην οποία αναφέρθηκε αναλυτικά ο Σεβασμιώτατος.

Στο τέλος της εκδήλωσης ο Σεβ. Ποιμενάρχης μας κ. Ιγνάτιος χαρακτήρισε τον Μητροπολίτη Μεσογαίας «ένα διαμάντι και ως άνθρωπο και ως Ιεράρχη, που μας εμπνέει, που βλέπει μπροστά και ευλογήθηκε από τον Θεό με πολλά και μεγάλα τάλαντα». Τον ευχαρίστησε για την παρουσία, για το όλο έργο επιτελεί και προανήγγειλε την πραγματοποίηση Διαβαλκανικού Ιατρικού Συνεδρίου, στο Βόλο, στις αρχές Δεκεμβρίου, με τη συμμετοχή του Σεβ. κ. Νικολάου.
ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΤΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ

Μεσογαίας Νικόλαος: «Αν θέλεις θέωση, κοινωνία με τον Θεό, εμπιστεύσου!»

Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου / Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας Πειραιώς

Στο “Ενοριακό Αρχονταρίκι” του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, ο Θεολόγος – Μουσικολόγος κ. Ηλίας Λιαμής φιλοξένησε την Δευτέρα 13 Νοεμβρίου, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαο, σε μία «εκ βαθέων» συζήτηση.

Η εκδήλωση, πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος καθημερινών δράσεων του Ναού, με τον τίτλο «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».

Μεγάλο μέρος της καρδιακής, όπως απεδείχθη, συζήτησης αφορούσε το θέμα του πόνου. Και με αυτό ως αφορμή, ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε εκτενώς στη Μονάδα Ανακουφιστικής Φροντίδας «ΓΑΛΙΛΑΙΑ», που έχει δημιουργήσει στη Μητρόπολη του.

Μία μονάδα που περιλαμβάνει Κατ’ Οίκον Φροντίδα, Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας και Απασχόλησης, Ξενώνα Ανακουφιστικής Φροντίδας και Στήριξη Πενθούντων, αφού η Ανακουφιστική Φροντίδα συνεχίζεται και μετά την κοίμηση του ασθενή με τη στήριξη στο πένθος του φροντιστή του, εφόσον υπάρχει ανάγκη και το επιθυμεί.

Η ευρεία επαφή με τον ανθρώπινο πόνο, η ανάγκη ανακούφισης των ογκολογικών ασθενών, η απουσία αντίστοιχων φορέων και η συναίσθησή ότι το πρόβλημα των ασθενών είναι και δικό μας, μας οδήγησαν στην απόφαση να δημιουργήσουμε τη Μονάδα Ανακουφιστικής Φροντίδας «ΓΑΛΙΛΑΙΑ», υπογράμμισε ο Σεβασμιώτατος.

«Πυξίδα των προσπαθειών μας είναι ο άνθρωπος που πάσχει. Σκοπός μας είναι να ανακουφίσουμε τον πόνο, να αγκαλιάσουμε τη δυσκολία, να μοιραστούμε το βάρος με τον ασθενή και την οικογένειά του και να συμπαρασταθούμε με κάθε δυνατό μέσο.

Ο ενθουσιασμός μας, η πίστη και η αγάπη, μας επιτρέπουν να ελπίζουμε ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε μια μικρή σπίθα, τον πρώτο βασικό πυρήνα για να εκπληρώσουμε το όραμά μας.»

Και το ερώτημα που προκύπτει είναι, αν η συμπόνια διδάσκεται. Τα περισσότερα δεν τα έμαθα, απάντησε ο Σεβασμιώτατος, επειδή κάποιος μου τα είπε, αλλά επειδή ό ίδιος αντί να μου τα πει με ενέπνευσε.

Αν λοιπόν η διδασκαλία είναι μεταφορά φρονήματος τέτοια που να συντονίζει κάποιες χορδές της ψυχής, τότε αυτή είναι πολύ καλή διδασκαλία.

Το ίδιο γίνεται και στην πίστη. Και η πίστη δεν διδάσκεται έτσι. Διδάσκεται ως διδασκαλία, αλλά δεν γίνεται χωρίς έμπνευση, χωρίς μύηση. Είναι μυσταγωγία.

Το θέμα είναι όσο πιο πολύ μπορούμε να κατατείνουμε σε αυτό. Όχι να μάθουμε τα τεχνάσματα της παρηγορίας και του καλού λόγου.

«Είναι πολύ ωραίο να στέκεσαι ενώπιον του μυστηρίου του Θεού ταπεινωμένος, παρά με το θράσος της γνώσης των μυστικών, δήθεν, του Θεού.

Έτσι και στα θέματα του πόνου, του πένθους, της αγάπης, δεν ξέρουμε πολλά. Δεν μπορούμε να πούμε πολλά. Μπορούμε όμως να σιωπήσουμε, βοώντες.»

Μιλώντας για τις προκλήσεις της εποχής, ο Σεβασμιώτατος σημείωσε πως είμαστε περισσότερο Εκκλησία προστατευόμενη, παρά ομολογούσα. Ο σκοπός μας δεν είναι να αλλάξουμε τον κόσμο. Ο σκοπός μας είναι να ομολογήσουμε την πίστη μέχρι τελευταία στιγμή.

Τι ωραίο πράγμα είναι να ομολογούμε, υπογράμμισε. Όχι να νικήσουμε τον κόσμο, αλλά να ομολογήσουμε τον Χριστό. Αυτός που θα νικήσει τον κόσμο είναι ο Χριστός, όχι εμείς.

Χρειάζεται η ομολογία της Εκκλησίας, αλλά η ομολογία χρειάζεται υπόβαθρο προφητικής ζωής και προφητικού λόγου. Αλλιώς είναι μια κοσμική αντιπαράθεση που βγάζει εγωισμούς και εκνευρισμούς.
Να ζήσουμε ως αιχμαλωσία πνευματική το δράμα μας και να διακρίνουμε την αιτία του δράματος. Αυτό που μας λείπει δεν είναι τα καλά θρησκευτικά. Αλλά αυτό που μας λείπει είναι η προφητική ζωή, παρουσία και λόγος της Εκκλησίας.

Κι επανέλαβε ότι χρειάζεται να ομολογούμε την αλήθεια. Εμένα, τόνισε, δεν με ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα είναι ευθύνη του Θεού.

Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να ακουστεί ο λόγος του Θεού, η αλήθεια του.

«Η Εκκλησία δεν περιορίζει την ελευθερία του ανθρώπου. Θα μας πει όμως ότι υπάρχει και η οδός, που ο Θεός παρεμβαίνει στην ζωή μας. Αν θέλεις θέωση, δηλαδή εξαγιασμό, κοινωνία με τον Θεό, κάνε
προσευχή προς τον Θεό, εμπιστεύσου!

Το να διασώσει ένα φρόνημα πίστεως κι εμπιστοσύνης σ’ Εκείνον, και όχι να δώσει συνταγές, οφείλει η Εκκλησία να το κάνει. Σε ορισμένα θέματα πρέπει να πάρει την ευθύνη να κατευθύνει τους πιστούς.»